De Speld. ‘Jouw vaste prik voor betrouwbaar nieuws.’ Oftewel, keiharde onzin achterop De Volkskrant. Met kwaliteitsartikelen als ‘50Plus verontwaardigd over afsplitsing PlusMinus78’ en gedegen onderzoeksjournalistiek: ‘Politieparagnosten lossen roofmoord 2018 op’. Zo onzinnig dat het cabaret is.
Volgens de ombudsvrouw van De Volkskrant begrijpt niet iedereen dat. Zelfs hoogleraren – niet de domste wezens op aarde zou je denken – sturen woedende brieven. Hoe debiel ook, ik kan me er iets bij voorstellen. De Speld is zó goed, dat het een spiegel voorhoudt. Tja, niet iedereen kijkt graag in de spiegel. In mijn geval wanneer ik als spierwit lijk probeer mezelf op te kalefateren, maar dit terzijde.
De Speld van vorige week was een briljante spiegel. ‘De Overbode: de nieuwe overbodige glossy. De anonieme hoofdredacteur hoopt een nieuw lezerspubliek te ontwijken.’ Het omschrijft precies m’n gevoel als ik sta te neuzen bij de meterslange rekken met tijdschriften bij Albert Heijn.
Zoveel bladen, maar allemaal dertien in een dozijn. Dat wisten we voor de roddelbladen en de modeglossy’s (met fancy Engelse titels en idiote kledingcombinaties). Als man ben ik veroordeeld tot soft pornobladen (een tiet is een tiet), automagazines (ik hoef geen auto dus wat moet ik daarmee?) en rekken vol digipraat: hoe bouw je een computer en de onvermijdelijke externe-geheugenschijf-test.
Soms laat ik me verleiden tot een proefabonnement. En dan merk je al gauw hoe flinterdun de inhoud is. Of zoals die anonieme hoofdredacteur zegt: ‘Mensen overschatten vaak wat er allemaal bij komt kijken: je kunt dit alleen doen als je er heel weinig tijd en moeite insteekt.’
Tijd om m’n eigen glossy op te richten.
Alain Dekker is 4e jaars klinisch moleculaire neurowetenschappen.
Foto Reyer Boxem