Met nog maar drie weken te gaan tot de start van het academisch jaar, zouden de KEI-lopers moeten stuiteren van opwinding. Maar veel van hen zijn eerder gestrest omdat ze nog geen kamer in Groningen hebben.
‘Ik zoek al negen maanden naar een kamer’, zegt Alicia Li (18). Ze heeft al op minstens twintig kamers gereageerd, zonder succes. En nu ze bijna gaat beginnen aan haar studie international business aan de RUG, maakt dat haar zenuwachtig.
Eerder dit jaar stuurde de RUG aankomende internationale studenten een brief waarin ze geadviseerd werden niet naar Groningen te komen als ze in augustus nog geen kamer hadden. Maar ook Nederlandse studenten zoals Alicia hebben moeite om iets te vinden.
‘Ik moet vanuit Zwolle komen, waar mijn ouders wonen’, vertelt ze. Dat is dus twee uur treinen per dag. ‘Maar ik heb geen keus. Ik heb in elk geval onderdak en ik hoop maar dat ik zo snel mogelijk uit huis kan gaan.’
Mazzel
Andere eerstejaars, zoals de 17-jarige student sociologie Saar en de 21-jarige student sociaal-juridische dienstverlening Iris, gaan ook forenzen. ‘Zelfs voor Nederlanders is het moeilijk om in Groningen aan een kamer te komen’, zegt Iris.
Thomas (25), ook Nederlands, heeft wel een studio weten te veroveren. Hij begon met zoeken toen hij van de Hanze te horen kreeg dat hij mocht beginnen aan de master energy for society, maar had aanvankelijk weinig succes. ‘Tot er een mail kwam van WoningNet dat ik een kamer kreeg. Ik had mazzel omdat ik me daar twee jaar geleden ingeschreven heb.’
Maar waar Nederlandse studenten kunnen forenzen als het moet, hebben internationals die luxe niet. Justina Penna (18) uit Argentinië, die internationaal en Europees recht gaat studeren, begon daarom in juni met zoeken. ‘Ik heb op wel vijftig kamers gereageerd, maar ik kreeg maar van vier mensen een reactie.’
Uiteindelijk kon ze een studio huren van verhuurbedrijf Xior, dankzij de hulp van een vriend. ‘Zodra de inschrijving opengaat, moet je razendsnel inloggen op de website’, legt ze uit.
Oplichters
De Duitse psychologiestudent Berk (21) wist via-via een kamer te bemachtigen, maar staarde daarvoor ‘tien uur per dag naar een computerscherm’, zegt hij met gevoel voor drama.
‘Ik was in het begin te naief’, zegt hij. Sommige verhuurders reageerden snel en boden hem al even snel een contract aan, maar zij bleken oplichters te zijn. ‘Ze zetten me telkens onder druk om snel te beslissen omdat er veel mensen op de wachtlijst stonden.’
Justina kreeg ook veel berichten van oplichters. Ze sturen prachtige foto’s van het huis en vragen huurders om zo snel mogelijk het contract te tekenen. ‘En als je vragen stelt, worden ze kwaad en willen ze weten of je nog wel interesse hebt’, vertelt ze. ‘Als je vindt dat het wel heel gemakkelijk gaat, dan heb je misschien wel met een oplichter te maken.’
Je weet zeker dat je bedonderd wordt, tippen Justina en Berk allebei, als de verhuurder zegt dat ie je het huis niet via een videoverbinding kan laten zien omdat hij nu niet in Nederland is.
Persoonlijk
Claudia (21), biologiestudent uit Taiwan, stuurde honderden berichten naar verhuurders, huisgenoten en bureaus. Al die moeite leverde uiteindelijk iets op: via een bureau kreeg ze een kamer. Haar advies: ‘Stuur niet van die generieke berichten, maar maak ze persoonlijk. Schrijf bijvoorbeeld iets over waarom je graag bij hen wilt wonen, waarom je hun huis leuk vindt.’