Student-columnist Robin Hevinga werd 21, maar vierde dat – de horror! – niet met een diner.
Afgelopen week werd ik 21 en elke keer als ik dat aan iemand vertelde, vergaten ze me te feliciteren. Men was alleen geïnteresseerd in hoe ik het zou vieren. Ik heb dan ook tientallen keren de vraag moeten beantwoorden of ik ook een 21-diner ging geven. Het antwoord was een steeds geïrriteerder ‘nee’.
Meestal werd ik na deze ‘nee’ geschokt aangekeken, alsof het niet geven van een 21-diner een van de ergste dingen is die je kunt doen. Nadat men van de schok bekomen was, moest ik me verantwoorden. ‘Hoezo wil je geen 21-diner geven?’ zeiden ze, waarmee ze eigenlijk bedoelden: ‘Wat is er mis met jou?’
Mijn verrassendste tegenstanders waren mijn ouders. Al maanden voor m’n verjaardag hadden ze hun overtuigingsplan in werking gesteld. Maar hun argumentatie was niet sterk. Ze zeiden dingen als: ‘Het wordt vast hartstikke gezellig’ en ‘Iedereen doet dat toch?’ Vooral dat laatste heb ik altijd een bijzonder slecht argument gevonden om iets ook te gaan doen; dat iedereen iets doet, vind ik eerder een argument om het zelf niet te doen.
Toen dit allemaal niet werkte, kwamen ze met het welbekende: ‘Daar ga je later spijt van krijgen,’ waarna ik toch heel even getwijfeld heb – maar ik hield voet bij stuk.
Het lijkt wel alsof het diner niet het doel heeft de verjaardag van de jarige te vieren, maar een perfect plaatje te creëren
Als ik foto’s van andere 21-diners tegenkom op sociale media, zien die er allemaal hetzelfde uit: een groepje piekfijn uitziende studenten, strak gedekte tafel en een klinische lach op de gezichten.
Het lijkt wel alsof het diner niet het doel heeft de verjaardag van de jarige te vieren, maar een perfect plaatje te creëren; met de foto’s voor op Instagram als ultiem verjaardagscadeau.
Waarom? Het punt van een verjaardag is toch om het leven te vieren met jouw dierbaarste vrienden? Wat hebben al die onbeduidende mensen op Instagram daarmee te maken?
Misschien geef ik volgend jaar wel een 22-diner, alleen noem ik het dan gewoon een ‘etentje’. Niemand hoeft een galawaardige outfit aan en de telefoons gaan achter slot en grendel.
Ik hoef er geen foto’s van. Als een mythe zal dit diner voortleven in de herinneringen van degenen die erbij waren.
Alleen dan zou ik het heel misschien overwegen.
ROBIN HEVINGA