Als je even niet kan lopen, kruip dan

Opinie: Als je even niet kan lopen, kruip dan

UKrant publiceerde vorige week een verhaal over studenten die depressief zijn of in rouw. Carien van der Velde maakte het ook mee. Met haar verhaal wil zij haar medestudenten een hart onder de riem steken. ‘Het is een pijnlijk, lelijk ingepakt cadeautje maar van onschatbare waarde.’
Door Carien van der Velde
16 december om 9:15 uur.
Laatst gewijzigd op 16 december 2020
om 14:08 uur.
december 16 at 9:15 AM.
Last modified on december 16, 2020
at 14:08 PM.

Wellicht oogt de titel als een goedbedoeld advies van een stapmaatje op donderdagavond. Het is een uitspraak van Martin Luther King junior. Onlangs publiceerde UKrant een verhaal over omgaan met rouw en depressie. Het was fijn te zien dat er aandacht voor was: voor zowel de stem van studenten die zich niet gehoord hebben gevoeld, als voor het beladen onderwerp zelf.

Als student die rouwt én depressief is, weet ik uit ervaring dat je eerder uitzondering dan regel bent. Het kan helpen een beetje verwachtingsmanagement toe te passen, zowel naar jezelf als naar je omgeving. Als een soort pragmatische vorm van zelfcompassie, iets wat je hard nodig hebt in donkere tijden.

Misschien kan mijn ervaring steunend en/of herkenbaar zijn voor studenten in soortgelijke situaties, of juist dingen in perspectief zetten. Het gaat hier om persoonlijke overdenkingen, ik zal dus niet ingaan op ervaringen met ondersteuning van de RUG. In het algemeen geldt: meld dergelijke zaken bij je studieadviseur.

De keuze voor religiewetenschappen, voelde voor mij indertijd direct als een match made in heaven. Het onderwijs is kleinschalig en de faculteit ademt diversiteit. In 2014 overleed plotseling een van mijn klasgenoten op 26-jarige leeftijd. Het had een grote impact op ons als (kleine) jaargroep, we waren diep geraakt.

Kort daarna heb ik een dronken man uit het water van het Noorderplantsoen moeten halen, nadat hij daar ’s avonds laat bewusteloos in was getuimeld. Keurig gekleed met aktetas, hij had een vrouw en kinderen.

Ik kon deze gebeurtenissen niet met elkaar rijmen; de een overlijdt alleen in zijn woonkamer, een ander zuipt zichzelf letterlijk een ongeluk maar krijgt de kans gered te worden – hoewel ik natuurlijk blij was ik die persoon uit het water heb getrokken, ongeacht de dronkenschap.

Het was daarnaast de derde keer in vijf jaar tijd dat iemand, jonger dan 27 jaar, in mijn omgeving plotseling overleed. Kort daarna raakte ik depressief en het heeft zeker een aantal jaren gekost dit te overwinnen.

Vanaf die tijd besloot ik deeltijd te werken en wilde ik tegelijkertijd mijn studie in kleine stapjes afronden. Studeren terwijl je depressief bent, is alsof je hinkelend een marathon probeert te rennen. Verre van ideaal en een halve ton aan studieschuld verder, zit ik nu in de afrondende fase.

Studeren terwijl je depressief bent, is alsof je hinkelend een marathon probeert te rennen

Accepteren dat je even flink geblesseerd bent en desondanks proberen het beste ervan te maken – helaas gaat dat vaak gepaard met offers – is een pijnlijk, lelijk ingepakt cadeautje maar van onschatbare waarde. Het dwingt je dingen in perspectief te plaatsen en zal je innerlijke wereld uiteindelijk verruimen – met kennis die niet uit een boekje is te leren.

Het helpt daarnaast te beseffen dat je inderdaad een uitzondering bent en dus ook gebonden aan de heersende norm van instituten in relatie tot attitude en regelgeving bij dergelijke problematiek.

Daarmee raad ik het overigens niet af om het aan te kaarten. En zoals in het het artikel wordt beschreven, zal je niet van iedereen het begrip of de steun ontvangen waar je op hoopt. Dat geldt niet alleen binnen organisaties, ook daarbuiten. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben als ik zeg dat dergelijke, intense gebeurtenissen ook je sociale netwerk op de proef stellen.

Wel of niet studeren in die omstandigheden zou ik vooraf goed overwegen. Is het goed voor je als afleiding, of vind je van jezelf dat je moet presteren? Tijdelijk uitschrijven is niet het einde van de wereld, het maakt je geen quitter. Is een middenweg haalbaar? Als je deze vragen vanuit zowel compassie als ambitie wilt benaderen, helpt het voor mij soms te bedenken: wat zou ik een dochter of zoon, die in exact dezelfde situatie zou zitten, adviseren?

Het is fijn te zien dat er steeds meer aandacht komt voor mentaal welzijn in het onderwijs. De heersende norm zal wellicht dus ook gaandeweg veranderen, inclusief bijbehorende ondersteuning – mits je met elkaar (staf en student) in gesprek blijft. Blijf je dus vooral uitspreken.

Bij de vraag of de RUG uitgebreidere ondersteuning moet bieden, zou het mijns inziens belangrijk zijn per geval na te gaan of een student een degelijke zorgverzekering heeft en in hoeverre zij/hij een sociaal netwerk heeft om op terug te vallen.

De universiteit zou wat mij betreft immers een diverse plek moeten zijn waar – ‘op de weg naar kennis’ – gedrevenheid, groei en medemenselijkheid samenkomen.

Carien van der Velde studeert religiewetenschappen en is daarnaast werkzaam bij the Faculty of Science and Engineering

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties