Ervaringsdeskundige Zo ging Emma met haar eenzaamheid om
‘Ik wilde niemand tot last zijn’
Door Sara Rommes
By Sara Rommes
UKrant besteedt de komende tijd regelmatig aandacht aan het thema eenzaamheid onder studenten. Dat gebeurt door artikelen, video’s én het unieke vrienden-matchingsproject Friend-o-matic van UKrant en HanzeMag.
Lees ook:
‘Volgens mij gaat het echt niet goed met jou’, zei de psycholoog afgelopen januari tegen Emma (23). En het ging inderdaad niet goed. Al maanden niet, maar nu was ze echt in een diep dal terecht gekomen.
Tegen het einde van haar bachelor merkte Emma dat veel van haar vrienden wegtrokken naar andere steden, of naar een ander land. Zelf bleef ze in Groningen om aan haar tweejarige master arts, media and literary studies te beginnen.
Plots werd ze met haar neus op de feiten gedrukt: vriendschappen komen en gaan. Het zette haar ook aan het denken. ‘Met wie voel ik nu eigenlijk een connectie? Met wie kan ik me echt verbinden op een diep niveau? Wie zijn eigenlijk mijn vrienden? Het waren vragen die constant door mijn hoofd maalden’, vertelt Emma.
Futloos en verdrietig
Maar toen corona toesloeg, werden die gedachten heftiger. Emma was, net als vele anderen, opeens vooral op zichzelf aangewezen. Hoewel ze op dat moment samenwoonde met haar vriend, zaten ze te veel op elkaars lip. ‘Je vertelt elkaar elke dag hetzelfde. We maakten niks meer mee’, zegt Emma. En van haar vriendengroepen sprak ze lang niet iedereen meer.
Ik dacht alleen maar: hebben mensen wel zin in mij?
Het was het begin van een hele donkere periode waarin ze zich eenzaam voelde. ‘Ik voelde me leeg. Heel futloos, maar ook verdrietig. Ik dacht alleen maar: wie geeft er om mij? Hebben mensen wel zin in mij?’
Doordat Emma veel alleen was, lukte het haar slecht om nog rationeel na te denken. ‘Soms wilde ik gewoon in een foetushouding op bed liggen. Dan was ik urenlang alleen maar door mijn telefoon aan het scrollen. Dat is makkelijk, het vraagt weinig van je.’
Vooral aan het eind van de middag en de avond had ze er last van. ‘Je bent dan moe van de hele dag en dan ben je al minder weerbaar.’
Geen afleiding
Tegelijkertijd was Emma gestresst door haar studie. De werklast was hoog, ruimte voor afleiding was er nauwelijks. Ze klapte volledig dicht. Haar interesse voor de universiteit verdween en ze kon zichzelf niet meer aan het werk zetten. ‘Ik ben geen slechte student. Ik werk hard en haal goede cijfers’, zegt Emma. ‘Maar nu ging het gewoon niet. Ik had er geen plezier meer in en niks lukte. Ik heb nog nooit zoiets ervaren.’
De invoering van de avondklok was een echt dieptepunt. Emma hield zich heel strikt aan de regels, bang om mensen in haar omgeving te besmetten. Dat maakte dat ze al weinig mensen zag. Maar nu werd haar dagritme nog meer door de war gegooid. ‘Ik moest steeds nadenken, met wie kan ik eigenlijk één op één afspreken? Dat is best een intieme band die je moet hebben. En ik wilde niemand tot last zijn.’
Gelukkig had Emma een goede psycholoog met wie ze veel kon praten. ‘Dat was heel belangrijk. Het is iemand die gedachten en patronen bij je kan herkennen. Die begrijpt hoe het is om je niet begrepen te voelen.’
Bericht naar vrienden
De psycholoog hielp Emma ook om uiteindelijk actie te ondernemen. Ze stuurde een lang bericht naar haar vrienden met wie het contact was verwaterd. Daarin vertelde ze dat ze het jammer vond dat ze weinig contact hadden, en hoe ze zich voelde over hun relatie. De vrees die ze vooraf voelde bleek onterecht, want ze kreeg veel positieve reacties.
De erkenning van mijn mentor was belangrijk
Ook stapte ze naar haar mentor, die begripvol was en ervoor zorgde dat haar studie minder druk opleverde. ‘Die erkenning was voor mij heel belangrijk. Ik hoefde me niet eindeloos te verantwoorden tegenover hem.’
Ze hoopt dat de universiteit zich bewust is van de situatie waarin veel studenten verkeren. En dat er meer mentoren zijn zoals die van haar, die de rode vlaggen herkennen en serieus nemen. Een betrokken mentor is voor haar cruciaal geweest.
Niet kwetsbaar
Hoewel Emma een moeilijke periode achter de rug heeft, wil ze niet worden gezien als een ‘kwetsbaar iemand’. ‘Ik heb er moeite mee dat de media ‘kwetsbare’ mensen neerzetten als mensen die we moeten beschermen, alsof het een soort zwakte is. Soms ben je gewoon kwetsbaar door de omstandigheden. En daar moeten we dan iets aan doen’, zegt ze.
Ze weet nu ook dat ze niet de enige is met deze gevoelens. Op haar Instagram deelde ze nieuwsartikelen over de slechte geestelijke gesteldheid van studenten en ze plaatste polls die haar volgers konden invullen. ‘Ik kreeg reacties van mensen van wie ik het totaal niet had verwacht. Zo zag ik dat dit een breder probleem is.’
Je leert van ieder zwaar moment
Emma denkt dat de oplossing ligt in wat meer naar elkaar omkijken. ‘Mensen denken vaak dat ze je de ruimte moeten geven als het niet goed gaat. Maar soms moet je juist iemand bij de hand nemen, ook als diegene het zelf niet expliciet aangeeft.’
Hoewel het nu beter gaat, weet Emma dat ze nog vaker verdrietig zal zijn. ‘Ik denk dat ik zeker weer zware momenten ga beleven als er mensen in mijn omgeving weggaan. Maar je leert wel van iedere keer dat je er doorheen moet. Je weet beter hoe je het moet aanpakken en je kunt het bij jezelf herkennen.’
En ja, het wordt misschien al heel vaak gezegd, maar Emma heeft er veel aan gehad om over haar gevoelens te praten. ‘Ook ik vind dat moeilijk. Maar het helpt.’
De naam Emma is niet haar echte naam en omwille van privacy gefingeerd
