Drie internationals, drie zoektochten
Wanhopig op kamerjacht
Angst is aanstekelijk, vooral op sociale media. En als je afgaat op Facebook, zitten internationale studenten behoorlijk in angst of ze in het nieuwe academisch jaar wel een plek hebben om te wonen. De RUG herhaalt keer op keer dat de situatie onder controle is. Maar of dat echt waar is, wordt pas duidelijk in september. Dan zetten alle nieuwe studenten voet – en misschien wel, noodgedwongen, letterlijk hun bed – op Groningse grond.
UKrant hield de afgelopen weken contact met drie internationale studenten op kamerjacht: welke obstakels komen ze tegen? Waarmee zou de RUG hen kunnen helpen? Onze studentenpelgrims doorstonden de nodige frustratie, wanhoop en tegenspoed – maar deze week vonden ze alle drie een slaapplek.
Annick Krywuczky
DinsLaken, Duitsland
Het moeilijkste aan het vinden van een kamer in Groningen is de eindeloze onzekerheid, vindt de Duitse studente Annick Krywuczky. ‘Ik heb zo lang aan mijn telefoon en mijn computer vastgeplakt gezeten’, zegt ze. Ze kon aan niets anders denken. ‘Ik ben het type dat alles zo snel mogelijk geregeld wil hebben.’
De RUG adviseert studenten om vroeg te beginnen met een kamer zoeken. Als je wacht tot het allerlaatste moment, zou je inderdaad heel goed in een tentje in het Stadspark kunnen eindigen, maar dat betekent nog niet dat op tijd beginnen alles oplost. Krywuczky raakte er voornamelijk van in paniek. Voor juni kon ze bijna alleen maar woningen vinden die bedoeld waren voor werkenden.
De universiteit stuurde haar wel een online introductie toe, maar daar haalde ze niets uit wat ze niet ook via Google had gevonden. ‘Dus dat voelde niet echt als ondersteuning. Ik werd alleen maar gestrester door die video te kijken.’
Last minute
Maar na bijna honderd contacten via Kamernet en meer dan tien Facebookberichtjes kreeg Krywuczky het voor elkaar om drie bezichtigingen te regelen. Afgelopen donderdag zou ze de drie uur durende rit naar Groningen maken.
Toen kreeg ze, woensdagavond laat, twee afzeggingen. ‘Ik was zo, zo gefrustreerd. Ik heb gehuild’, zegt Krywuczky. ‘Ik heb zo lang over die afspraken gedaan, ik had er al weken stress van, en nu was het maar de vraag of de reis nog wel zin had.’ In een laatste wanhoopspoging ging ze Kamernet maar weer op en ze wist op de een of andere manier nog een bezichtiging te scoren.
Krywuczky heeft geluk dat ze dicht bij Groningen woont, weet ze. De meeste internationale studenten moeten potentiële huisgenootjes zien in te palmen via Skype. Haar last minute bezichtiging bleek ‘de ware’ – ‘maar ik denk niet dat ik die kamer had gekregen als ik niet fysiek was langsgekomen’, zegt ze.
Krywuczky heeft straks een dak boven haar hoofd en hoeft zich nergens zorgen over te maken tot januari. Dan komt de eigenlijke huurster terug van haar buitenlandsemester, en begint Krywuczky’s zoektocht van voren af aan.
‘Niet betalen voor kamerwebsites. Ik heb me aangemeld voor Clawq, maar daar kreeg ik alleen maar nutteloze dingen toegestuurd. Ik heb in principe elf euro betaald voor niets.’
Felipe Silva
Brasilia, Brazilië
Als Felipe Silva’s gezicht op je scherm verschijnt, is zijn grijns het eerste dat je ziet. Iets aan hem maakt dat je ‘m meteen aardig vindt. Hij heeft de laatste tijd genoeg kunnen oefenen op zijn goede eerste indruk, zegt hij: 54 geestige tekstberichtjes en zes Skypegesprekken, om precies te zijn. ‘Dat promoten van jezelf om maar antwoord te krijgen, daar heb ik mezelf echt in moeten trainen.’
Silva heeft een beurs gekregen van het UMCG om de master Medical and Pharmaceutical Drug Innovation te komen volgen. Sinds begin mei is hij op zoek naar een kamer. Hij heeft al eens eerder in het buitenland gestudeerd – in Californië – en had het toen een stuk gemakkelijker. ‘De universiteit faciliteerde het hele proces. Ze hielpen veel meer.’
