Student-columnist Robin Hevinga denkt op 4 en 5 mei vaak aan Anne Frank. En dan weet hij weer: hoe fortuinlijk is deze generatie studenten, in deze stad en in deze tijd.
4 en 5 mei laten zien dat verdriet en vreugde dicht bij elkaar liggen. De belofte van de overwinning en de bevrijdingsfeesten op 5 mei maken 4 mei dragelijk. Toch weet ik nooit precies wat ik moet voelen. Verdriet, moedeloosheid, hoop, boosheid en blijdschap wisselen elkaar in hoog tempo af.
Sinds ik als 12-jarige het dagboek van Anne Frank las, heb ik haar deze dagen in gedachten. Het is mijn manier om enigszins grip te krijgen op de ongrijpbaarheid van oorlog.
Zoals dat gaat tijdens herdenken, zocht ik naar parallellen met mijn eigen leven. Daarom vroeg ik me af: hoe zou Annes wereld eruit hebben gezien als zij nu had geleefd en in Groningen had gestudeerd? Wat als ze haar beroemde dagboek nooit had geschreven, nazi’s alleen had gekend uit geschiedenisboeken en het Achterhuis niets meer was geweest dan een veel te duur Amsterdams grachtenpand?
Anno nu als student in Groningen zou Anne hebben gefloreerd. Met haar nieuwsgierigheid en analytische blik zou ze studeren fantastisch hebben gevonden. Docenten zouden met haar weglopen: sociaal, een tikkeltje brutaal, scherp.
Ik weet zeker dat Anne deze columns had geschreven; haar verhalen zijn beter dan de mijne
Ik weet zeker dat zij deze columns zou hebben geschreven; haar verhalen zijn beter dan de mijne. Ze zou journalistiek studeren en met haar pen een betere wereld maken.
Maar het mocht niet zo zijn. In Groningen heeft ze nooit een stap gezet, laat staan gestudeerd. En het is mijn naam die onder deze columns prijkt, niet de hare. Anne is al 79 jaar dood, ouder dan 15 jaar mocht ze niet worden.
Anne was op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Het meest afschuwelijke lot kreeg ze toebedeeld, simpelweg omdat ze bestond. Ik realiseer me ook hoe ongelooflijk fortuinlijk ik ben (en wij zijn), als studenten in deze stad in deze tijd. Nee, perfect is het niet. Maar veel dichterbij kun je niet komen.
Anne had dezelfde droom als ik: journalist worden. Ik kan die droom najagen, zij niet meer. Dat besef snijdt door mijn ziel, maar ik kan er verder niks mee.
Op 5 mei dans ik daarom voor Anne Frank. Zo uitbundig als ik kan. Vrij.
ROBIN HEVINGA