Mensen maakten zich vaak boos over de kop – in de Nederlandse versie was dat ‘Groningen is gewoon heel erg wit’. In de Engelse ‘Lonely is the best way to describe it’. Andere vonden dat de geïnterviewden zich aanstelden.
De enorme respons was uniek voor een UKrant-artikel. Het aantal reacties – 630 opmerkingen in minder dan een week – was overweldigend. Reacties liepen uiteen van ergernis tot klinkklare woede.
Voor wie die reacties niet gelezen heeft: dit is wat er ongeveer stond.
Veel lezers stelden: ‘Nou en?’ Ze vonden het niet relevant om naar etnische diversiteit te kijken in een land dat – volgens één commentaar – ‘oorspronkelijk wit’ was.
Natuurlijk zijn er witte mensen in Groningen, maar dat kun je nauwelijks beschouwen als bewijs van racisme of onderdrukking. In Beijing is een wit persoon ook een minderheid, vond iemand. ‘Maar ik zou daar niet over niet klagen, omdat ik er zelf voor gekozen had om daar te zijn.’
Eenzijdige benadering
Anderen waren gefrustreerd door de ‘eenzijdige’ manier waarop UKrant het onderwerp benaderde. Er is wel degelijk diversiteit aan de RUG, stelden sommigen, maar UKrant wil alleen de negatieve kanten benadrukken. Ze wezen op de vele studenten met een internationale achtergrond binnen de universiteit die ‘dik tevreden’ zijn.
Een klein aantal reacties ging verder: ze noemden het verhaal ‘bullshit’ en misschien zelfs racistisch. Eén persoon stuurde een e-mail, waarin hij dreigde aangifte te doen wegens het ‘aanzetten tot haat’.
Daniël Voortman, student business administration aan de RUG, zegt dat hij zich normaal behoorlijk inhoudt online en nooit reageert. Maar hij deed nu zijn uiterste best om zich te laten horen op Facebook.
Hij had vooral graag gezien dat UKrant zo’n gevoelig onderwerp met ‘meer zorg’ had aangepakt. De Nederlandse kop en het artikel vond hij ‘eenzijdig en oppervlakkig’ en hij denkt dat het artikel enkel is gemaakt om ‘commotie te veroorzaken’.
Ten slotte kwamen er veel reacties van mensen die vonden dat minderheden die klagen, gewoon moeten vertrekken. ‘Wij [Nederlanders] hebben jullie niet nodig. En neem al die xenofielen meteen mee.’
Maar terwijl de meeste reacties vooral boos waren, vroegen anderen zich af: waarom laat de universiteit niets van zich horen? Kosovare Duraku, een van geïnterviewden, had de ophef wel enigszins verwacht.
Toch voelde ze zich ‘geschokt, misselijk en teleurgesteld’ door het gebrek aan respons vanuit de universiteit. Kosovare zegt dat de reacties haar gevoel van veiligheid in de stad – of op de universiteit – ‘niet echt vergroten’. Ze wil dat de universiteit duidelijk maakt dat racisme naar studenten en staf niet wordt geaccepteerd.
Onafhankelijk
Ruth Walshe probeerde de negatieve reacties te bestrijden met verwijzingen naar onderzoekspublicaties en krantenartikelen, in de hoop dat ze de opinies met feiten kon beïnvloeden. Maar de reacties daarop waren ‘onsamenhangend en beledigend’. De mensen die ze via de website aansprak vonden al snel haar persoonlijke Facebookpagina, waar ze voor ‘slet’ en ‘sloerie’ werd uitgemaakt.
Gonneke Ton, een Nederlandse PhD die onderzoek doet naar de ‘zwijgende meerderheid’ slaakte een diepe zucht. ‘Daar gaan we weer’, zegt ze. ‘Ik hoop vooral dat deze reacties niet representatief zijn voor de meerderheid van de RUG-gemeenschap.’
Persoonlijk hoopt RUG-woordvoerder Jorien Bakker hetzelfde. Maar, stelt ze, de universiteit kan en wil zich niet bemoeien met commentaren op een UKrant-artikel. UKrant is immers een onafhankelijk nieuwsmedium dat niet door de universiteit wordt gecontroleerd. ‘Zo lang commentaren niet racistisch of discriminerend zijn, heeft iedereen vrijheid van meningsuiting.’