Angelica Caiza Villegas is geboren in de hoofdstad van Equador: Quito, een stad omgeven door bergen en vulkanen. Daar deed ze tijdens haar studie onderzoek naar verschillende projecten over bultrugwalvissen, rivierdolfijnen, otters en kaaimannen. Angelica verhuisde in 2013 naar Nederland en voltooide haar research master aan de RUG in 2015. Op dit moment is ze druk bezig met haar PhD in diergeografie en mens-dier relaties onder supervisie van Bettina van Hoven en maakt ze deel uit van een Groningse vleermuisspottersgroep.

Angelica, de academica

Op het werk is Angelica vastberaden, zorgvuldig en een analytisch denker. Haar bureau staat naast een groot raam met daarop een bord vol met foto’s van dieren.

Haar fascinatie door nieuwe manieren van natuurfbeschermingswetenschappen komt door de link met sociaal-geografische studies. ‘Ik denk dat de sociale wetenschappen veel bij kunnen dragen aan natuurbehoud. De manier waarop mensen dieren waarnemen in hun geografische context heeft een directe invloed op het voortbestaan van vele diersoorten’, legt Angelica enthousiast uit. ‘Ik denk dat het uitpluizen van mens-dier relaties kan bijdragen aan een beter begrip van de manier waarop mensen en dieren naast elkaar kunnen leven en hoe natuurbehoudprogramma’s effectiever kunnen worden.’

Op dit moment is Angelica bezig met het afronden van haar doctoraat en is van plan om haar onderzoeksgebied uit te breiden met diersoorten die in stedelijke gebieden leven.

Ze beschrijft haar academische persoonlijkheid als ‘hybride’. ‘Aan de ene kant ben ik een bioloog en ben ik geïnteresseerd in het dierenrijk. Maar ik ben ook sociaal wetenschapper, en dat is een totaal andere wereld’, zegt ze. Een van de dingen  die ze doet is het uitzoeken op welke manieren samenlevingen werken. ‘Als academische hybride probeer ik beide werelden met elkaar te verbinden.’

Haar grootste uitdagingen zijn zelfdiscipline en tijdmanagement. ‘Als PhD-kandidaat heb ik verplichtingen waaraan ik zo goed mogelijk probeer te voldoen’, zegt ze. Het stressniveau wordt wel wat geneutraliseerd door te doen wat ze echt leuk vindt.

Angelica, bat woman

Als de avond valt, verandert Angelica compleet. Als bat woman is ze nieuwsgierig en absoluut niet bang om door donkere, griezelige bossen te lopen. ‘Ik hou van vleermuizen! Het zijn uitzonderlijke dieren met speciale biologische en ecologische eigenschappen’, zegt ze. ‘Ik denk dat vleermuizen onbegrepen dieren zijn. Mensen vinden ze gevaarlijk en lelijk.’

Angelica maakt deel uit van een Gronings gezelschap dat het gedrag van vleermuizen in de provincie monitort. ‘Het is fantastisch om mensen te ontmoeten die dezelfde interesse delen en activiteiten organiseren.’

Ze geniet van de nachtelijke wandelingen, zowel in Groningen als in de jungle van de Amazone. ‘Ik hou ervan om het geluid van vleermuizen op te vangen en om ze van dichtbij te zien. Ik speel graag de ‘detective’: uitzoeken waar de vleermuizen leven en wat ze eten’, zegt ze. Angelica vertelt andere mensen graag over haar lievelingsdieren. ‘Ik vind het prachtig om voorwerpen te vinden met vleermuisfiguurtjes, speelgoed, kaartjes, plaatsen, etc. Als bat woman probeer ik de vleermuiswereld te begrijpen zodat ik nog meer van ze kan genieten.’

Ze probeert up to date te blijven op meerdere gebieden zoals software en programma’s om vleermuisgeluiden te analyseren. ‘En natuurlijk grijp ik elke kans aan om m’n steentje bij dragen aan vleermuisonderzoek, als ik tijd over heb.’

