Corona viert bijna zijn tweede verjaardag, maar volgens columnist Casper Albers valt er helemaal niks te vieren.
Covid-19 viert bijna haar tweede verjaardag en als corona een feestje viert, zijn wij nog niet jarig (excuses voor deze opening, de neiging van de minister tot overdreven personificatie is aanstekelijk). En al twee jaar lang wordt ons aangepraat dat de problemen bijna voorbij zijn. Maar het virus is slimmer dan onze intelligente lockdown en muteert er vrolijk op los.
Door aanhoudend logistiek geblunder bij de GGD (wiens baas getipt wordt als minister; kwaliteit is blijkbaar geen vereiste) en de overheid zitten er nog nauwelijks boosterprikken in onze arm, wachten scholen nog steeds op de zelftesten die ze al twee weken geleden hadden moeten uitdelen en laten we gepensioneerde huisartsen overbodige cursussen volgen voordat ze mogen helpen prikken.
Een langetermijnstrategie is er niet. Het lef of de visie om keuzes te maken – of eindelijk eens dat virus een goede klap geven, of code zwart accepteren als het nieuwe normaal – ontbreekt, waardoor we ergens in het midden polderen en de nadelen van beide kanten ervaren.
Het college van bestuur van de RUG is inmiddels wel klaar met het Haagse gedraal. Zoals je hoort te verwachten van een academie, volgen wij de wetenschappelijke kennis en zijn mondkapjes voortaan verplicht. Want het virus kijkt immers niet of je staat voordat het je luchtwegen invliegt.
Nou ja, in oer-Hollandse traditie is het ook weer niet echt verplicht om een mondkapje te dragen als je zit.
Het enige concrete voorstel: een motie om woke te onderzoeken
De voortdurende boodschap ‘er zal binnenkort wel een oplossing zijn’, de verschuivende doelpalen en het incompetentie beleid zien we niet alleen terug bij corona, maar ook bij de bekostiging van ons onderwijs. Ook hier wil de overheid het minimale doen, want God verhoede dat je een keer een euro te veel uitgeeft (tenzij aan partijgenoot Sywert, natuurlijk).
De kwaliteit van de universitaire opleidingen en het welzijn van onze studenten glijdt al jarenlang omlaag, en de collectieve studieschuld heeft nog steeds een R getal van ruim boven de 1.
Iedereen erkent dat het huidige bekostigingssysteem niet werkt. De dure rapporten van adviesbureaus die dit beeld bevestigen, stapelen zich op. Onderwijsminister Van Engelshoven erkent ook dat universiteiten er eigenlijk jaarlijks een miljard bij moeten krijgen. Maar ja, de onderwijsminister gaat niet over onderwijsfinanciëring.
Bij de alternatieve opening van het academisch jaar in september had ze nog een hoopvolle boodschap: Binnenkort wordt het echt beter. Dat hebben geweten: als trap na werd er weer een paar honderd miljoen bezuinigd. Maar, beloven de politici ons, binnenkort is er een regeerakkoord en dan worden al onze zorgen weggenomen.
Het enige concrete voorstel dit jaar over het hoger onderwijs van de grootste partij: een motie om te onderzoeken of woke voor problemen zorgt. Daar los je de fundamentele financieringsproblemen niet mee op.
De vraag is nu hoe lang wij, studenten en werknemers, ons nog aan het lijntje laten houden. Laten we ons in de bekostigingscrisis intelligenter opstellen dan in de coronacrisis.
CASPER ALBERS