Veel studenten geven zichzelf ten onrechte het etiket ADHD. Onzin en onterecht, vindt columnist Bauke van der Kooij. Want daarmee praten ze hun slechte eigenschappen goed.
Studeren met autisme of ADHD kan lastig zijn: je wordt aan de universiteit geacht om zelfstandig te zijn, terwijl dat voor jou veel lastiger is dan voor andere studenten. Wat niet helpt, is dat tegenwoordig mensen zichzelf wel erg gemakkelijk diagnosticeren. ‘Ach, ja, ik ben nou eenmaal een beetje een ADHD’er’. En: ‘ach ja, we hebben nou allemaal zo onze autistische trekjes’.
Maar dat is natuurlijk grotendeels onzin. Tuurlijk hebben we allemaal bepaalde trekjes die overeenkomen met bepaalde stoornissen. Maar dat je soms te laat komt is geen ‘ADHD-trekje’, het is gewoon aso. Je kunt niet jezelf diagnosticeren en vervolgens je daarachter verschuilen om je vervelende eigenschappen goed te praten.
Dat is niet alleen oneerlijk naar de mensen in jouw omgeving, het is ook buitengewoon vervelend voor mensen die daadwerkelijk een stoornis hebben. Te pas en te onpas strooien met zulke woorden maakt dat we als samenleving zulke stoornissen ook minder serieus nemen, het verliest waarde en voelt vooral als een excuus.
Strooien met zulke woorden maakt dat we zulke stoornissen minder serieus nemen
Te laat komen, afspraken vergeten of deadlines niet nakomen – het zijn eigenschappen die je kunt trainen. Ik snap dat dat niet gemakkelijk is en dat het confronterender is dan op internet jezelf een diagnose geven en daar comfort in vinden, maar zo zou het niet moeten werken.
Juist je studentenperiode is de periode om deze eigenschappen te veranderen. Het is een tijd vol uitdagingen, maar de enorme hoeveelheid vrijheid die je hebt, geeft je ook de mogelijkheid om gezonde gewoontes aan te leren en te kijken wat werkt voor jou.
En dat niet alleen: de universiteit biedt (vanuit het Studenten Service Centrum) allerhande cursussen aan voor zelfdiscipline, studievaardigheden en persoonlijke ontwikkeling. Voor mensen die daadwerkelijk een diagnose hebben, is bovendien studieondersteuning beschikbaar.
Maar of je nou een diagnose hebt of niet: in alle gevallen kun je je verantwoordelijkheid nemen, en werk maken van slechte eigenschappen. Een diagnose ben je niet, die heb je – ook als je die diagnose eigenlijk helemaal niet hebt.
BAUKE VAN DER KOOIJ