Leuk hoor, die jaarlijkse verkiezingen op de uni. Maar wat hebben we eraan? vraagt columnist Bauke van der Kooij zich af. ‘Zelfs de partijen weten niet echt wat ze willen.’
Met de nodige bombarie worden in de mailbox de verkiezingen voor de universiteitsraad en de faculteitsraad weer aangekondigd. Stemmen is heel belangrijk, maar waarom?
Al in 2017 schreef UKrant over de lage opkomst bij de verkiezingen: bijna 80 procent heeft eigenlijk geen idee hoe de universiteitsraad werkt, terwijl slechts 30 procent gaat stemmen. Dat percentage is tegenwoordig nog verder gedaald: als één op de vier studenten stemt, is dat een wonder.
Ook de redenen om te stemmen zijn dubieus. Zoals het artikel kopte: ‘Stemmen op Henk omdat Jan dat zei’. Op de lijst staan veelal studenten die een bestuursjaar achter de rug hebben en dat leventje nog niet helemaal kunnen loslaten, met vervolgens een gigantische steunlijst aan bestuursvriendjes- en vriendinnetjes.
Als één op de vier studenten stemt, is dat een wonder
Zelfs de partijen weten niet echt wat ze willen en blijven vaak hangen op speerpunten als ‘beter onderwijs’, ‘goede mentale gezondheid’ en ‘een inclusieve omgeving’. Dit zijn natuurlijk belangrijke onderwerpen, maar tot concrete voorstellen en daadwerkelijke verbeteringen komt het niet.
Ook de plaat ‘een luisterend oor te willen bieden’ is ondertussen grijsgedraaid. En wat dat luisterend oor precies is, is ook niet duidelijk – behalve dan de vele koffiegesprekjes met besturen van studentenverenigingen om wederzijds zorgen te uiten.
Sommige faculteiten, zoals Gedrags- en Maatschappijwetenschappen, hadden eerder maar één partij, die tijdens de campagneweek het belang van stemmen en de democratie benadrukt door broodjes knakworst uit te delen: een buitengewoon kolderiek en ook wel pijnlijk aanzicht. De uitslag op deze faculteiten staat al lang vast, en stemmen is letterlijk een verspilling van tijd.
Opkomst onder de 30 procent? Dan de verkiezingen ongeldig verklaren
Soms valt er echter nog wel iets te kiezen, maar ook hier verdwijnen de partijen nadat de rook is opgetrokken naar de achtergrond om een jaar later hetzelfde draaiboek door te lopen, vaak met een verschuiving van één zetel tot gevolg. Vaak is de uitkomst na zo’n jaar bijvoorbeeld een voorstel om meer aandacht te krijgen voor bestuursbeurzen of mentale gezondheidstrainingen.
Nobel, maar wat schieten we hier mee op? Let wel: de studenten doen het niet gratis, maar krijgen een redelijke vergoeding (vaak rond de paar duizend euro per jaar) voor hun bijdrage. Daarvan kan veel koffie gedronken worden.
Tuurlijk gaan deze studenten met de beste bedoelingen een jaar de studentenpolitiek in, maar wat levert het op? Zowel de universiteitsraad en de faculteitsraden moeten echt op de schop: kunnen we niet instellen dat de verkiezingen ongeldig zijn als de opkomst onder de 30 procent is?
Misschien dat dit de nodige motivatie oplevert om zinvolle veranderingen teweeg te brengen waar studenten echt iets aan hebben.
BAUKE VAN DER KOOIJ