Columnist Gerrit Breeuwsma vraagt zich af wat hij zou doen als studenten uit zijn college lopen om te demonstreren, zoals gebeurde tijdens het pro-Palestinaprotest op 7 oktober.
Vorige week maandagochtend liepen ruim honderd studenten en medewerkers uit hun college om op het Harmonieplein stil te staan bij ‘de worsteling van Palestijnse arbeiders en andere mensen die leven onder de koloniale bezetting van Israël’, aldus een verslag in UKrant.
Volgens de krant verliep het in een ‘gemoedelijke sfeer’: een tweetal agenten kwam polshoogte nemen, maar constateerde geen ongeregeldheden zodat ze na een minuut of twintig weer vertrokken.
Je kunt daar van alles van vinden – van zo’n demonstratie van solidariteit – en sommige mensen maakten ons daar graag deelgenoot van in hun reacties op het artikel.
Walgelijk om dit juist op 7 oktober – dag van rouw voor Israël – te doen, menen enkele lezers. Wat heeft de universiteit ermee te maken en mag dit zomaar onder werktijd? vraagt een enkeling zich af. Die vindt kennelijk dat een werkonderbreking alleen in het weekend of tijdens vakanties geoorloofd is.
Weer anderen willen wel even gezegd hebben dat ze Hamas afkeuren of dat ze twijfelen aan de intenties van de demonstranten (‘communistische waanzin’). Maar zoals dat gaat, reageren de reageerders al gauw voornamelijk op elkaar en zingt het zich los van het artikeltje.
Een enkeling vindt kennelijk dat een werkonderbreking alleen in het weekend mag
Onwillekeurig ging ik me toch afvragen wat ik gedaan zou hebben, mochten studenten tijdens mijn college uit de zaal zijn gelopen voor een demonstratie. Ik zou ze daar natuurlijk niet van hebben weerhouden (alsof ik dat al zou kunnen), maar ik zou me ook niet bij ze aangesloten hebben.
Niet omdat ik me het lot van de Palestijnen niet aantrek. Maar na enkele pogingen tot demonstreren in mijn jonge jaren, kwam ik er al snel achter dat ik er niet geschikt voor ben. Ik vond het destijds vooral erg gênant om achter borden en leuzen aan te lopen die vaak veel te kort door de bocht waren (wat dat betreft snap ik de gezichtsbedekkers wel: schaamte is in de publieke ruimte een vervelende ervaring).
Maar ja, demonstreren met voetnoten, kanttekeningen, mitsen en maren – dat gaat nu eenmaal niet. Ik nam me dan ook al snel voor om nooit meer groepsgewijs mijn ongenoegen over de wereld kenbaar te maken.
In plaats daarvan breek ik nu mijn hoofd over een afgewogen positiebepaling, maar realiseer me maar al te goed dat de betrokken partijen in het conflict daar vooralsnog niet veel mee opschieten.
Ik ben ongetwijfeld niet de enige en dat verklaart misschien ook waarom de actie van Giro555 ‘voor alle slachtoffers in het Midden-Oosten’ tot dusver nog maar een schamel bedrag van enkele miljoenen heeft opgebracht.
Ik vond het gênant om achter leuzen aan te lopen die te kort door de bocht waren
Precies een week na 7 oktober gaat in de vroege ochtend een item in het NOS Journaal over de actie. De organisatie achter Giro555 vreest dat de polarisatie hen parten speelt: ‘Dwing ons niet te kiezen wie we wel of geen hulp verlenen’, zo laat die weten.
In hetzelfde journaal zit ook een item over een Libanese moeder met een premature baby, die waarschijnlijk te vroeg werd geboren door de effecten van bomexplosies op de baarmoeder. Door de druk breken de vliezen en komen de weeën voortijdig op gang. Ook stress en slechte voeding spelen mogelijk een rol.
Nederlands onderzoek naar de gevolgen van onze eigen Hongerwinter in 1944 heeft laten zien dat de effecten daarvan tot ver in de levensloop zichtbaar blijven, met allerlei fysieke en mentale gezondheidsklachten.
Is het water naar de – Dode of Middellandse – zee dragen zo’n actie? Of mogen we ons vasthouden aan de tegenhanger van het gezegde: ‘Alle beetjes helpen, zei de mug, en pieste in de zee.’
Voor ik daar weer uit was, pakte mijn vrouw de digitale portemonnee en stortte een bedrag.
Piesen in zee dus.
GERRIT BREEUWSMA