Voor internationals die echt van ver komen, is geld het lastigste. ‘Kamers worden vaak vanaf juni of juli aangeboden, maar veel internationals kunnen pas in augustus of september overkomen. Als je echt zeker wilt zijn van een kamer, betaal je soms heel veel extra.’
Studentencomplex
Voor Silva is dat ronduit onmogelijk. ‘De Braziliaanse real is vier keer minder waard dan de euro. Het is echt moeilijk om genoeg geld bij elkaar te schrapen. Zo veel verdien ik niet.’
Gelukkig heeft hij onlangs een plekje gevonden in een studentencomplex, waar hij kan onderhuren van een student die zelf tot januari in het buitenland zit. Hij hoeft alleen voor de laatste helft van augustus dubbele huur te betalen – maar dat geld moet ergens vandaan komen. ‘Ik verkoop m’n motorfiets om de borg en mijn vliegticket te kunnen betalen.’
Silva vindt dat hij geluk gehad heeft. ‘Ik ben het tegenovergestelde van wat mensen zoeken in een huisgenoot – blut, man en Latino. Ik heb nog nooit van m’n leven zo graag een Nederlands meisje willen zijn. Maar goed, het is gelukt.’
‘Ga een Skypegesprek niet in alsof het een sollicitatiegesprek is. Probeer leuk over te komen, maak grappen, laat je persoonlijkheid zien. Daarnaast helpt het als je al buitenlandervaring hebt – dus benadruk dat als je kunt.’
Ksenia Anohina
Moskou, Rusland
Ksenia Anohina komt grafisch ontwerp studeren aan de Academie Minerva in Groningen. Ze tekent veel en houdt haar ervaringen en gevoelens bij in een beelddagboek. Haar kamerzoektocht vanuit Moskou levert meer dan genoeg materiaal op, vertelt ze. ‘Het is zo raar en ontmoedigend.’
Er is een dunne lijn tussen genegeerd worden in Facebookgroepen en wél opgemerkt worden, maar dan op de verkeerde manier. ‘Veel mensen reageerden totaal niet op mijn posts – ik kreeg helemaal niets terug. Ik merkte dat je meer respons krijgt als je een foto plaatst, maar er zijn ook nogal wat mannen die dan rare dingen sturen.’
Zo was er die keer dat Anohina eindelijk een kamer gevonden dacht te hebben. Beneden haar budget nog wel, voor maar tweehonderd euro. Maar toen wilde de eigenaar dat ze een foto van zichzelf stuurde. ‘Dus echt van mijn hele lichaam, met mijn lengte en gewicht erbij’, huivert ze. ‘Ik werd kwaad. Dat snapte hij niet, hij zei: “Ik vraag toch niet om naaktfoto’s?”.’
Anohina is nog maar zeventien jaar, en kan pas een visum krijgen en naar Groningen verhuizen als ze eind augustus achttien wordt. Ze is bang dat het dan al te laat is. Toen ze de RUG in een e-mail om hulp vroeg, werd ze doorverwezen naar SSH. Die had geen plekken vrij en vroeg bovendien een fors hogere huur dan ze kan betalen. ‘Dat je geholpen wordt bij het vinden van een kamer, dat klopt dus niet.’
Volwassen man
In uiterste wanhoop accepteerde Anohina bijna een kamer in een klein appartementje waar een vrijgezelle man woonde, die vaag bleef over hoe oud hij precies was. Hij stuurde haar foto’s waarop haar bed in een hoek van de keuken gepropt stond. Zelf zou hij wel op de bank slapen. ‘Dit is mijn enige optie’, schreef ze de UKrant-redactie, ‘maar ik zou niet echt een studeerplek hebben, en ik vind het eng om bij een volwassen man in te wonen.’ ‘NIET DOEN’, schreven wij terug.
‘Ik moest hysterisch lachen. Beter kan ik niet samenvatten hoe ik me voelde op dat moment’, zegt Anohina. ‘Ik heb angst meegemaakt, verwarring, paniek, verdriet en teleurstelling. Op een gegeven moment wordt het gewoon grappig.’
Tegen de tijd dat ze zich aan het oriënteren was op een tent, kreeg ze een gedeelde kamer aangeboden in een SSH-pand, waar ze een jaar kan blijven. Ze zei direct ja, ondanks dat ze geen idee heeft wie haar kamergenootje wordt. ‘De kamers zijn gigantisch, dus dat komt wel goed’, lacht ze. ‘Ik ben toch niet kieskeurig.’
‘Ga niet akkoord met een slaapplekje bij een oude man in de keuken. En stuur geen naaktfoto’s, dat lijkt me duidelijk.’