Steven Willemsen is geboren in Eindhoven. Hij ging in Helmond naar de middelbare school en besteedde zijn tijd voornamelijk aan muziek luisteren, muziek maken en lezen. Nadat hij de researchmaster literary and culture studies in Groningen had afgerond, ging hij door als PhD. Daarvoor zette hij zijn eigen onderzoeksproject op, waarbij hij kunst bestudeert door een cognitieve bril. ‘s Avonds en in het weekend fiets hij. Keihard.

Dit is Steven, de academicus

Steven deelt zijn kantoor met een aantal andere PhD-kandidaten. Hij is kalm, gefocust en een kritisch denker. ‘Ik vind het vooral interessant om kunst te bestuderen vanuit een cognitieve inslag. Ik laat me inspireren door theorieën uit de cognitieve wetenschap om te begrijpen hoe films of verhalen de toeschouwers beïnvloeden’, zegt Steven.

Daarvoor onderzoekt hij niet-chronologische filmverhalen die eindigen waar ze beginnen of een paradox laten zien.  ‘Waarom vinden mensen films die alleen maar verwarrend zijn eigenlijk leuk?’

Hij is gefascineerd door de esthetische beleving van kunst die zorgt voor een intense, levensechte ervaring. ‘Ik vind het spannend om te leren begrijpen hoe films ons cognitieve en perceptuele systeem gebruiken om ons emotioneel en zelfs fysiek bij het verhaal te betrekken. Ik geloof dat dit soort ervaringen enorm menselijk zijn’, zegt Steven.

Vandaar ook dat hij een fan is van David Lynch. ‘Ik ben gefascineerd door films als Mulholland Drive, of verwarrende arthouse films als Fellini’s 8½. Maar het is ook interessant om te zien hoe complexe narratieve structuren zo wijd verspreid is geraakt in de hedendaagse filmcultuur. Denk aan puzzelfilms als Memento.’

Dit is Steven, de wedstrijdwielrenner

Dezelfde Steven die zo graag praat over modernistische, zwart-witte filmhuisfilms, kun je ook aantreffen op de fiets, gekleed in strak, veelkleurig lycra. Hij komt uit een fietsminnend gezin. Zijn broer, vader en oom zijn allemaal fietsers. ‘En natuurlijk zag ik als kind alle grote races, zoals de Tour de France en Paris-Roubaix’, zegt hij.

Nadat hij in zijn eerste studentenjaren gewoon rookte en dronk en zich met andere dingen bezighield, keerde Steven terug naar het fietsen. Zijn fascinatie voor de sport heeft ook te maken met de verhalende eigenschappen ervan: ‘Wat ik bij fietsen fijner vind dan bij welke sport dan ook, is dat het voortdurende verhalen creëert: over de races, het landschap, de routes, de geschiedenis, enzovoort. Het is echt een heel eigen wereld.’

In 2016 won Steven het Nederlands Studentenkampioenschap, een goede reden om structureler te gaan racen. ‘Ik ben dit jaar op amateurniveau begonnen. Eerst in Californië, waar ik vorige winter woonde, en daarna in Groningen. Hier heb ik een paar prominente plaatselijke races gewonnen, inclusief twee etappes in de Wielermeerdaagse en de Omloop Bronneger Bult’, vertelt hij.

Hij switchte halverwege het seizoen naar een team dat op nationaal niveau opereert. ‘De races zijn dan langer en sneller en ik meet mezelf ook met semiprofessionals. Maar het is geweldig om mezelf ook daarin op de proef te stellen.’

Zowel het leven van een fietser, als dat van een academicus vereist volharding en een zekere neiging tot obsessie, zegt hij. Tegelijk is het fietsen een perfecte tegenhanger voor zijn academische werk. ‘Het vraagt veel van je, zowel fysiek als mentaal, maar het racen is ook pure flow, focus en adrenaline. Het is geweldig om je te kunnen onderdompelen in iets dat zo zintuiglijk is’, zegt hij. ‘Bovendien, als je een slechte dag hebt gehad in je onderzoek of voor de klas, dan zorgt een trainingsrondje voor een perfecte mentale reset.’

Het is een wekelijkse puzzel om alle aspecten van zijn leven elke week weer in elkaar te passen, maar voorlopig heeft Steven een aardige balans gevonden. ‘In beide gevallen zorgt het ene ervoor dat ik niet te obsessief wordt over het andere.’

