‘We zijn heel erg blij en kunnen het nog maar moeilijk geloven’, zegt voormalig RUG-student Darlington. ‘Op het moment proberen we nog te begrijpen wat er allemaal gebeurt, maar we zijn verrukt.’
Luc Rengers, het PvdA-raadslid in Assen dat al bijna tien jaar pleit voor de broers, kreeg op maandagmiddag het telefoontje uit Den Haag met de boodschap dat Darlington en Prosper een verblijfsvergunning krijgen. Darlington: ‘Ik zei: Ik bel je over een kwartiertje terug. Ik was zo emotioneel dat ik thuis even heb zitten huilen.’
Opwinding
Staatssecretaris Klaas Dijkhoff gebruikte zijn discretionaire bevoegdheden om het voor de broers mogelijk te maken in Nederland te blijven. Rengers zegt dat de officiële verklaring pas dinsdag met de post kwam, maar het lukte hem maandagavond om bevestiging te krijgen van de burgemeester van Assen.
Met die bevestiging op zak belde Rengers Darlington met het goede nieuws. ‘Hij belde op en vertelde me op redelijk dramatische wijze dat we mochten blijven’, zegt hij, duidelijk opgewonden. Darlington belde vervolgens Prosper, en de broers en hun advocaten spraken af en vierden het nieuws met champagne.
De broers vluchtten naar Nederland vanuit Sierra Leone toen ze 14 en 11 waren, nadat ze in 2001 hun ouders hadden verloren. Ze gingen in Assen naar school, leerden al snel Nederlands en gingen allebei studeren in Groningen. Darlington heeft een diploma communicatie en informatica van de RUG, en Prosper schreef zich in bij de Hanzehogeschool om civiele techniek te studeren.
Blij en teleurgesteld
Johan Bos, Darlingtons voormalig scriptiebegeleider bij de RUG, is ook opgelucht. ‘Natuurlijk ben ik blij, dit is fantastisch nieuws’, laat hij weten. ‘Maar ik ben ook teleurgesteld dat het zo lang heeft moeten duren.’ Darlington zegt dat individuele mensen bij de universiteit hun steun hebben betuigd, maar dat de RUG zelf geen standpunt heeft ingenomen.
Sinds hun slagen verkeerden de broers in een stressvolle, onzekere situatie: ze hoefden Nederland niet te verlaten, maar ze konden ook niet veel anders doen omdat ze geen status hadden. ‘Ze vielen tussen wal en schip’, zegt Rengers. ‘Ze waren een paar maanden te laat met het aanvragen van een algemeen pardon, maar ze waren ook al te oud voor een kinderpardon.’
Maar nu, na vijftien jaar onzekerheid, willen de broers maar al te graag verder met hun leven. ‘Woorden schieten tekort om te zeggen hoe blij we nu zijn’, zegt Prosper. ‘Na zo lang strijden en vechten hebben we eindelijk het nieuws waar we de afgelopen vijftien jaar van ons leven op hebben gewacht. Het is een nieuw begin voor ons.’