Eerstejaars in coronatijd #4

De laatste keer dat UKrant Lotte sprak was ze op zoek naar een nieuwe stek en dat is inmiddels gelukt. Via Kamernet wist ze een grotere kamer te bemachtigen en drie nieuwe huisgenoten. Het hospiteren ging vanwege de coronamaatregelen wel iets anders dan anders. ‘Normaal zit je een avond met dat huis en de anderen, maar nu kwamen we één voor één langs.’

Daarnaast is ze geïnaugureerd als Dizkartiaan en probeert ze met haar jaarclub de competitie met andere clubs te winnen. Daarvoor moeten ze een lied schrijven, een vaste outfit verzinnen voor de club, een schild maken en nog veel meer. 

Het studeren gaat haar ook steeds makkelijker af. ‘De tentamens gingen goed’, zegt ze. ‘Misschien wil ik tóch wel doorgaan met deze studie.’

Misschien wil ik tóch wel doorgaan met deze studie

In december was ze nog van plan om alleen haar P te halen en dan van studie te wisselen. Maar nu er meer verdieping komt, begint arts, culture and media haar steeds beter te liggen.  ‘Ik heb voor film en muziek gekozen, dingen die ik zelf interessant vind. Heel veel mensen zeggen dat je je eerste jaar even door moet en dat het dan steeds leuker wordt.’ 

Toch, ze herkent het beeld dat tachtig procent van de studenten intussen tegen een burn-out aanzit. En dat terwijl ze niet eens zo héél veel alleen is.  ‘Gelukkig heb ik in de introweek, toen het nog kon, echt leuke mensen ontmoet en ik ben blij dat ik met hen kan sparren en dat ik niet alleen ben.’ 

Maar dan is er weer zo’n moment dat ze beseft hoe heftig het allemaal is. ‘Ik was laatst in Amsterdam en het is daar helemaal leeg. Er hing een soort apocalyptische vibe en dat is toch wel echt raar.’

De avondklok heeft de ellende niet groter gemaakt. Eigenlijk, zegt Lotte, is het ook wel lekker dat ze zo vroeg in bed ligt. ‘Je kan toch niks.’ En ze piekert er niet over om de regels te overtreden. ‘Die 95 euro heb ik laatst al moeten betalen omdat ik op de fiets aan het bellen was, dat vond ik wel genoeg.’

Ze leeft naar de zomer toe en hoopt dat iedereen zo snel mogelijk gevaccineerd kan worden. ‘Het is een rare situatie en niet wat je had verwacht van je eerste jaar student zijn, maar ik probeer er zoveel mogelijk wat van te maken.’

Met de kerstdagen zat Machteld thuis, op haar kamertje, bij haar ouders: corona. ‘Net lullig’, zegt ze. Ze kreeg het van een vriendinnetje die het op haar beurt waarschijnlijk in de supermarkt opliep. En dus moest ze het doen met het bordje kerstdiner dat haar ouders naar boven brachten. Niet dat ze er veel van proefde. ‘Ik was mijn geur en smaak verloren.’

Fysiek was het allemaal niet zo erg, zegt ze. ‘Ik heb oprecht ergere katers gehad dan dit. Maar mentaal was het zwaarder, omdat ik alleen in mijn kamer zat in de leukste tijd van het jaar.’ 

Machteld ziet weinig mensen. Eigenlijk alleen haar huisgenoten en een paar leden van haar club. Wel heeft ze intussen een vriend. Ze kende hem al van de vereniging en raakte vervolgens via Tinder aan de praat.  ‘Op een gegeven moment zijn we gaan afspreken: we hebben gewoon buiten gezeten en gekletst. Als je goed met iemand kan praten heb je niet veel nodig voor een leuke date.’ Hij woont in een Bernlefhuis en daarom zit ze tegenwoordig vaak bij hem thuis op de bank. ‘Zo vermaak je je tijdens de avonden toch nog een beetje.’

De eerste echte tentamenperiode rondde ze ook af: geen tentamens meer verspreid door het blok. ‘Dat was even stress, stress, stress’, zegt ze. ‘Dus toen ben ik veel in Groningen op mijn kamer geweest.’ 

