Oud-Vindicater Ina Brouwer

Je verwacht het niet van zo’n linkse politica, dat ze lid is geweest van Vindicat. Toch is het zo. Ina Brouwer, die het schopte tot leider van de communistische CPN, medeoprichter was van GroenLinks en later Tweede Kamerlid was voor die partij, hoorde bij de eerste meisjes op Vindicat. In 1968 ging ze studeren in Groningen en sloot zich aan bij damescorps Magna Pete, dat in 1970 fuseerde met de mannen van Vindicat.

Komende zaterdag is Ina Brouwer terug in Groningen. Die dag viert haar lichting het vijftigjarig jubileum en Brouwer is uitgenodigd om te spreken over haar leven van Magna Petent tot feministisch Kamerlid. Maar ze heeft ook een missie. Ze wil de reünisten wijzen op hun verantwoordelijkheid om de huidige cultuur op de vereniging te veroordelen.

Terug in de tijd. Hoezo Magna Pete? Thuis in Amsterdam vertelt Brouwer dat ze de eerste van de familie was die naar de universiteit ging. Vader, VVD’er, had een hoge positie bij de politie en had connecties met notarissen en burgemeesters. Die wisten te vertellen dat Magna Pete een goede opstap was voor meisjes uit hun kringen.

Mastodonten

De rechtenstudie was ook een idee van papa, daar kon je alle kanten mee op. Ina moest naar Groningen, want Amsterdam, waar de studentenprotesten voor meer democratisering op punt van losbarsten stonden, was te rood. Zelf dacht de jonge Ina meer aan toneelschool, of stewardess, maar dat mocht niet en ze maakte er geen drama van. Erg boeiend vond ze haar rechtenstudie niet, maar ze genoot van de hoorcolleges van de mastodonten van die tijd. Hoogleraar Romeins recht Scheltema, econoom Jan Pen, Ina hing aan hun lippen.

Heel anders was dat op het corps. Aardige mensen genoeg, goede vrienden ook maar de sfeer werd bepaald door kroegtijgers en mores die haar tegenstonden. Dat was al zo toen de dames hun eigen soos nog hadden, aan de Hofstraat. ‘Altijd was er wel iemand die uit de bar riep: “He, noviet, deur opendoen en jaarlied zingen.”’ Erger nog vond ze de ‘Veemarkt’ waar Vindicaters een meisje uitzochten voor het eerstejaarsbal. ‘Ze trokken aan een kaartje om je nek. Zo van: Deze is van mij. Dat was dan grappig bedoeld, maar ik vond het vernederend.’

Bij Vindicat werd over personeel wel gesproken als ‘gepeupel’ en werden demonstranten tegen de oorlog in Viëtnam vanaf het balkon uitgescholden voor gajes en gespuis. Brouwer kon er niet bij. ‘Mijn vader was dan wel een VVD’er, maar ik ben ook opgegroeid met gelijkheid.’

#MeToo

Ze begreep niet waar het bij die vereniging nou echt om ging, vertelt ze. ‘Ik zag de maatschappelijke betekenis niet. Het leek vooral om de eigen groep te draaien. Carrière, een goed vriendje of vriendinnetje, feestvieren. Zaten we op de Kroeg te praten en dan zei ik: “Joh, ik hoor je helemaal niet.” Met mijn oren hoorde ik alles wel, maar ik was niet aangesloten.’

Als ze toen zelfbewuster was geweest, was ze gaan discussiëren, zegt ze. Of ze was een #MeToo-achtige actiegroep gestart. Of nee, ze was niet eens lid geworden. De Ina van toen hield het twee jaar vol. Eind 1970 zei ze haar lidmaatschap op, na een reis naar India waar ze mensen had zien creperen op straat. ‘Ik wist wat ik wilde. Ik was gegroeid. De cultuur van Vindicat werd iets om me tegen af te zetten.’

Een paar jaar geleden bezocht ze weer eens een Magna Petereünie. ‘Ik kreeg weer een uitnodiging. Ik was wel nieuwsgierig naar wat er was geworden van iedereen. Het was leuk, veel interessante vrouwen met prachtige carrières. Maar nog steeds een beetje dezelfde sfeer.’ Ze bekent dat ze ook nog financieel heeft bijgedragen aan de nieuwbouw van sociëteit Mutua Fides. ‘Als ik wist wat ik nu weet, had ik dat niet moeten doen.’

Hitsige hengsten

Ze praat over de schandalen bij Vindicat die zich de laatste twee jaar aaneenrijgen. Seksisme, excessief drankgebruik, mishandeling tijdens de ontgroening. Voortdurend is er weer wát en de vereniging lijkt hardleers. Voor de colleges van bestuur van de RUG en de Hanzehogeschool reden om afgelopen 1 oktober bekend te maken de al opgeschorte bestuursbeurzen definitief niet uit te betalen en ook de accreditatie in te trekken. Vindicat is tot nader order niet welkom bij officiële evenementen. Dezelfde avond was er weer een vechtpartij op Mutua Fides, met aangifte van mishandeling.

‘Het verbaast me eerlijk gezegd niks’, zegt Brouwer over de excessen. ‘Wat er nu speelt is een uitvergroting van wat er toen al was. Alleen werd het in mijn tijd nog enigszins geremd door beleefdheidsnormen en iets van respect dat je van huis uit had meegekregen. En je had nog geen social media die alles groter maken.’

Oud-leden moeten zeggen: Jongens, dit moet afgelopen zijn.

Dat meisjes nog lid worden van het studentencorps, ze begrijpt het niet. ‘Er is natuurlijk geen sprake van gelijkheid. Dan zou je naast de bangalijstjes met hete hertjes ook bangalijstjes moeten zien van hitsige hengsten.’

Jaarliederen

Toen in 2016 de omstreden bangalijst van verenigingshuis Tabu de tongen losmaakte schreef Brouwer een juridisch getint artikel over de aansprakelijkheid van het studentencorps voor misbruik van persoonsgegevens. Ook bood ze de besturen van RUG en Hanzehogeschool hulp aan bij dossier Vindicat. Daar is toen niets van gekomen.

Nu gooit ze opnieuw een balletje op. Zaterdag zal ze de oud-leden aanspreken op hun verantwoordelijkheid. ‘Oud-leden kunnen veel doen. Zij moeten duidelijk zeggen: Jongens, zulke dingen deden wij vroeger ook, maar niet op deze manier. Het moet nu echt afgelopen zijn. En anders geen financiële steun meer, geen reüniefeestjes op Mutua Fides, geen jaarliederen brullen op De Kroeg.’

Brouwer begeeft zich in het hol van de leeuw. Ze weet dat veel oud-leden anders denken en misstanden een veel te groot woord vinden. Zo veroordeelden de vrouwen die de reünie van de lichting van ’68 organiseerden in het Dagblad van het Noorden weliswaar het geweld, maar tegelijk noemden ze de bangalijst iets van alle tijden. Iets waar je om moet lachen. ‘Nee’, vindt Ina Brouwer. ‘Als je daar je zegen aan geeft, heb je weinig geleerd. Hoe zou je het vinden als je kleindochter op zo’n lijst de wereld over gaat?’