Door Lotte Groenendijk

31 maart om 10:47 uur.
Laatst gewijzigd op 4 april 2022
om 12:22 uur.

By Lotte Groenendijk

maart 31 at 10:47 AM.
Last modified on april 4, 2022
at 12:22 PM.

Lotte Groenendijk

Vandaag staat ze in ‘de keuken’. Dat is het restaurant onder de Espressobar in het UMCG, waar studenten soep of een hamburger kunnen halen, mochten ze daar zin in hebben. Haar blonde haren zijn vastgezet zodat ze niet voor haar gezicht hangen en ze draagt een zwart schort. Kantinemedewerker Tina de Vries heeft net het vuilnis weggebracht en dubbelcheckt nu of de soeppannen uit staan. ‘Het is een rustige dag vandaag’, zegt ze. ‘Het restaurant is nog niet zo heel druk, want het is nog nieuw. Veel studenten weten niet dat het hier zit.’

Zelfs bij de bushalte maak ik een praatje

Ze hoopt dat het restaurant net zo veel klanten gaat aantrekken als de Espressobar. De drukte is immers de reden dat ze nu liever boven in de Espressobar werkt. ‘Er komt constant iemand binnengelopen, dus de tijd gaat dan hartstikke snel.’

Praten en luisteren

Bovendien, ze houdt van mensen. Niet voor niets noemen haar collega’s haar ‘het Dagblad van het Noorden’: na twintig jaar ervaring weet ze álles wat er speelt onder haar klanten. Een student met liefdesverdriet? Tina weet het. ‘Of ik zie hoe iemand gaapt. Dan vraag ik ernaar: heb je een slechte nacht gehad? Die had net een kleintje gekregen.’ 

Dat soort dingen. En dan praat ze erover. En ze luistert. 

‘Ze heeft echt interesse in de mens zelf’, beaamt collega Jenny van Dam, die even komt kijken bij het interview. 

‘Ik ben gewoon zo’, knikt Tina. ‘Zelfs bij de bushalte maak ik een praatje.’

Tegelijk weet ze dat niet iedereen ‘zo’ is. ‘Niet iedereen heeft er zin in, dat voel je aan.’

Voedingsdeskundige

Hoewel Tina nu al twintig jaar in het UMCG werkt, was ze niet altijd van plan om in de kantine te werken. Ooit studeerde ze om voedingsdeskundige te worden. Ze heeft dat werk ook een tijd lang gedaan, bij de afdeling vasculaire geneeskunde. ‘Maar ik vond het totaal niet leuk. Mensen hadden vaak ernstige dingen, bijvoorbeeld kanker. Daar vertelden ze me dan over – nare verhalen – en dat nam ik mee naar huis. Ik lag daar wakker van.’

Je doet echt wat voor de gast

En toen belandde ze alsnog in de kantine, nadat ze ooit als bijbaantje in het personeelsrestaurant had gewerkt. Daarvan geniet ze elke dag. ‘Je doet echt wat voor de gast, mensen gaan blij het restaurant uit. Als je met tegenzin naar je werk gaat, dan zit het niet goed.’

Niet zo gek dus, dat studenten haar altijd vrolijk zien en in voor een lolletje. Het gebeurt regelmatig dat studenten persoonlijk afscheid komen nemen als ze afstuderen. ‘En dan voegen ze me toe op Facebook.’

Samen uit eten

Ook de hechte groep in het restaurant is belangrijk voor haar. De collega’s waarmee ze werkt bellen elkaar regelmatig,  gaan samen uit eten en ruilen diensten. ‘Je weet wat je aan elkaar hebt’, vult Jenny nog aan. ‘Je ziet sneller: jij zit niet lekker in je vel’, beaamt Tina. 

Tijdens de lockdowns moest de faculteitskantine dicht blijven en werd het hele team naar het grotere personeelsrestaurant verplaatst. Jammer, vond Tina, want het kleinschalige van deze werkplek is nu juist wat ze zo fijn vindt. ‘Maar je hebt natuurlijk geen keus en je maakt er wat van met elkaar. Altijd blijven lachen.’