Wat is normaal? Drie maanden in Parijs en ik weet het niet meer. Een pukkelige tiener die en plein public een frisdrankautomaat onder pist, een clochard die de muur van het metrostation van een bruine coating voorziet en Chinezen die de fruitafdeling van de Auchan aanzien voor een gratis fruitschaal. Geen haan die er naar kraait.

Misschien ben ik een behoudend boertje uit het noorden, maar het beroemde laisser-faire in Parijs neemt extreme vormen aan.

De nieuwste trend is roltrapmasturberen. Gisteravond zag ik het voor het eerst op metrostation Saint-Michel-Notre-Dame. Bij het afdalen, zag ik op de opgaande trap een modieus meisje staan met een achterwerk waarop je kunt meerijden. Ze luisterde muziek en had niet in de gaten dat één tree lager een gespierde twintiger hoogfrequente bewegingen aan het maken was.

De afloop heb ik niet kunnen zien, maar de roltrappen onder de Seine zijn lang genoeg. Als zijn kleine Eiffeltorentje het niet meer zou houden, dan is het aannemelijk dat ze naar huis is gegaan met een dalmatiërsmotief op haar broek.

Totaal verbaasd vertelde ik dit aan m’n collega’s. Ze haalden de schouders erover op. ‘Komt wel vaker voor’, was hun nonchalante antwoord.

Waarom wordt dit geaccepteerd? En vooral, wáárom wordt er niets tegen gedaan?

Dat de meeste Parijzenaars niets zeggen kan ik nog begrijpen, bang voor scheldpartijen en ongecontroleerde agressie. Onbegrijpelijk is het feit dat de politie en het metropersoneel niet ingrijpen. Ze laten het onder hun neus gebeuren.

Een bizar voorbeeld is station Denfert-Rochereau, waar ik twee keer per dag moet overstappen in een penetrante urinelucht. Aan de plasjes in de tunnels te zien, zijn de twee wildplassers die ik heb gespot het topje van de ijsberg. En dat terwijl dit station volledig bemand is en zwaarbewapende agenten in de gangen posten.

Dit is het andere Parijs, waar niemand naar omkijkt. Dit is de schaduw van de lichtstad. Daar waar abnormaal normaal is.