Door Lotte Groenendijk

9 mei om 11:59 uur.
Laatst gewijzigd op 9 mei 2022
om 11:59 uur.

By Lotte Groenendijk

mei 9 at 11:59 AM.
Last modified on mei 9, 2022
at 11:59 AM.

Lotte Groenendijk

Hugo Rosado houdt twee mokken naar voren. ‘Wil je er een met Tree Rex of I like you a latte?’ Na acht jaar bij University College Groningen (UCG) heeft hij de code gekraakt: de koffie uit de automaat is te drinken mits je hem mixt met chocolademelk.

‘Niemand kent me hier’, grapt hij. Maar ondertussen wordt hij overal waar hij gaat begroet. En andersom kent hij alle studenten, tot aan de afgestudeerden van 2020 toe. Hij kent ze zelfs nog bij naam. ‘Je kunt iemand makkelijker aanspreken, wanneer je een band met diegene hebt opgebouwd.’

Je kunt iemand makkelijker aanspreken als je een band hebt opgebouwd

Studenten komen naar hem toe als ze hulp nodig hebben met technische dingen: een kapotte telefoon of wifi-problemen, bijvoorbeeld. Maar ook met meer persoonlijke sores. Vooral internationale studenten, zegt hij. ‘Zij hebben het vaak moeilijker omdat ze hier geen familie of vrienden hebben. Ik probeer zoveel mogelijk advies te geven, of alleen te luisteren.’ 

Van studenten op andere faculteiten hoort Rosado dat daar soms tunnelvisie kan zijn: studenten kijken niet verder dan hun eigen studie en vrienden. ‘Maar hier is het één grote familie’. Dat maakt UCG ook zo bijzonder, meent hij. ‘Je kiest je vrienden niet, je vrienden kiezen jou.’

Caretaker

In 2014 begon hij bij UCG als ‘caretaker’, iemand die zorgt voor het pand en de mensen die daar wonen en studeren. Hij weet nog goed dat hij in zijn eerste jaar studenten hielp verhuizen: hij mocht de kamers indelen en checkte bij iedereen of ze tevreden waren. ‘Dat was het allereerste contact dat ik legde met de UCG-studenten.’

Ik wil nog meer leren en één plek is dan niet genoeg voor mij 

Door de jaren heen groeiden zijn verantwoordelijkheden. Inmiddels doet hij zo’n beetje alles behalve lesgeven. Van bestellingen doen en lokalen reserveren tot studenten helpen met het organiseren van evenementen, zoals een kledingruil. ‘Er is altijd wat te doen, maar ik doe nooit hetzelfde.’ 

‘Ik ben een soort grote broer voor de studenten’, zegt Rosado. Hij wordt regelmatig uitgenodigd voor feestjes, maar daar heeft hij wel strenge regels voor. Want bij UCG mag hij dan wel als grote broer gezien worden, maar die relatie blijft binnen de muren van de universiteit. Behalve als hij een goede band heeft opgebouwd met studenten in hun laatste jaar. ‘Dan denk ik: nu kunnen we wel iets leuks gaan doen, zoals met een groepje klimmen of lunchen.’

Kennis delen

Toch blijft hij bescheiden over zijn rol in het leven van de studenten. ‘Ze hebben zelf gewerkt voor wat ze nu hebben bereikt. Het enige wat ik kan doen is mensen begeleiden.’ Dat doet hij door alles wat hij aan kennis in zijn hoofd heeft met ze te delen. ‘Als ik hier niet meer werk, dan gaat die informatie verloren, maar niet als ik het heb gedeeld met mensen.’

In 2024 gaat UCG – dat nu nog aan de Hoendiepskade zit – naar een eigen pand, en over de invulling daarvan is Rosado nog hard aan het meedenken. Zo wil hij een muziekruimte en een aula waarin het voelt alsof je buiten staat.

Rosado is gek op de UCG-familie en voorlopig zit hij perfect op zijn plek, zegt hij, maar misschien wil hij later toch ergens anders werken. Het liefste wil hij iets met zijn handen gaan doen. ‘Ik heb een toekomstdroom over een eigen bakkerij of het verkopen van mijn eigen koffieblend in Nederland.’ 

Want stilzitten doet hij niet. ‘Op een gegeven moment heb ik alles wel geleerd, maar ik wil nog meer leren. En één plek is dan niet genoeg voor mij.’