Studenten met een functiebeperking aan de Faculteit Gedrags- en Maatschappijwetenschappen (GMW) krijgen niet langer onmiddellijk toegang tot opnames van colleges. En dat is discriminatie, vinden ze.
Irene heeft mobiliteitsproblemen waardoor ze niet goed langere afstanden kan lopen, laat staan dat ze kan fietsen. Als ze langere tijd in een ongemakkelijke stoel zit, krijgt ze pijn en in combinatie met haar adhd zorgt dit ervoor dat ze zich moeilijk kan concentreren. Daarnaast heeft ze een verzwakt immuunsysteem, waardoor een griepje haar voor lange tijd kan vellen.
Hierdoor kan ze maar zo’n 20 procent van haar colleges psychologie fysiek bijwonen. Het online onderwijs in de coronaperiode was voor haar erg handig, maar nu haar docenten weer een aanwezigheidsplicht hebben ingesteld, heeft ze moeite om de vakken bij te houden.
Twee weken van tevoren
Wat het nog lastiger maakt voor haar, is dat GMW recent zijn beleid omtrent het beschikbaar stellen van opnames van hoorcolleges gewijzigd heeft. Als functiebeperkte student mocht Irene de opnames meteen na de colleges terugkijken, maar nu worden ze pas twee weken voor de tentamens op Brightspace gezet voor alle studenten.
‘Daardoor weet ik niet wat een docent belangrijk vindt van de stof’, legt ze uit. Zonder aanwijzingen worstelt ze om grote hoeveelheden informatie te verwerken. ‘Uiteindelijk heb ik dan geen tijd om de teksten nog eens na te lezen.’
Irene komt niet uit Europa en moet daarom een minimum aantal ECTS halen om in Nederland te mogen blijven. ‘Dat maakt het eng, want ik moet aan mijn verplichtingen als student voldoen, maar ik heb niet de middelen om dat te doen. Ik zit klem.’
Besluit van docent
GMW voerde aan het begin van dit studiejaar een eerste beleidswijziging door. Functiebeperkte studenten konden nog wel meteen toegang krijgen tot opnames, maar ze waren daarvoor wel afhankelijk van de docenten, die zelf mochten besluiten of ze opnames op Brightspace zetten. ‘En sommigen wilden dat liever niet doen’, zegt Irene.
Als gevolg daarvan haalde ze in het eerste blok cijfers die een punt lager waren dan ze gewend was. Maar in het tweede blok scherpte GMW het beleid verder aan. ‘Ik ben doodsbang dat ik mijn tentamens slecht ga maken’, zegt Irene. ‘En niet omdat ik er niets aan gedaan heb.’
Overprikkeld
Irene is niet de enige student die geraakt wordt door het nieuwe beleid. Voor Anna, die adhd en autisme heeft, kan de druk om fysiek naar haar psychologiecolleges te komen overweldigend zijn. ‘Soms zit ik daar gewoon, helemaal overprikkeld. Dan begrijp ik niets van wat er verteld wordt en onthoud ik er ook niets van.’
In het afgelopen blok probeerde ze alle colleges bij te wonen, maar van een vak miste ze uiteindelijk vijf van de zeven colleges. ‘Bij vakken als statistiek borduren de colleges op elkaar voort. Ik miste er eentje en toen lukte het me niet meer om bij te blijven, dus besloot ik maar niet meer te gaan.’
Vervolgens moest ze twee weken voor haar tentamen alle colleges nog inhalen. ‘Ik ben heel gestrest en ik voel me slecht voorbereid’, zegt Anna. ‘Het heeft geen nut om alles te lezen, want als ik het college niet volg, onthoud ik niks.’
Compromis
Hilda Amsing, vicedecaan van GMW, laat weten dat het beleid veranderd is omdat het lastig was om vast te stellen welke studenten versnelde toegang zouden moeten krijgen tot de opnames. ‘Als je besluit dat een video-opname nuttig is voor een student met angstproblematiek, bijvoorbeeld, hoe ernstig moet die angst dan zijn voor ze gebruik mogen maken van deze faciliteit?’
Het compromis was om alle studenten twee weken voor de tentamens toegang te geven tot de opnames. ‘Dat heeft veel voordelen. Het vermindert de bureaucratie en studenten hoeven niet meer te beargumenteren dat ze toegang nodig hebben.’
De faculteit vindt ook dat fysieke ontmoetingen tussen studenten en docenten belangrijk zijn voor het leerproces. ‘Daarom worden de opnames niet onmiddellijk op Brightspace gezet’, zegt Amsing. ‘Als je helemaal niet naar college kunt komen en volledig en permanent afhankelijk bent van online onderwijs, dan is de RUG, waar fysiek onderwijs de kern is, misschien niet de beste plek voor je.’
Er zijn andere mogelijkheden voor studenten om met de werklast om te gaan, zegt Amsing, zoals samen met een maatje studeren. ‘Het hele idee is dat als je specifieke behoeftes hebt, dat je strategieën moet bedenken om daarmee om te gaan. Ik hoop dat onze studieadviseurs hen kunnen helpen die strategieën te vinden.’
Discriminerend
Maar volgens Irene en Anna is die redenatie discriminerend. ‘Ik doe al wat ik kan om binnen het systeem van neurotypische mensen te passen, ik volg al mijn vakken en haal goede cijfers’, zegt Anna. ‘Ik heb zoveel strategieën en als je dan zegt dat ik nieuwe moet vinden… Dat weet je er gewoon niets van.’
‘Zelfs met mijn fysieke handicaps zijn er weinig dingen die ik niet kan zolang ik een beetje hulp krijg’, zegt Irene. ‘En als die hulp me dan botweg ontzegd wordt, dan breekt mijn hart wel een beetje.’
Dit soort beleid verwart gelijkheid met rechtvaardigheid, zegt Irene. ‘Ik kan dingen fysiek gewoon niet op precies dezelfde manier doen als anderen, dus ik bén anders. Door je daar blind voor te houden, in plaats van iedereen naar hetzelfde niveau te trekken, gaat de universiteit daar aan voorbij.’
De namen van de studenten zijn pseudoniemen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.