Eerstejaars in coronatijd #2

De eerste weken van dit academisch jaar was Lotte veel in de stad en op de kroeg van Dizkartes. ‘Dat was echt genieten’, verzucht ze. ‘Het voelde heel even alsof corona er niet was.’ Die momenten kwamen misschien wel het dichtst bij de verwachtingen die ze had van het studentenleven: elke dag naar les, elke week naar ‘Diz’ en elk weekend naar huis. 

Na de verscherpte maatregelen die premier Rutte vorige week aankondigde, is de horeca gesloten en zit naar Diz gaan er ook niet meer in. Colleges volgt ze voornamelijk online, met tot nu toe eens per week een fysiek college. In de weekenden blijft ze veelal in Groningen. 

Lotte twijfelt inmiddels of de studie die ze koos haar wel ligt. Ze is er veel tijd aan kwijt en vindt het best lastig, ook omdat de online colleges haar niet heel erg motiveren. ‘Je kan gewoon je laptop dichtklappen als je er klaar mee bent. Die stap is niet zo groot als de collegezaal uitlopen’, legt ze uit. 

Daarnaast vindt ze de online lessen erg afstandelijk en daardoor minder uitdagend. ‘Het wordt heel makkelijk gemaakt om niet echt input te hoeven geven, want je zit veilig achter je scherm. Dat is anders dan wanneer een docent je aankijkt en je een vraag stelt.’ 

Ik kijk na mijn eerste jaar wel weer verder

Maar of haar twijfels nou vooral komen door het online lesgeven of door de studie zelf, dat weet ze niet precies. Voorlopig gaat ze er in elk geval wel mee door, zegt ze. ‘Dan kijk ik na mijn eerste jaar wel weer verder.’

Met de virtuele alternatieven die Dizkartes opzet, nu de vereniging geen live evenementen kan organiseren, is ze juist wel blij. ‘Laatst was er een online pubquiz waarbij je mensen een opdracht kon toebedelen’, vertelt ze. Leden konden in groepjes van drie of vier van huis uit meekijken en stemmen. Dat was voor haar extra leuk omdat haar broer, die ook lid is, een van de personen was die genomineerd kon worden. ‘Hij moest geblinddoekt voorwerpen voelen en raden wat het was. Dat was wel echt grappig.’

Op dit moment is haar broer de enige van thuis-thuis die ze nog regelmatig ziet. Lottes moeder valt in de risicogroep voor corona. ‘Als ik van tevoren nog mensen heb gezien, ga ik liever even niet naar mijn ouders totdat de incubatietijd voorbij is’, zegt ze. En als ze dan toch gaat, houdt ze anderhalve meter afstand. 

Nee, de verwachtingen die ze van haar eerste studiejaar had, bleken hoger dan de werkelijkheid waar kon maken. Die heeft ze nu dus laten varen. ‘Je accepteert het maar; klagen heeft toch geen zin.’

‘Natuurlijk had ik het wel leuker gevonden als alles gewoon fysiek was, want soms heb ik wel een beetje het gevoel dat ik een online cursus aan het volgen ben’, zegt Machteld. Maar ze is desondanks erg tevreden over haar besluit om van studie te wisselen en naar Groningen te verhuizen. ‘Ik ben hier heel erg op mijn plek en ik heb inmiddels ook al twee vakken goed afgerond.’

Ze hoeft alleen voor de practica naar de universiteit te gaan en daar merkt ze hoe groot het verschil is met online lessen. ‘Tijdens de practica leer je mensen kennen en dat zijn uiteindelijk ook vaak degenen met wie je veel omgaat. Als andere lessen ook fysiek waren geweest, zou je natuurlijk veel meer mensen van je studie leren kennen.’ 

Ik voelde me eindelijk een beetje een normale student

Bij Bernlef, waar ze zich in de KEI-week aanmeldde, heeft ze wel al veel vrienden gemaakt. Ze kon in die eerste weken nog vaak naar de vereniging gaan. Als eerstejaars word je daar 

ingedeeld in een ‘familie’ van zo’n twintig studenten, met vier ouderejaars als ‘ouders’ die leuke dingen organiseren. ‘We zijn toen bij onze Bernlef-ouders gaan eten met ongeveer tien man en daarna gingen we met z’n allen naar de vereniging. Dat was supergezellig; ik voelde me eindelijk een beetje een normale student. Er hing de studentensfeer die je verwacht.’

