Geldzorgen door corona

Student kunstmatige intelligentie Conor Ward (21) fikst apparatuur voor mensen die een reparatie door de winkel niet kunnen betalen. Maar na de eerste persconferentie van het Nederlandse kabinet over het coronavirus, op 12 maart, stopte de Ier met werken. Nu de situatie ook hier ernstig was geworden, vond hij het risico te groot dat hij zijn astmatische vriendin zou besmetten. De twee wonen samen.

‘Er zijn veel contactmomenten. Wie weet heb ik het virus al mee naar huis genomen’, zegt Conor. Hij neemt altijd voorzorgsmaatregelen: hij draagt handschoenen en ontsmet de apparaten met alcohol, maar dat neemt zijn zorgen niet weg. ‘Ik kom nog steeds met mensen in contact en ik raak dingen aan waarvan ik niet weet waar ze geweest zijn.’

Conor maakt zich niet zozeer druk over de ziekte, maar wel over de kwetsbare positie waarin het virus hem en zijn vriendin kan brengen. Omdat zijn vriendin astma heeft, gaat hij alleen maar naar buiten om boodschappen te doen. ‘Als ik ziek word, weet ik niet wat ik moet. Er zijn geen andere mensen die ons kunnen helpen.’ 

Coulance

Tot overmaat van ramp kreeg Conor een week nadat hij gestopt was met zijn werk een e-mail van de universiteit, die aankondigde dat het collegegeld gewoon geïnd zou worden. Hij mailde terug om te vragen om coulance, maar hij moest er vanuit gaan dat hij het geld toch ergens vandaan moest zien te halen.

Hij heeft wat spaargeld en gelukkig heeft zijn vriendin haar baan als student-assistent nog. ‘We kunnen er mee leven dat we de komende maanden ons spaargeld moeten inzetten, maar het is niet haalbaar om de universiteit te betalen en daarnaast ook nog de huur. Ik kan het collegegeld betalen, maar dan redden we het misschien niet.’  

Als ik het collegegeld betaal, redden we het misschien niet 

Dus is Conor weer aan het werk gegaan, met tegenzin. ‘Ik ben nu gedwongen om mogelijke bronnen van besmetting aan te nemen, en dat zou ik liever niet doen.’ 

Hij is diep teleurgesteld in de universiteit. Denkt de RUG soms dat al haar studenten rijk zijn, of makkelijk steun van hun ouders kunnen krijgen? ‘Mijn vader is ook ondernemer en heeft nu geen werk, dus ik kan hem niet om geld vragen. Mijn ouders krijgen maandelijks iets van driehonderd euro van de Ierse overheid, dus die hebben sowieso niet veel over om aan mij te geven.’ 

Wrok

In zijn eerste jaar kreeg Conor te horen dat hij beter niet kon werken, zodat hij zich op zijn studie kon richten. Maar er was geen coulance voor de studenten die geen andere keus hadden. ‘De universiteit bedoelt het misschien niet zo, maar de mensen die moeten werken hebben het gevoel dat ze daarvoor gestraft worden.’ 

En dat zit hem niet alleen nu dwars, zegt hij. ‘Het lijkt wel alsof men internationals in het algemeen slecht gezind is, zoals ook met de kamercrisis. De universiteit doet haar best om internationals hierheen te halen, zonder iets te zeggen over onderdak en de kosten daarvan, en nu dit weer. Dit is weer een druppel in onze emmer vol wrok.’

Nieuw systeem

Kathleen Scherer (31), een Amerikaanse masterstudent toegepaste taalwetenschap, ervaarde die houding aan den lijve. Nadat ze in september in Groningen was aangekomen, logeerde ze tweeënhalve maand lang telkens bij andere mensen. ‘In iemands kast wonen levert enorm veel stress op. Ik huilde de hele tijd.’

Om hierheen te kunnen komen, verkocht ze alles wat ze had in de VS. Haar huis, haar auto, en ze legde elke cent opzij die ze verdiende als lerares Engels. Ze spaarde meer dan 25.000 euro voor het collegegeld en om te kunnen bewijzen dat ze zichzelf kon bedruipen in Nederland. Nu probeert ze haar geld uit te smeren tot het einde van haar studieprogramma, maar vanwege het coronavirus heeft ze geen idee wanneer dat is. 

