Het journalistieke platform ScienceGuide is voorlopig gered, constateert columnist Dirk-Jan Scheffers opgelucht. Maar aan de RUG heeft het niet gelegen, constateert hij ook.
Goed nieuws vorige week: ScienceGuide kan door. ScienceGuide is het open en onafhankelijk platform voor nieuws en opinie over het Nederlands hoger onderwijs.
Voor nieuws over de RUG is er UKrant. Maar wie als geïnteresseerd lid van de academische gemeenschap in de gaten wil houden wat er in de rest van hoger onderwijsland gebeurt, moet regelmatig een kijkje nemen op dit platform dat nieuws over onderwijs, onderzoek en politiek bundelt.
ScienceGuide werd tot voor kort gefinancierd door hogescholen, universiteiten en onderwijskoepels – voor een bijdrage die, over alles en iedereen gedeeld, uitkomt op ongeveer 5000 euro per instelling. Peanuts. Maar in de afgelopen jaren zetten verschillende instellingen de financiering stop, wat het einde van ScienceGuide zou betekenen.
ScienceGuide rept van ‘geduchte weerstand in bestuurskamers, en onvrede met de journalistieke standaarden van de redactie’. Lees: ScienceGuide brengt af en toe nieuws dat instellingen liever niet zien verschijnen. Beducht voor hun reputatie, houden universiteiten graag de controle over hun blijde boodschap.
Beducht voor hun reputatie, houden universiteiten graag de controle over hun blijde boodschap
Na Kamervragen, morele steun van de minister en de inzet van medezeggenschap en anderen om instellingsbesturen op andere gedachten te brengen, kan ScienceGuide door. En dankzij de steun van individuen en van verschillende universiteiten, hogescholen en koepelorganisaties zoals de KNAW, die een abonnement op ScienceGuide hebben genomen.
Hier had de RUG bij kunnen horen. Sterker nog, als tijdelijke voorzitter van Universiteiten Nederland (UNL) had collegevoorzitter Jouke de Vries een glansrol kunnen spelen door een collectieve bijdrage te regelen. Zodat bijvoorbeeld de democratische controle door de medezeggenschap niet alleen afhankelijk is van alleen het ‘eigen’ orgaan (dat op verschillende plekken ook onder druk staat) en de vaak rooskleurige informatie vanuit de bestuurskamers.
Maar De Vries heeft het niet zo op universitaire democratie. In 2018, bij een eerste kennismaking met de universiteitsraad, sprak hij nog over zijn plannen om de raad veel meer en veel eerder bij de besluitvorming te betrekken.
Collegevoorzitter Jouke de Vries had een glansrol kunnen spelen door een collectieve bijdrage te regelen
Maar al in 2019 constateerde raadslid Laurence Gormley dat ‘Dominee praat, maar dominee luustert niet’. En nu, in 2024, klaagt De Vries in de State of the University over ‘tig overlegorganen’ (overdrijven is een kunst) waarmee hij moet praten, en die slagvaardig besturen onmogelijk maken. Dan is het natuurlijk vervelend als een platform af en toe een nieuwsbericht publiceert dat tot vragen leidt bij die ‘tig’ overlegorganen.
Lisa Herzog, expert op het gebied van democratie op de werkvloer, gaf De Vries direct tegengas. Zij stelde dat je als leidinggevende goed moet kunnen uitleggen wat je wil en wat je doet, welke afwegingen je maakt, en hoe je de gemeenschap daarbij betrokken hebt. Dan krijg je begrip en steun voor je besluiten – al is het onmogelijk om iedereen altijd tevreden te houden.
Kortom, als je ontevreden bent over de standaard van een platform waar je in het verleden peanuts voor betaalde, dan moet je die pinda’s niet inhouden, maar misschien juist wat extra bijdragen. Dan krijg je geen monkeys.
Voor dit moment is ScienceGuide gelukkig gered. Ik feliciteer Caspar van den Berg, de aankomend voorzitter van UNL, met zijn nieuwe baan en wens hem wijsheid wanneer ScienceGuide opnieuw op de agenda komt.
DIRK-JAN SCHEFFERS