Machteld kon begin september ook nog meedoen aan de fysieke inauguratie. ‘Ik heb een hele leuke, maar vermoeiende avond gehad. Verder mag ik er niet zoveel over zeggen, behalve dat ik blij ben dat ik nu geen hampel meer ben’, lacht ze. Dat is de verenigingsterm voor een eerstejaars die nog niet geïnaugureerd is, vergelijkbaar met een feut. 

Anderhalve meter afstand aanhouden, maar wel met de mogelijkheid om de stad in te gaan: ze had gehoopt dat de situatie zo zou blijven. ‘Maar de maatregelen hebben helaas roet in het eten gegooid.’ Nu facetimet ze zoveel mogelijk met vriendinnen. 

Ze heeft ook al een keer in quarantaine gezeten met haar huisgenoten. ‘Iemand uit huis had koorts, dus toen is iedereen in zijn kamer gaan zitten totdat de uitslag van de test er was’, vertelt ze. ‘Die was gelukkig negatief, maar we waren wel even geschrokken. Ik heb daarna meteen maar de corona-app gedownload.’

Nu de horeca zijn deuren weer heeft moeten sluiten, is Kara haar baantje opeens kwijt. ‘Ik hoopte dat het vanaf hier alleen nog maar een stijgende lijn naar verbetering zou zijn, maar in plaats daarvan zijn we keihard teruggevallen’, zegt ze.

Gelukkig heeft ze al snel iets nieuws gevonden. ‘Ik heb kunnen regelen dat ik bijlessen ga geven op mijn oude middelbare school, dus ik hoop daar wat inkomsten uit te halen.’ Dat geld heeft ze wel nodig, want ze heeft een kamer in Groningen gevonden, vertelt ze vrolijk. Per 1 november mag ze erin; tot die tijd blijft ze heen en weer reizen vanuit Grou. ‘Ik hoorde dat er veel mensen op zoek zijn, dus ik ben heel blij dat het is gelukt.’

Met haar studiekeuze is ze ook heel tevreden en ze is dan ook ook enthousiast van de partij bij alle fysieke bijeenkomsten. ‘Anders mis je gewoon een heleboel. Mijn lessen zijn vooral discussies en online breng je toch minder in.’ 

Mijn lessen zijn vooral discussies en online breng je minder in

Niet al haar medestudenten staan er zo in, merkte ze tot haar verbazing. ‘Laatst hadden we een tussentijdse toets waar je in principe fysiek bij aanwezig moest zijn. Toen zat er iemand achter mij waarvan ik dacht: wie ben jij? Dat is wel jammer, want zelf reis ik ook anderhalf uur om er te kunnen zijn. Mensen klampen zich er heel erg vast aan dat alles online is, terwijl dat natuurlijk alleen maar tijdelijk is en niet de norm.’

Aan het begin van het studiejaar was Kara veel bij Unitas te vinden. ‘Een aantal weken lang kon je structureel naar de kroeg gaan en daar hield iedereen zich ook goed aan de regels. We vonden het eerst heel erg toen alles verplicht om 22 uur dicht moest, maar daar wenden we snel aan. We begonnen gewoon wat eerder’, lacht ze. ‘De laatste trein naar Grou gaat iets na 22 uur en ik heb regelmatig een beetje aangeschoten in de trein gezeten.’

Ze is inmiddels ook begonnen met het vormen van een jaarclub, maar dat gaat vanwege de coronamaatregelen wat trager. ‘Je mocht maar met vier mensen aan een tafel zitten. Daardoor ken ik een heleboel mensen lang niet zo goed als ik had gewild.’ Wel worden er nu veel online borrels en andere virtuele activiteiten georganiseerd. ‘Via de Discord-server spelen we allemaal spellen met elkaar. Je kan dan een kamer kiezen en in elke kamer ligt een ander spel klaar’, legt Kara uit. ‘Dat hebben ze wel echt leuk gedaan!’

Engels