Ik kan het me niet eens veroorloven om een maand langer te blijven

Wekenlang kon ze geen contact krijgen met haar scriptiebegeleider. In de laatste mail die ze kreeg, werd haar gevraagd geduld te hebben. Als oud-leraar, zegt Kathleen, snapt ze dat het zwaar kan zijn om je aan een nieuw systeem aan te moeten passen. Maar ze maakt zich toch zorgen. ‘Ik ben bang. Ik weet niet wat er te gebeuren staat, of wat ik zou moeten doen als ik langer moet blijven. Als er iets wordt uitgesteld vanwege corona, kan ik het me niet eens veroorloven om een maand langer te blijven.’

Frustratie

Deze situatie is een ramp voor haar op financieel, academisch en professioneel gebied. Ze had een duidelijk doel: ze zou hier de beste opleiding volgen in haar vakgebied en daarna in Nederland blijven, hier een baan zoeken en de taal leren. ‘Op mijn leeftijd kan ik niet meer rondlummelen’, zegt Kathleen. ‘Ik moet door met mijn carrière. Ik hou mezelf de hele tijd voor dat dit een offer is dat ik moet brengen voor deze opleiding. Ik wilde hierheen komen, en dit zijn de gevolgen.’ 

Maar ze is desondanks gefrustreerd. ‘Het voelt ongemakkelijk om te zeggen, maar ik vraag me af waar ons geld naartoe gaat.’ Het onderwijsniveau dat haar naar Groningen lokte is niet meer hetzelfde, zegt ze, maar de universiteit verwacht van haar nog wel steeds dezelfde financiële en academische bijdrage. 

‘Een matige masteropleiding had ik in de VS ook wel kunnen volgen. Hier had ik de kans om met de beste mensen in mijn vakgebied te werken. Maar nu lijkt het weggegooid geld en verspilde moeite, want ik krijg niet waar ik zo hard voor gewerkt heb.’ 

Vergoeding

De universiteit zou studenten moeten vergoeden voor het online onderwijs, vindt ze. Net als in de VS, waar studenten geld terugkrijgen als ze minder vakken volgen, of online vakken. ‘Ik weet dat ik heb toegezegd om het volledige bedrag te betalen, maar als de universiteit niet meer dezelfde kwaliteit kan bieden, moet ze nadenken over de last die ze haar studenten oplegt.’ 

De universiteit moet nadenken over de last die ze haar studenten oplegt

Kathleen heeft nu een baan genomen als online privéleraar voor kinderen over de hele wereld. Ze staat om 4 uur ‘s ochtends op om kinderen in China les te geven. ‘Nu kan ik tenminste de boodschappen betalen en red ik het waarschijnlijk tot augustus.’

Op 25 maart, een dag voor het collegegeld betaald moest worden, liet de universiteit weten coulant te zullen zijn als studenten door de coronacrisis hun collegegeld niet konden betalen. Zij kunnen dan in mei betalen, en de RUG neemt contact op met studenten die het moeilijk hebben.  

Nieuw voor iedereen

Dit stemt Kathleen hoopvol. ‘Het is wel erg last minute, maar het helpt een beetje. En het geeft me het gevoel dat ze bezig zijn dingen te regelen om ons te ondersteunen.

Conor is niet zo makkelijk te vermurwen. ‘Dat had ik graag eerder geweten. Nu ben ik alweer aan het werk gegaan.’ Hij is al eens eerder uit het systeem gegooid toen een betaling misliep, dus hij weet hoe dat is en wil een herhaling van die situatie koste wat kost voorkomen.

Zijn vrienden maken zich ook zorgen over de betaling van hun collegegeld, vertelt hij. ‘We begrijpen dat dit voor iedereen nieuw is, maar de universiteit moet beter communiceren: als je een beslissing hebt genomen, laat het ons weten, zodat we daar rekening mee kunnen houden.’

Foto boven Reyer Boxem

Engels