Wanneer de UB je te veel wordt

UB

Tik… tik…. Tik tik tik…. Tik…..

Geërgerd kijk ik op. Alwéér iemand met zo’n irritante computermuis. Tegenover me ramt iemand op z’n toetsenbord alsof z’n leven ervan afhangt.

Snif snif…. Snif, hoor ik naast me. ‘Ga alsjeblíéft je neus snuiten’, denk ik. Zal ik hem als hint een zakdoek aangeven?

Drie stoelen verder zitten twee meiden non-stop te fluisteren en te giechelen, het stiltebeleid volledig negerend.

Ik probeer mezelf te kalmeren. Zo krijg ik dat essay nooit af. Ik haal diep adem en sluit m’n ogen. Maar het wordt alleen maar erger: pengeklik, muziek uit oordopjes, trillende benen van gestreste studenten… Nog even en ik word gillend gek.

Tijdens de tentamentijd puilt de UB dan ook helemaal uit van de studenten. Met twaalf aan één tafel is er maar net genoeg ruimte voor m’n laptop en m’n notitieblok. Agenda en boeken passen er niet meer bij. Als ik wat probeer op te schrijven, stoot ik met m’n ellebogen m’n verkouden buurman aan. En alsof het nog niet erg genoeg is, hoor ik ineens een enorm kabaal uit de hal komen: GrunnSonic in de UB, hoe verzinnen ze het.

Ik kan er niet meer tegen, besluit ik. Ik ben er helemaal klaar mee.

Thuis

‘Ga gewoon lekker thuis leren, je hoeft toch niet per se naar de UB?’, hoor ik je denken. Klopt. Maar autistisch als ik ben, moet ik er zeker van zijn dat ik niet door onverwachte geluiden gestoord kan worden. Thuis studeren is dus riskant.

Wie weet besluiten de buren wel een feest te geven op het balkon, of gaat m’n huisgenoot taart bakken in de keuken. Ik heb het heus wel eens geprobeerd, maar m’n huis is zo gehorig dat ik het mobieltje van m’n bovenbuurvrouw kan horen trillen. En doordat ik aan het Prinsenhof woon, word ik elk half uur opgeschud door het klokgelui van de Martinitoren. Een ander groot nadeel van thuis studeren: de verleiding om even op bed een serie te gaan kijken is veel te groot. Ik heb een omgeving nodig waar ik gestimuleerd word om te studeren. Thuis leren is dus geen optie.

Maar dat essay moet over twee dagen af. Waar vind ik plek in tentamentijd waar het niet wemelt van de luidruchtige medestudenten?

Openbare Bibliotheek

Misschien wel in de Openbare Bibliotheek. Ik raap m’n spullen op en vertrek naar het gebouw om de hoek. Tot mijn verbazing is het al half 11 en is er nog genoeg plek. Ondenkbaar voor UB-begrippen, waar je al om half 9 moet staan. Ben je later, dan moet je het doen met een plek naast een piepende deur.

Ik merk ook direct op hoe groot de tafels zijn: ik kan hier m’n hele tasinhoud uitstallen. Opgelucht sla ik mijn laptop open.

Maar dan komt de teleurstelling. De wifi is hier bagger. En daar waar het in de UB ten strengste verboden is om ook maar een kopje thee te drinken, worden hier hele maaltijden naar binnen gewerkt. Om de haverklap schrik ik op van het geritsel van plastic of het openklikken van blikjes energiedrank. Maar ik spreek mijzelf streng toe. Als ik me zo blijf ergeren aan de kleinste geluiden, wordt het nooit wat.

Net als ik m’n concentratie weer terug heb, begint verderop een ouder echtpaar te bespreken welke reisboeken over Oekraïne ze willen lenen. Daar gaat de stilte. Aan de zuchtende studenten om mij heen merk ik dat ik niet de enige ben die er last van heeft.

Toch heeft de OB wel iets aangenaams. Het licht is er veel vriendelijker dan het felle TL-licht in de UB, er is genoeg ruimte, je hoeft niet belachelijk vroeg uit de veren voor een plek en beneden is een kantine met lekkere broodjes.

Maar eigenlijk ben ik op zoek naar een wat minder bekende en massale plek. Een geheime locatie… Zou dat bestaan?

Honourstorentje

Nogal verstopt, helemaal bovenin het Academiegebouw, bevinden zich een paar studeer-booths. Eigenlijk is dit alleen voor studenten van het Honours College, maar ik kan gewoon plaats nemen zonder dat iemand er wat van zegt. Ook hier is nog genoeg ruimte, ook al is het inmiddels 12 uur.