Lucía Berro Pizzarossa groeide op in de buitenwijken van het dorpje Bella Unión, op het platteland van Uruguay. Toen ze achttien was, verhuisde ze naar de hoofdstad Montevideo, omdat ze een carrière in recht en internationale betrekkingen ambieerde. Ze haalde haar masterdiploma rechten aan de Universiteit van Oxford en in november 2015 begon ze in Groningen aan haar PhD. Lucía werkt samen met een aantal non-profitorganisaties. De vrije tijd die ze heeft, besteedt ze aan het strijden voor vrouwenrechten en -gezondheid.

Dit is Lucía, de wetenschapper

Lucía raakte geïnspireerd in haar eerste studiejaar, toen ze vrijwilligerswerk deed bij klinieken waar kansarme mensen juridisch advies kregen. Ze besloot om met dit onderwerp bezig te blijven in haar academische carrière. In Groningen onderzoekt ze de relatie tussen genderstereotypen en kritische interpretaties van beleidsprocessen en regelgeving. Haar werk gaat over gender en diversiteit in een academische omgeving.

‘Groningen bood de academische omgeving die ik zocht – ze zijn hier meer gericht op beleid en gefocust op sociale gerechtigheid’, zegt Lucía. Ze vindt dat wetenschappelijke kennis niet opgesloten moet blijven in een ivoren toren, losgezongen van maatschappelijke kwesties. ‘Ik besloot om mijn kennis te gebruiken voor innovatieve ideeën, om iets te doen aan de ba         rrières voor rechten op het gebied van seks en voortplanting. Ik ben ervan overtuigd dat de wet een krachtig instrument is om ongelijkheid in de samenleving tegen te gaan.’

Lucía coördineerde de interdisciplinaire summer school over gender en diversiteit in de wetenschap, afgelopen zomer aan de RUG. ‘Ik vind dat een universiteit die diverser is, wat betreft representatie en kennis, betere wetenschap oplevert’, zegt ze. ‘Als wetenschappers kunnen we verandering teweegbrengen, en innovatieve oplossingen bedenken voor maatschappelijke problemen. Het is de taak van betrokken academici om sociale gerechtigheid te bevorderen, om altijd de waarheid te spreken om daarmee kennis te creëren en door te geven. Maar daarvoor moeten we zelf ook handelen naar wat we zeggen.’

Dit is Lucía, de activist

Lucía werkt intensief samen met de non-profitorganisaties Women Deliver, Mujer y Salud en Uruguay (Vrouwen en Gezondheid in Uruguay, red.) en Global Health Law Groningen.

‘Toen ik vrijwilligerswerk deed in Uruguay vond ik het schokkend om te zien dat vooral vrouwen naar de klinieken kwamen, en dat ze slachtoffers waren van gendergerelateerd geweld. Eén vrouw, Yessica, vertelde ons wat ze allemaal had moeten doen om gesteriliseerd te worden. Haar verhaal was hartverscheurend – een eindeloze cyclus van geweld, waar zij en haar kinderen uit probeerden te breken’, vertelt Lucía. ‘Ik besefte hoe belangrijk het voor haar en de andere vrouwen was dat ze toegang hadden tot informatie over seks en voortplantingsrechten, zodat ze zelf beslissingen konden nemen.’

Als activist en vrijwilliger gebruikt Lucía haar kennis over abortus om beter voor vrouwenrechten te kunnen pleiten, zegt ze. Ze werkt samen met professor Photini Pazartzis, die lid is van de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties, in de discussie over abortus en als pleitbezorger voor rechten op het gebied van seks en voortplanting bij de Commission on the Status of Women, ook van de VN.

Haar grootste uitdagingen zijn tijd, en voor zichzelf zorgen. ‘Ik werk standaard in het weekend en ‘s avonds’, zegt Lucia. ‘En omdat mijn werk raakt aan religieuze en ethische opvattingen over vrouwenrechten en seksualiteit, en het loskoppelen van seks en voortplanting, krijg ik vaak nare e-mails.’