‘Is dit alles?’ Zongebruind zit mijn begeleider tegenover mij. Hij kijkt mij vragend aan. In zijn hand een document met de vorderingen die ik heb gemaakt tijdens zijn vakantie.
Snel ga ik in gedachten de afgelopen drie weken na. ‘Ja, wat betreft mijn onderzoek wel’, antwoord ik naar waarheid.
Ik vermoed namelijk niet dat hij geïnteresseerd is in het Youtubefilmpje over een kat op de stofzuiger dat ik zijn afwezigheid minstens drie keer heb bekeken. Of die van die hond die achter zijn eigen staart aanzat. En oja, die ene waarin mensen etende dieren nadoen.
Ik ben echt niet de enige. Pasgeboren lammetjes, dartelend in de wei. Daar moet ik aan denken als ik de PhD’s van mijn instituut tijdens de zomervakantie zie. Gelach in de gangen, grappen in het trappenhuis en geroezemoes in de koffiehoek. Ze vieren de verborgen ‘vrije’ dagen.
Tijdens mijn sollicitatiegesprek ruim drie jaar geleden geloofde ik mijn ogen niet. Maar het stond er echt, zwart op wit, contractueel vastgelegd. Als PhD kreeg ik veertig vakantiedagen per jaar. Dat krijg ik nooit op, dacht ik toen.
Veertig dagen. Acht werkweken. Ik kon gaan backpacken in Azië, een rondreis maken in Amerika of putten bouwen in Afrika. Elk jaar weer! In mijn hoofd plande ik lange reizen, maar in werkelijkheid kwam er niets van terecht. Er waren conferenties waar ik moest zijn, cursussen die ik moest volgen of lessen die ik moest geven. Twee weken zomervakantie, een lang weekend of dag dingen regelen zorgden ervoor dat het aantal vrije dagen gestaag afnam. Bovendien leverde het verkopen van de resterende vrije dagen een leuk zakcentje op in de dure maand december.
Maar inmiddels ben ik vierdejaars en heb ik nog nooit veertig dagen in het jaar vrij gehad.
En toen brak mijn eerste zomer aan. En ik ontdekte dat ik naast mijn contractuele vakantiedagen ook nog verborgen ‘vrije’ dagen had: de tijd dat mijn begeleider met vakantie is. Dat zijn geen normale vakantiedagen, maar de werkdruk ligt lager als je weet dat hij niet elk moment in je kantoor kan staan. Er is tijd voor een kopje koffie in de zon, een kletspraatje bij de printer of een wandelingetje tijdens de lunch
Maar nu is het weer tijd om de YouTubepagina af te sluiten. Er moet tenslotte een proefschrift gevuld worden.
Wendy Docters werkt als oio bij het Kernfysisch Versneller Instituut
Foto Reyer Boxem