Columnist Gerrit Breeuwsma was waarschijnlijk de laatste mens op aarde die een mobieltje kreeg. Of hij daar een gelukkiger mens van is geworden?
Onlangs dacht ik terug aan de goeie ouwe tijd, toen ik nog geen mobiele telefoon had. Ik hoef daarvoor trouwens niet eens zoveel aanspraak te maken op mijn langetermijngeheugen, want ik heb mijn mobiel nog maar betrekkelijk kort. En dan ook nog min of meer gedwongen: door de RUG welteverstaan.
Toen de universiteit besloot de vaste telefoons eruit te gooien, moest ik mijn streven om zonder mobiel door het leven te gaan wel opgeven. Hoewel gemakzucht een prima motivatie kan zijn om sommige dingen niet te willen, was dat inzake mijn mobielloosheid al lang niet meer het geval.
Steeds meer diensten zijn alleen nog door middel van een mobiele telefoon bereikbaar en waren voor mij daardoor vaak onneembare vestingen geworden. Tijdens de coronaperiode moest ik allerlei formulieren aanvragen om te bewijzen dat ik ingeënt was, maar om ze bemachtigen moest ik met een mobiele telefoon QR-codes scannen, wachtwoorden invoeren, enzovoort.
Het toppunt van ellende was echter toen ik op een kerstavond eens met een klapband langs de kant van de weg kwam te staan. Geen praatpaal te bekennen (het ministerie van Infrastructuur en Milieu heeft die in overleg met de ANWB op 1 juli 2017 buiten bedrijf gesteld).
Als iedereen rechts afslaat, wordt linksaf toch erg aantrekkelijk
Na een paar uur kleumen voelde ik me net zo reddeloos als tweeduizend jaar eerder de heilige familie bij de zoveelste volle herberg en helaas, booking.com (zie booking.com) zat niet in het scheppingsarrangement, maar zij hadden tenminste nog een ezel, dus toch een beetje mobiel (voor ezelverhuur Ezelfarm Oisterwijk: 45 euro voor 1 dag). Het liep tegen Pasen toen ik eindelijk werd gevonden: vermagerd en met een sterke gelijkenis op Tom Hanks tegen het einde van Cast away (zie Prime video).
Mijn omgeving ging mijn streven naar een niet-mobiele staat van dienst ook steeds eigenaardiger en zelfs onverantwoord vinden, maar daar ontleende ik dan weer enig genoegen aan. Ik lig nu eenmaal graag een beetje dwars. Niet te erg, maar als iedereen rechts afslaat, wordt linksaf toch erg aantrekkelijk.
Een beetje onvolwassen geef ik toe, maar je moet in het ‘gewoel der wereld’ (zie: Opwekkingslied 523 van Johannes de Heer – Veilig in Jezus’ armen – 2de couplet) nu eenmaal ergens je identiteit aan ontlenen. Op mijn manier was ik dus ook een beetje non-binair, u weet wel, van de nullen en enen (je kunt tegenwoordig maar beter alles uitleggen).
Welkom bij de club, zei een collega toen ik voor het eerst mijn telefoon op tafel legde
Welkom bij de club, zei een collega toen ik tijdens een vergadering voor het eerst mijn telefoon op tafel legde. Toen ik mij haastte om te zeggen dat ik geheel tegen mijn wil overstag was gegaan, voorspelde ze dat er misschien wel een hele nieuwe wereld voor me open zou gaan.
Ik weet het niet. Misschien ben ik wel zonder het zelf door te hebben verzeild geraakt in die nieuwe wereld (hier desgewenst het Largo uit Antonín Dvořáks’ Negende Symfonie in e mineur afspelen, te vinden op Spotify.com). In ieder geval heb ik wel gemerkt dat het nog best lastig is om niet regelmatig op je mobiel te kijken.
Bovendien laat je je maar al te gemakkelijk afleiden door de informatie die je er altijd en overal mee op kunt roepen. Zo heb ik onlangs na het werk een half uur in de fietsenstalling gestaan, omdat Buienradar (zie Buienradar.nl) beloofde dat het na enkele minuten droog zou zijn. Uiteindelijk duurde het me te lang, ging ik alsnog de regen in en kwam ik niet alleen zeiknat thuis maar ook een half uur later, omdat ik afgegaan was op de informatie van Buienradar.
En toen dacht ik dus terug aan de goeie ouwe tijd, toen ik nog geen mobiele telefoon had.
GERRIT BREEUWSMA