Hoe groot moet het offer zijn van deze maatregelen?

Ze heeft het gevoel dat het wel goed ging, maar merkt ook dat het steeds lastiger wordt om je te concentreren. Ook heeft ze steeds meer last van uitstelgedrag.  ‘De grens tussen ontspanning en de dingen die je moet doen is heel vaag, omdat je steeds in je kamer blijft. Daardoor ga je toch eerder Netflix kijken en dan pas je studiewerk doen.’ Ze zou veel liever met anderen samen studeren of in de UB. ‘Dat zou veel motiverender werken, maar het kan nergens, het past niet en het mag niet.’ 

Studenten houden zich best wel stil, denkt ze, terwijl ze wel degelijk erg lijden onder de maatregelen. ‘We betalen vrij veel geld voor een studie die veel minder van kwaliteit is geworden. Hoe groot moet het offer zijn van deze maatregelen tegenover de mentale gezondheid van studenten?’

Toch heeft ook Machteld goede hoop dat in de zomer alles weer normaal wordt. ‘Ik hoop dat er in de zomer wel echt soepelere maatregelen zijn en dat ik volgend jaar eindelijk een normaler jaar kan hebben.’

Wanneer UKrant Kara spreekt zit ze in de trein onderweg naar ‘thuis thuis’ en ze heeft een vriend meegenomen. Allebei hebben ze niks te doen, dus gaan ze een paar dagen naar Kara’s ouders. ‘Ik zit ook maar in een klein studentenkamertje van 12 vierkante meter, dus soms is het wel fijn om van locatie te veranderen.’

Ze ziet maar een handjevol mensen, die ze kent via haar vereniging. ‘Niet te veel, maar wel genoeg, zodat ik het zelf mentaal volhoud. En ik vind het fijn dat ik van de mensen die ik zie weet dat we allemaal in dezelfde kring zitten.’ Met hen heeft ze ook oud en nieuw gevierd en geprobeerd om het toch nog een beetje leuk te maken. Ze is blij dat ze lid werd van Unitas. ‘Anders had ik niemand gekend, dus daar ben ik heel dankbaar voor.’

Ze is net klaar met het ‘jaarclub van het jaar’-traject dat zij en haar club hebben gewonnen. ‘We gingen barkrukken schilderen en andere activiteiten organiseren voor de jaarclub. Ook konden we punten verdienen door bijvoorbeeld kratten op te halen bij ouderejaars en die naar de Albert Heijn te brengen. Dan zie je ook ouderejaars even. Normaal zou je die tegenkomen op de vereniging.’ 

We zorgen dat we om negen uur bij elkaar zijn en gaan dan logeren

Hoewel ze eerder zei geen last te hebben van mentale problemen, vielen de laatste weken haar toch zwaarder dan verwacht. ‘Sociaal contact is iets wat je nodig hebt om je gelukkig te maken. Zelf ben ik best extravert, maar ik hoor van de introverte mensen om mij heen dat zelfs zij schrikken van hoe weinig mensen ze spreken of zien.’ 

En dus houdt ze met haar vrienden soms ‘slaapfeestjes’. ‘Soms is het bij hen en dan is het weer bij mij. Je zorgt dat je er vóór negen uur bent en dan ga je gezellig met elkaar logeren. Dat helpt wel echt.’

Kara’s tentamens leken goed te gaan, al moest ze wel even een eindsprintje trekken, want ook zij is minder gemotiveerd. ‘Het online onderwijs begint iedereen de keel uit te hangen,’ zegt ze. Ze heeft er moeite mee dat er geen enkele mogelijkheid is om ergens te studeren. ‘Ik vind het zonde dat er zo snel is gezegd dat het niet meer kan, want ik had het idee dat dat juist één van de weinige dingen was die zo goed waren geregeld.’ 

Haar eerste half jaar als student is dan ook niet wat ze ervan had verwacht. Ze hoopt dat volgend jaar een beetje meer op een gewoon jaar gaat lijken. ‘Volgens mij heeft iedereen behoefte aan een beetje normaliteit.’

Engels