‘Niets is erger dan mensen die mij in het openbaar uitgebreid vertellen over hun bloeddrukpillen’, vindt Meyboom. ‘Maar ik heb natuurlijk wel medische ervaring. Dus als iemand een probleem heeft en vraagt om langs te komen, dan sta ik daar voor open. Maar het is vreselijk als iemand mij ongevraagd tijdens een bijeenkomst over zijn kwalen gaat vertellen.’

Dat mensen die neiging hebben, is niet zo gek. Meyboom en haar man waren vanaf 1965 jarenlang beiden huisarts. Na vier jaar werken in Noord-Noorwegen – om wat van de wereld te kunnen zien – kwamen ze terug naar Nederland. ‘Onze zoon werd geboren met een hazenlip, en in Groningen werkte de beste hazenlipprofessor.’

Kennis delen

Ze vestigden zich in een huisartsenpraktijk in het Friese Opeinde en Meyboom begon in 1974 als parttime docent bij de net gestarte opleiding tot huisarts van de RUG. ‘Ik wilde onderzoek doen naar de vragen van de patiënten, en mijn kennis delen met collega’s en studenten.’ 

Zes jaar later startte ze een voor die tijd groot onderzoek bij 25 huisartsen uit twaalf praktijken. ‘Het ging echt om veel data: 5500 ouderen met allerlei aandoeningen.’ De patiënten noteerden hun klacht, de arts het advies of medicijn. ‘Dat papiertje ging naar mijn instituut waar een secretaresse zat die alles intikte.’ 

Ik dacht: ik doe alleen leuke dingen, zinvolle klussen met interessante mensen

Ze promoveerde en werd in 1990 – als allereerste vrouw in de medische faculteit – hoogleraar. Maar in 2004 kwam haar pensioen, en dat ging op sommige punten abrupter dan ze had verwacht, zegt ze. 

Toegangspasje

‘Ik had nog een vergadering met een aantal huisartsenopleiders, maar toen was mijn toegangspasje er al uitgegooid.’ Ze moest de bewaking bellen om open te doen. Eén van de opleiders is zelfs over het hek geklommen bij het parkeerterrein. ‘Dat waren waanzinnige tijden, ja.’ 

Jaren later begeleidde ze nog steeds promovendi, ze had nog een eigen kamer, maar er kwam nog meer op haar pad. ‘Als je met pensioen bent, word je gevraagd voor van alles’, zegt ze. Ze kon kiezen. ‘Ik dacht: ik doe alleen leuke dingen. Zinvolle klussen met interessante mensen.’ 

Ze belandde onder andere in de ZonMw–commissie van het Nationaal Programma Ouderenzorg, met oud-politica Hannie van Leeuwen. ‘Een heel actief mens,’ volgens Meyboom. Ze nam de lezingen die ze gaf over toen Van Leeuwen langzamerhand ouder werd en steeds minder aankon.

Levenseinde

In zo’n lezing gaf Meyboom steevast vijf tips over ouder worden, vertelt ze. ‘Kies een levensloopbestendige woning, koester je sociale contacten, stel kleine en lange doelen om betekenis te geven aan je leven, blijf fit – door niet te roken en ongezond te eten – en, heel belangrijk, denk na over je levenseinde. Dat doe ik zelf allemaal ook,’ zegt ze.

Ik dacht: nu is het welletjes geweest

Maar na zo’n lezing kreeg ze regelmatig vragen over het levenseinde. Nooit centraal vanuit in de zaal, viel haar op, maar alleen in de wandelgangen. ‘Toen dacht ik: goh, het is toch een taboe’, zegt ze. Ze schreef er een boek over, dat vorig jaar uitkwam: ‘Uitburgeren, over alles wat je kunt weten en moet regelen bij het levenseinde’.

Welletjes

Twee jaar geleden, op haar tachtigste, stopte ze toch maar eens met haar medische werk. ‘Als je een jaar niet in de praktijk werkt, is er een aantal medicijnen van naam veranderd, regelingen worden anders, dat soort dingen. Ik dacht: nu is het welletjes geweest.’

Maar echt stilzitten doet ze niet. Ze geeft nog steeds cursussen bij hoger onderwijs voor ouderen. ‘Ik was laatst bij een ouderenkring in Zwolle. Daar werd een 85-jarige mevrouw gevraagd: waar voelt u zich te oud voor? Toen zei ze: ik voel mij te oud om niets te doen. Nou, dat geldt ook wel een beetje voor mij.’