Ik ga zitten in één van de focus areas. Laat dat nou precies zijn wat ik nodig heb. Ik weet niet of het komt door de honours-sfeer in de ruimte, of door het inspirerende portret van de beroemde Petrus Camper boven mij, maar ik voel direct motivatie om aan de slag te gaan.

Hier hoog in het torentje zit je volledig afgesloten van de drukte in de bibliotheken. Ik heb een hok helemaal voor mij alleen, heerlijk. Hier word ik vast niet gestoord. Alhoewel…

Doordat de booths aan een gang liggen, lopen er constant mensen langs. Daarnaast is er in deze ruimte geen fluisterbeleid. Door het geroezemoes van studenten en medewerkers lukt dat focussen dus toch niet helemaal. Wel is het een uitstekende locatie om samen te werken aan groepsopdrachten: je kan met z’n vieren aan de tafel zitten en het is er rustig genoeg om te kunnen overleggen en elkaar goed te verstaan. En mocht je, in tegenstelling tot mij, wel om kunnen gaan met wat omgevingsgeluiden, dan is dit plekje een aanrader. Maar dus nog niet helemaal wat ik zoek.

Zernike

De tijd begint inmiddels te dringen. Een vriendin tipt me om het eens op het Zernike te proberen. Zij ontdekte hier ooit een plekje dat bijna niemand kent, maar waar het heerlijk toeven is. Ik spring op m’n fiets en zet mijn ontdekkingstocht voort.

Het vergt een lange, gedetailleerde omschrijving om het plekje te vinden. Het is ergens in het Duisenberg Gebouw op de bovenste verdieping. Om er te komen moet ik eerst met de lift naar de achtste verdieping, vanaf daar via de trappengang naar de negende verdieping, dan naar rechts en dan tref ik, helemaal aan het einde van de gang, weer een paar booths aan.

Dit moet het zijn.

Al snel kom ik erachter waarom dit ‘geheime’ plekje zo afgelegen ligt: net als het torentje in het Academiegebouw is ook deze ruimte alleen voor honours-studenten. Gelukkig doet ook hier niemand moeilijk en kan ik beginnen met leren.

Toch voel ik mij een beetje opgelaten, als een vreemde eend in de bijt. In het Academietorentje zat ik afgesloten, in een hok. Hier staan de studeer-booths in een open ruimte, waardoor iedereen die binnenloopt mij kan zien zitten. Het voelt alsof ik ben binnengedrongen in een besloten gemeenschap. Desondanks word ik niet weggestuurd, het zit waarschijnlijk meer in mijn hoofd dan dat ik daadwerkelijk tot last ben.

En ook hier is het niet muisstil. Maar alsnog een stuk beter dan die overvolle bibliotheken. Mocht je vaak op het Zernike moeten zijn, dan is dit een prima plekje om je terug te trekken.

Theologie

Nog niet helemaal tevreden besluit ik nog één poging te wagen in de binnenstad, en wel bij de bibliotheek van theologie. Dit zou echt de heilige graal van de stille studieplekken moeten zijn. Ik had geen idee dat deze locatie bestond, wat ook niet zo gek blijkt. Om hier te komen moet ik door een doolhof: eerst via de kantine van het Academiegebouw door een deur naar buiten, waarna ik uitkom op binnenplein. Vervolgens ga ik rechts via een trap naar boven, om door een grote zware deur uit te komen in een ruimte vol met oude boeken en trappen.

Ik kijk mijn ogen uit. Wat een geweldige plek is dit! Tussen de boekenkasten zitten een aantal bureaus verstopt, waar studenten ijverig bezig zijn. De bureaus zijn net als in de OB ruim, je kan er alles op kwijt. Ook zit er een stopcontact, waardoor je gewoon je laptop kan gebruiken.

En doordat er maar een beperkt aantal plekken is, heb ik totaal geen last van de studenten om mij heen. Ik ben op slag verkocht: dit is precies waar ik naar op zoek was.

Het enige nadeel: er zijn hier wel heel weinig bureaus en die zijn allemaal bezet. Om hier een plek te scoren moet je er echt om half negen staan en nog geluk hebben ook.

Desalniettemin ben ik zeer tevreden. Doodse stilte, binnen een straal van drie meter geen student te bekennen, heerlijk afgesloten tussen de stoffige theologieboeken… wie weet komt het toch nog goed met dat essay.

Engels