Student-columnist Robin Hevinga weet niet zo goed wat hij moet vinden van het tentenkamp op het Harmonieplein. ‘Liever had ik stil willen blijven, maar dat kan niet.’
Het onvermijdelijke is dan eindelijk gebeurd: Groningen heeft nu haar eigen
Pro-Palestina tentenkamp. De stad houdt haar adem in.
Van columnisten wordt – terecht – een scherpe mening verwacht. Ik geef het maar eerlijk toe: ik weet helemaal niet zo goed wat ik van het tentenkamp moet vinden. Of zoals Nikkie de Jager het zei: ‘Wat ik ook zou besluiten, ik denk niet dat het het juiste zou zijn’.
Liever had ik stil willen blijven, maar dat kan niet. Het is mijn taak om iets te zeggen, ook als dat moeilijk is, ook als ik dat eigenlijk niet wil.
Het college van bestuur van de RUG en de politie zitten in hetzelfde schuitje als ik; de juiste beslissingen kunnen ze niet maken. Ik hoop dat daar ook enige geruststelling in schuilt.
De demonstranten hebben verschillende gezichten die ik moeilijk met elkaar kan verenigen. Aan de ene kant kijk ik naar hen met mededogen. Ook zij zijn slachtoffers van deze oorlog. Niet als mensen die leed is aangedaan, maar ze moeten het wel observeren. En ook dat kan veel pijn doen.
Ik deel de frustratie en ik juich het toe dat men in verzet komt
Het moeten observeren van leed in combinatie met een gevoel van machteloosheid is een vruchtbare bodem voor frustratie en woede die makkelijk kan omslaan in geweld. Het is vanwege deze reden dat in Amsterdam stenen door de lucht vlogen.
Ik denk niet dat de demonstranten zozeer boos zijn op de universiteit of op de politie. Eerder op de mensheid in het algemeen en het besef dat wij elkaar zulke verschrikkelijke dingen kunnen aandoen. Waarom? In hemelsnaam waarom?
Ik deel de frustratie en ik juich het van harte toe dat men hiertegen in verzet wil komen. Toch wil ik de demonstranten iets op het hart drukken: blijf weg van excessief geweld.
Waar de grens ligt tussen geoorloofd geweld en excessief geweld is aan jullie om te bepalen (of aan de politie als jullie te ver gaan). Stel voordat het uit de hand loopt met elkaar vast waar deze grens ligt. Dit is essentieel, want anders gaat het alleen nog over het gepleegde geweld en niet over Gaza.
Tegen de rest van Groningen zeg ik: houd ramen en deuren gesloten, maar oren en harten open.
ROBIN HEVINGA