Sit-in tegen racisme: ‘Ik heb in vier jaar maar één zwarte professor gehad’
Sit-in tegen racisme
‘Ik heb in vier jaar maar één zwarte professor gehad’
‘Het was ongelooflijk’ zegt psychologiestudent Mirjam Derko (25), een van de organisatoren van de Sit-in against anti-black violence in the US & EU. ‘Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zouden komen opdagen, zeker niet nu met de pandemie.’
Mirjam is voorzitter van de Women’s March Groningen, die het evenement – een van de vele in de wereld sinds afgelopen weekend grote demonstraties in Amerika ontstonden – samen met de Groningen Feminist Network en Black Ladies of Groningen organiseerde.
Hoeveel mensen er precies waren, is moeilijk te zeggen. Volgens de gemeente Groningen waren het er achthonderd – zoals toegestaan was vanwege de coronapandemie – misschien duizend. De organisatie denkt eerder aan 1500.
Veilige afstand
Zeker is dat vele honderden mensen met mondkapjes zittend hun steun kwamen betuigen. Op veilige afstand, want de Grote Markt was vooraf volledig bekrijt met gekleurde kruisjes. ‘Tussen elke stip zat zo’n twee à drie meter’, zegt Mirjam. En zo had iedere demonstrant zijn eigen plekje.
Allemaal keken en luisterden ze naar de sprekers die voor het gemeentehuis hun stem lieten horen. De jonge, zwarte vrouwen die spraken over racistisch politiegeweld. Die strijdliederen zongen over rechtvaardigheid en die de menigte vervolgens als een met hen lieten meezingen. ‘Ons doel was om aandacht te vragen voor racisme, want dat is overal. Ook in Nederland.’
Nederlands racisme
Amberlee Siland (22), die bedrijfskunde studeert, nam ook deel aan de demonstratie en ondervindt het Nederlandse racisme zelf. ‘Op werk gedragen mensen zich anders om mij heen vanwege mijn huidskleur’, zegt ze. ‘Dan praten ze bijvoorbeeld liever niet over achterstandswijken als ik erbij sta.’
Student biomedische wetenschappen Soeraya is het met haar eens. ‘Racisme speelt altijd en het lijkt iets normaals.’ Het verschuilt zich in de ‘onschuldige’ dingen. ‘Bijvoorbeeld dat mensen aan mijn krulletjeshaar voelen, terwijl ik dat niet wil. Dat is echt vervelend’, zegt ze.
Voorbeeldfiguren
En het komt ook op andere manieren terug, zoals in het gebrek aan voorbeeldfiguren in hoge functies. Ook op de Groningse universiteit. ‘Tijdens de vier jaar dat ik hier studeer, heb ik maar één zwarte professor gehad, dat was het’, zegt Mirjam.
‘Zwarte studenten zoeken ook naar voorbeeldfiguren, mensen waar ze tegenop kijken. Maar dat is lastig als ze zich niet kunnen identificeren met de gezaghebbende figuren op de universiteit.’
Het is hoog tijd dat daar open en eerlijk over gesproken wordt, vindt ze. ‘Want er bestaat niet zoiets als kleurenblindheid. Racisme zit geworteld in onze samenleving en daar moeten we over praten.’