RUG-medewerker fotografeert Midden-Oosten

Courtney verhuisde in 2009 naar Groningen vanuit Boston, toen haar toenmalige partner een onderzoeksbaan aan de RUG kreeg aangeboden. Het besluit om alles achter te laten – vrienden, familie, een baan waar ze van hield, al haar bezittingen – was lastig. Maar, zegt ze, ‘ik had een heel romantisch beeld van het leven in Europa: als ik wilde, kon ik overal naartoe gaan. En dat heeft eigenlijk ook zo uitgepakt.’

Ja, het leven heeft Courtney op onverwachte, soms gevaarlijke, vaak opwindende plekken gebracht. Ze is projectleider op de communicatieafdeling van de letterenfaculteit, maar de afgelopen twee jaar werkte ze ook als vrijwillig fotojournalist en eindredacteur vertalingen voor het Palestine News Network (PNN). Ze legde de begrafenis vast van een tienjarige jongen die gedood werd omdat hij een steen gooide naar een soldaat op de Westelijke Jordaanoever; ze kletste zich verboden gebied in om de oorlogsruïnes in het westen van Mosul te fotograferen.

‘Oog in oog met een mortier staan in de modder is waarschijnlijk niet waar iedereen van droomt, maar ik wel’, lacht Courtney. Mensen zijn vaak verbaasd wanneer ze horen wat ze in haar vrije tijd doet, maar zij zelf vindt het helemaal niet zo vreemd. Alles is terug te brengen tot de rode draad in haar bestaan: de behoefte om contact te leggen met anderen.

Allemaal communicatie

Of ze nu voor de communicatieafdeling van de universiteit werkt, het Midden-Oosten vastlegt met haar camera of zich voorstelt aan een vreemde in een café, haar doel is altijd om de verbinding te zoeken, zegt Courtney. ‘Het is allemaal communicatie.’

In 2016 ontmoette ze een man in een café in Oost-Jeruzalem. Ze kwam er al snel achter dat hij een fotojournalist was die had gewerkt voor National Geographic en de Verenigde Naties. Hun gedeelde liefde voor fotografie schiep een band. Die kennismaking bleek fortuinlijk: hij nodigde haar later uit voor een evenement van de VN waar ze contacten legde die haar naar PNN zouden leiden.

Niet lang na die dag in het café werd ze gebeld door een oude kennis uit Duitsland. Hij werkte voor een liefdadigheidsorganisatie die geld probeerde in te zamelen voor het Makassed-ziekenhuis in Oost-Jeruzalem. Hij had een fotograaf nodig die de omstandigheden in beeld kon brengen op de kinderafdeling, die ernstig aan reparatie toe was. Of zij wilde gaan?

‘Je maakt een grapje, toch?’ lacht ze. ‘Natuurlijk!’

Met die trip naar Beiroet is het allemaal begonnen, zegt Courtney. ‘Er was geen infrastructuur daar. Voor zover we merkten stuurde Hamas het ziekenhuis van binnenuit aan. Er was één couveuse. De omstandigheden waren gewoon vreselijk.’ Ze houdt haar telefoon omhoog om een foto te laten zien van een tweejarig jongetje dat er doodziek uitziet. ‘Ik kreeg te horen dat hij overleden is kort nadat ik hem zag. Daarna moest ik telkens denken aan die kamer waarin hij moest sterven.’

Menselijk lijden

Ze is ervan overtuigd dat ze door het dagelijks leven in oorlogsgebied vast te leggen mensen tot altruïstische daden aanzet, hoe klein ook. En ze heeft reden om hoop te hebben. Toen ze haar destijds zesjarige zoon foto’s van het ziekenhuis liet zien, vroeg hij: ‘Hebben die kinderen wel speelgoed?’ En daarna stuurde hij een doos met zijn eigen speelgoed naar het ziekenhuis. Het was iets kleins, zegt Courtney, maar het was tenminste íets.

Dus toen de gelegenheid zich voordeed om haar camera weer in te zetten voor PNN, greep ze de kans met beiden handen aan. ‘Voor mij is het doel van dit werk om het menselijk lijden onder de aandacht te brengen dat anders onbelicht zou blijven. Want als we een specifiek voorbeeld zien van mensen die lijden, willen we daar iets aan doen.’

Hier zijn een paar van haar favoriete foto’s die ze de afgelopen paar jaar heeft gemaakt wanneer ze niet achter hij bureau zat bij de RUG.