Je was zichtbaar geëmotioneerd toen je deze prijs kreeg. Betekent het zo veel voor je?
‘Oh absoluut! Ik werk heel hard voor deze groep. En dat deze prijs dat erkent, dat betekent heel veel. Weet je? De laatste jaren waren niet gemakkelijk – vorig jaar haalde ik mijn tenure en werd ik associate professor. Het gaat goed, maar niet vanzelf. Soms heb ik minder aandacht voor mensen dan ik zou willen. Dan blijven manuscripten toch wat langer liggen, of heb ik niet meteen tijd om te praten. Maar om te zien dat mijn inzet ondanks dat toch gewaardeerd wordt, is echt geweldig.’
Hoe dóe je dat dan? Toch een goede supervisor zijn, ook al heb je het zo druk?
‘Tsja, je kunt het natuurlijk niet in regeltjes en formulieren vangen. Maar ik heb bijvoorbeeld vorig jaar een entry en exit form geïntroduceerd. Als PhD’s of postdocs in de groep komen, wil ik weten: wat verwacht je van mij en van je project? En dan heb ik een minimum woordlimiet van driehonderd woorden. Laat ze er maar even goed over nadenken! Soms merk je dan meteen: we moeten even praten, want dit is niet realistisch.
Maar wat ik ook wil overbrengen, is dat we kunnen praten over de manier waarop ik begeleid. Ik wil geen verstoppertje spelen en ik heb geen moeite met zeggen dat ik iets niet weet. De interactie tussen jou en je PhD’s is echt heel belangrijk.’
Wat is de belangrijkste eigenschap voor een goede supervisor?
‘Het is moeilijk er eentje te kiezen. Een supervisor is meer dan iemand bij wie je je prettig voelt. Ja, je moet het goed met elkaar kunnen vinden, maar zonder inhoudelijke kennis en goede ideeën voor het onderzoek kom je er ook niet.’
Vincent le Corre is een van de PhD’s van Jan Anton Koster
‘Jan Anton is iemand die nachten wakker ligt vanwege jouw problemen. En dat geldt zowel op persoonlijk vlak als op werkgebied.
Toen ik hier net kwam en niemand kende, was het leven buiten de groep soms best lastig. Maar binnen de groep ging het altijd goed, altijd gemakkelijk.
Een PhD-traject van vier jaar is behoorlijk lang en er zijn altijd dingen die je omlaag halen – experimenten die mislopen, een paper dat wordt afgewezen. Een goede supervisor helpt je dan en zet het in perspectief. Jan Anton luistert altijd – je kunt altijd binnenvallen.
Zelfs als hij druk is, komt hij een paar minuten later bij jou langs. Hij vertelt je niet wat je moet doen, maar hij stuurt je en daardoor leer je veel meer.’