Je gaat schrijven in een taal die niet je moedertaal is. Lijkt dat je niet lastig?
‘Nou, ik ben half Grieks en half Japans en ik schrijf in het Engels. Door die achtergrond kan ik me gemakkelijker uitdrukken in andere talen. Het gaat vanzelf. Bovendien is Engels ook niet de eerste taal voor Nederlanders. We zullen allebei moeten proberen elkaar te bereiken in een vreemde taal. Ik denk dat het voor ons allemaal een interessant experiment wordt.’
Je hebt je al ingeschreven voor een cursus Nederlands. Betekent dat ook dat je wil gaan schrijven in het Nederlands?
‘Ik denk dat taal de sleutel is tot een cultuur. Dus ja, dat ben ik zeker wel van plan. Niet meteen natuurlijk, ik wil beginnen met een paar Nederlandse woorden in mijn gedichten verwerken. En bepaalde ideeën die uniek zijn voor Nederland, zoals gedogen en ietsisme. Voor mij zijn dat soort concepten nieuw en interessant en ik zou ze heel graag verder willen ontdekken.’
De jury die jou als huisdichter koos, zei dat je niet bang bent om je eigen stijl te kiezen en conventies los te laten. Maar je schrijft nog maar een jaar gedichten…
‘Ja! Het duurde even voor ik poëzie ontdekte. In het begin schreef ik proza. Maar de manier waarop ik dat deed, was al heel dichterlijk. Mijn teksten zaten vol allegorie en symboliek, de taal was eigenlijk poëtisch. Ik had me alleen nog niet gerealiseerd dat ik meer die kant op moest.
Maar toen leerde ik Frans en begon ik Franse gedichten te lezen. Ik besefte dat poëzie echt de meest directe manier is om iemand te bereiken. In proza moet je de setting maken, personages beschrijven, maar als dichter kun je gewoon je gevoelens laten zien.’
Hoe ontstaan jouw gedichten?
‘Ik vervul een soort emotionele behoefte door te schrijven. Het kan iets zijn dat me opvalt in mijn dagelijkse routine, iets dat ik nog niet echt kan uitdrukken in mijn hoofd, maar dat als het ware op de achtergrond blijft zeuren. En als ik dan ’s avonds ga zitten schrijven, komt het er ineens uit als iets dat me dwarszit.
Het is alsof je een droom hebt waarin alles surrealistisch is, maar wanneer je wakker wordt, begin je het te begrijpen. Ik denk dat het idee voor een gedicht al bestaat, maar nog niet helemaal gevormd is in mijn hoofd. Pas als ik zit te schrijven, wordt het ook voor mij voor het eerst duidelijk.’
De jury was vol lof over je werk. Hoe belangrijk is die lof voor jou?
‘Waardering is fijn, maar je moet jezelf niet censureren om iedereen maar tevreden te houden. Je kunt nooit door iedereen leuk gevonden worden. In mijn gedichten ben ik eerlijk over wat ik van de dingen vind.
Überhaupt is er moed voor nodig om iets dat belangrijk voor je is, aan de wereld te laten zien. Dus volgens mij moet je er als dichter tegen kunnen dat niet altijd iedereen van je houdt. Maar dat is niet erg. Daar hebben we huisdieren voor.’
Maandag droeg Sofia Manouki haar eerste gedicht als huisdichter voor tijdens de opening van het academisch jaar.
University
Déception!
I wanted to expa–nd
but lost my antennae like a dead cockroach//
Déception!
Exam material in apathetic eyes,
not apathetic pages!
Déception!
I planted a pine tree when I was six
to grow together
but we’re only growing deader now
of a mysterious itch
I, too, a Déception!
Gathered all pieces of a broken punch
though I clearly said I didn’t care
and packed my things for Groningen
to go and get a cure.
By Sofia Manouki