Student-columnist Robin Hevinga schreef vorige keer nogal trots dat hij op een feestje geen alcohol had gedronken. Maar nu dondert hij van zijn zelfgemaakte voetstuk.
Ik heb getwijfeld of ik deze column wel moest schrijven. Er staat namelijk nogal wat op het spel: mijn reputatie als mysterieuze intellectueel. Weet je nog de column van vorige keer? Dat ik mezelf zo cool vond omdat ik nuchter gebleven was tijdens een feestje? En dat ik daar toen hele pretentieuze dingen over heb gezegd?
Maar als ik een deel van het verhaal verzwijg, ben ik mijn positie als columnist niet waardig. Mijn hoogste doel is de waarheid en alles moet daarvoor wijken, inclusief ikzelf.
Dus hier is dan de waarheid.
Zaterdag was er een feest in mijn dorp. Het was erg gezellig en ik had erg veel bier gedronken (ik had wat in te halen). Na wat gesteggel over of we nog bij iemand na gingen zitten of niet, fietste ik naar huis. Het was koud, het miezerde en ik ging hard.
Toen ik bijna thuis was, besloten mijn armen een plotselinge afwijkende beweging te maken, waardoor ik de berm in fietste. In de berm kwam ik een stoeprand tegen.
Mijn gezicht was stuk en ook mijn handen, mijn jas, mijn broek, mijn knieën, mijn fiets
Het was een soort Robin-van-Persie-Vliegende-Hollandersituatie. Ik scoorde echter geen wereldgoal, maar kopte met dezelfde overtuiging de stoeprand. Mijn gezicht was stuk en ook mijn handen, mijn jas, mijn broek, mijn knieën, mijn fiets en het ergste: mijn zelfbeeld.
Toen ik de volgende ochtend ontwaakte uit een diepe slaap was ik voor een paar seconden vergeten wat er gebeurd was, totdat de schrale plekken over mijn hele lichaam de herinnering weer activeerden.
Ik stond nu voor een keuze: wat ging ik de wereld vertellen? Net onder m’n rechter oog zat een dikke bloedige schaafwond, waardoor het leek alsof ik had gevochten – een unieke kans om voor eens en altijd m’n reputatie te veranderen.
Maar ach, niemand zou toch geloven dat ik gevochten had (ik ben daar niet het type voor). En soms moet je gewoon je nederlaag erkennen, als je genadeloos van het leven verloren hebt.
Het enige positieve aan deze hele situatie is dat ik geen pretenties meer hoef op te houden. Ik ben slechts een ordinaire student die zo nu en dan heel domme dingen doet.
Wat een opluchting.
ROBIN HEVINGA