Columnist Gerrit Breeuwsma was humeurig en zelfs een tikje depressief na de winst van Donald Trump. ‘Hoeveel zin heeft wetenschap nog als overal het ‘onverstand’ regeert?’
Soms zie je iemand met een hond over straat lopen die zo afschrikwekkend lelijk is – ik bedoel de hond – dat je je onwillekeurig gaat afvragen hoe mensen zichzelf zoiets aan kunnen doen. Er zijn zoveel honden met een leuk, edel, grappig, slim, aaibaar, rommelig nonchalant of desnoods wat dommig voorkomen en dan kies je eentje met zo’n agressieve rotkop?
En daar moet je dan de hele dag tegenaan kijken? En ook nog de keutels van opruimen? Ik snap dat niet.
Eenzelfde gevoel bekroop me woensdagochtend om halfzeven, na een eerste blik op het nieuws, waaruit duidelijk werd dat Trump had gewonnen. Ik had er al maanden serieus rekening mee gehouden dat dit zou gebeuren, maar was het vertrouwen in het gezonde verstand nog niet helemaal verloren.
Kom op, de keus tussen Donald Trump of Kamala Harris, dat moest voor een weldenkend mens zo moeilijk toch niet zijn? Maar ik had natuurlijk best kunnen weten dat ‘het gezonde verstand’ al een tijdje amechtig aan het infuus ligt op de intensive care van de samenleving (kijk naar de populariteit van onze eigen nationale lelijkerd).
Het was dus helemaal mis om halfzeven en het zou alleen nog maar erger worden. Met een veel grotere overwinning voor Trump dan was voorspeld en naast het presidentschap ook nog de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat.
Ik had kunnen weten dat ‘het gezonde verstand’ al een tijdje aan het infuus ligt
We mogen in alle redelijkheid veel slechts van het presidentschap van Trump verwachten – het klimaat, de gezondheidszorg, Oekraïne, immigrantendeportaties – maar zelfs als het allemaal gaat meevallen (en de man is zo onvoorspelbaar dat je daar toch een klein beetje rekening mee moet houden), stuit de gedachte dat we er nu toe veroordeeld zijn om vier jaar lang tegen zijn kop aan te moeten kijken me zo tegen de borst dat ik ook daar geen troost uit put.
Kortom, ik had de pest in, was humeurig, tikje depressief zelfs, en wist dat het die dag niet meer goed zou komen.
Ik was vroeg op het werk. Daar begon ik tegen iedereen die ik tegen het lijf liep mijn gal te spuien over het failliet van de wereld (ik zie de dingen graag groot), maar trok mij al gauw terug in mijn kamer (in een poging de dingen weer klein te krijgen).
Ik probeerde te doen wat ik altijd doe, maar verder dan het opstarten van mijn pc en eindeloos door het nieuws scrollen, op zoek naar een laatste lichtpuntje of juist naar een bevestiging van mijn belabberde toestand, kwam ik de rest van de dag niet.
Ik probeerde te doen wat ik altijd doe, maar verder dan door het nieuws scrollen kwam ik niet
Hoeveel zin heeft wetenschap nog als overal het ‘onverstand’ regeert?
Iedereen stort zich nu op de Democraten, die zo’n beetje alles fout hebben gedaan wat ze maar fout konden doen, met het (te) laat terugtreden van Biden, het hameren op zaken als abortus en gender in plaats van de economie, maar dergelijke redelijke kanttekeningen verklaren in psychologische zin niet waarom mensen massaal hebben gekozen voor een (zelf)destructieve man, die uit lijkt op chaos en verdeeldheid.
Trump heeft veel weg van een valscherminstructeur die vlak voor de sprong zijn leerlingen nog eens voorspiegelt hoe geweldig het is om vrij in de lucht te zweven, maar niet uitlegt dat je daar wel een parachute bij nodig hebt. En hup, nu de afgrond in.
Inmiddels, bekomen van de eerste schrik, lijken de eerste politici zich al weer te verzoenen met de nieuwe werkelijkheid: het zal zo’n vaart niet lopen. Toch?
De filosoof Søren Kierkegaard schrijft ergens in een van zijn werken dat ‘het onherstelbare de mens rust geeft’.
Misschien is dat het, maar ik ben er niet gerust op.
GERRIT BREEUWSMA