Gaza, Oekraïne, klimaat. Genoeg rampspoed om er ‘s nachts wakker van te liggen, weet columnist Robin Hevinga. ‘Wees daarom selectief met het nieuws dat je binnenlaat.’
‘Na zes maanden oorlog in Gaza mijden sommige studenten het nieuws’, kopte UKrant vorige week.
Studenten zijn oorlogsmoe. Ik merk het ook aan mezelf, mijn medestudenten en de gesprekken die we het afgelopen jaar voerden. Maar we zijn niet alleen moe van Gaza, ook van Oekraïne, of de klimaatcrisis; genoeg rampspoed om je ‘s nachts uit je slaap te houden.
Het voelt wrang. Want wie zijn wij om moe te zijn? Wij liggen niet met open wonden in blubberige loopgraven, lijden geen honger en hoeven niet onze familieleden – dood of levend – onder het puin vandaan te halen.
Een onophoudelijke stroom pushmeldingen houdt ons daarvan op de hoogte. ’Totale verwoesting rond Al-Shifa ziekenhuis’, staat er dan, of ’Vijftien doden bij luchtaanvallen op Kiev.’
Dan zijn er nog de liveblogs, die van minuut tot minuut in korte koele zinnen beschrijven wat er gebeurt. ‘Wat verschrikkelijk allemaal,’ zeggen we vervolgens, of nog beter: ‘Het moet nu echt een keer ophouden met al die oorlogen.’
Zet pushmeldingen uit – doden verdienen meer
Maar wat hebben de mensen in Gaza of Oekraïne hieraan?
Bij verreweg de meesten (inclusief mijzelf) blijft het bij woorden. Een instituut als de universiteit, bij uitstek geschikt om te waken over de vrijheid in de wereld, verwatert zo tot een bastion van goede bedoelingen.
Het is bewonderingswaardig hoe sommige studenten zich laten leiden door hun morele instincten, maar je kunt er ook aan onder door gaan. Studenten – hoe graag zij dit ook willen – kunnen geen wereldvrede stichten. Waak ervoor dat je niet depressief wordt en wees daarom selectief met het nieuws dat je binnenlaat.
Zet daarom je pushmeldingen uit en volg geen liveblogs meer – doden verdienen meer dan een pushmelding. Lees de krant, een goed boek of kijk een degelijke documentaire. Laat de slachtoffers namen en verhalen krijgen. Besluit tot actie, ontroer je, voer wezenlijke dialogen en lig er vooral ‘s nachts wakker van. Maar let op: maximaal één nacht!
Natuurlijk moeten we ons het lot van de slachtoffers in alle oorlogen aantrekken en ons inzetten voor hun vrijheid. Toch mogen we een ding nooit vergeten: vrijheid komt ook met de plicht er zo nu en dan van te genieten.
Zolang het nog kan, hopelijk voor altijd.
ROBIN HEVINGA