Wil jij koffie? Ik schenk koffie, in zestien seconden in een donker bekertje. Bekertje krijg je erbij. Ik heb suiker en melk, in poedervorm, maar als dat je te min is: er staat koffiemelk bij die hipsterdude van hiernaast. Die met z’n glimmende kanis.
Ik ben niet jaloers.
33.647 kopjes koffie, thee, chocomelk en alles wat daartussen zit heb ik, instantkoffiemachine M71512071, je gegeven. En dat is alleen al in de laatste zes maanden van het afgelopen jaar, de zomervakantie meegerekend, dus reken maar uit hoeveel ik in een heel jaar laat lopen. Heel wat meer dan die andere.
Ik ben helemaal niet jaloers.
Die hipster is trouwens veel duurder dan ik ben, wist je dat? Een hele euro durft hij te vragen voor een bakkie pleur. Ik geef je evenveel cafeïne voor slechts veertig cent. Ach wat, korrelkoffie is ook koffie.
Een hele euro vraagt hij, ik geef je evenveel cafeïne voor slechts veertig cent
Hij heeft elke dag drie kwartier nodig om op te starten. Ik veel minder. Geert wordt er gek van, zegt hij. Al die koffieverslaafde studenten die hem zitten op te jagen als hij die diknek bijvult, maar Geert kan niet sneller. Dat ding heeft gewoon veel te veel toeters en bellen. Verse bonen in drie soorten, allerlei fancy siroopjes. Ik ben maar een simpele jongen. Aan mij heeft hij geen kind. Er dringt nooit iemand bij mij voor.
Geert komt elke dag even na zes uur met een karretje bij me langs. Hij is een schat. Met een zacht doekje gaat hij dan langs mijn lendenen, over mijn knopjes, en dan haalt hij een lekker vochtig doekje door mijn… Nou ja, waar de koffie uitkomt, zeg maar. En dan, daarna, vult hij me bij, al mijn reservoirs.
Behalve de soep. Ik weet niet waarom, maar die krijg ik nooit. Jammer vind ik dat. Zo rond vier uur zijn mensen toch toe aan iets warms, zeker in de winter, en dan moet je het doen met een liefdeloze suikerreep van achter het raam. Uit die machine hiernaast.
Ik ben op aarde gekomen in Denemarken, mijn moeder is Italiaans en mijn vader, Douwe Egberts, komt uit Friesland
Raar ding is dat trouwens, die koude kast. Verkoopt water! Terwijl er klaterend vers water uit de kraan hier links van me komt. En uit mij. Vergeet dat niet. Ik heb ook water. Gratis en voor niets. Gefilterd zelfs.
Water uit een flesje… Zal wel weer voor die buitenlanders zijn. Die kennen de geneugten van het Nederlandse watermanagement niet.
Ik discrimineer helemaal niet. Iedereen is voor mij gelijk. Ik ben zelf ook een buitenlander. Multilander, mag ik wel zeggen. Ik ben op aarde gekomen in Denemarken – daarom heet ik ook Wittenborg. Mijn moederbedrijf is Italiaans en mijn vader, Douwe Egberts, komt uit Friesland.
Pa heeft ook nog een tijdje een relatie gehad met een Amerikaanse, Sara Lee, maar dat ligt gevoelig. Nu is hij met een andere Amerikaanse, geloof ik. Het is moeilijk bij te houden vanaf hier.
Wil je nog een nieuwtje horen? Ik weet veel. Ik ben bij heel wat koffiemachinegesprekjes geweest
Maar goed, terug naar mij. Wil je nog een nieuwtje horen? Ik weet veel. Ik ben bij heel wat koffiemachinegesprekjes geweest. Het is een mooi weertje vandaag. Wel een beetje fris. De kelderbar in Vera was weer leuk. En wist je al dat die griezel van het Jaagpad is opgepakt? We hebben nu trouwens een vrouw aan de top. Aletta heet ze, geloof ik. Die zou ik graag nog eens ontmoeten.
Wat? Is het alweer af? Oh. Jammer. Ik vond het wel fijn. Mag ik nog één ding zeggen? Voor al die tobbende studenten en ploeterende medewerkers?
Komt-ie.
Ik ben er. Elke dag, van negen uur ‘s ochtends tot ‘s avonds laat, zeven dagen in de week, bijna het hele jaar rond. Het maakt mij niet uit. Ik ben er voor je. Ik luister, ik geef, ik troost.