Lof voor de liefdesbrief
Ik ben verliefd. Voor het eerst in mijn leven echt verliefd. Geen verliefdheid van vooral de aandacht leuk vinden. Geen verliefdheid als in opgepikt in de stad en dan van vurige scharrel, naar kwarrel, naar prela, naar dan-nu-maar-een-rela. Nee, ik ben vol verliefd.
We hebben gedatet, toen gekust en elkaar verteld wat we voor elkaar voelden. Nog iets meer gedatet, gepraat en het toen een relatie genoemd. Het was romantisch en lief, niet vurig per se. Voorzichtig, zachtjes, kostbaar.
Toen ik klein was fantaseerde ik hierover. Ik zou gaan studeren in een grote, levendige stad en dan heel zelfstandig zijn. Ik zou alles voor elkaar hebben: een mooi huisje, lieve vrienden, leuke studie en naast me op mijn donkerrode bank twee zindelijke konijnen en een hunk van een vriend.
De konijnen heb ik inmiddels afgeschreven uit praktische overwegingen, maar de rest kan ik afvinken. Naja, ‘hunk’… hunkje dan. Ik viel altijd al op klein.
Een lief WhatsAppberichtje met een smiley dekt nooit dezelfde lading als een bibberend handschrift naast een mislukt getekend hartje
Het liefst zou ik hem een liefdesbrief schrijven, maar dat lijkt niet van deze tijd. Ik voel veel, maar ik weet niet waar ik het kwijt moet. Bij vrienden en familie wil ik niet in herhaling vallen. Konijnen luisteren goed, maar die heb ik dus niet.
De enige die waarschijnlijk wél wil horen wat ik te zeggen heb, is hij. Maar laat hij nu net die ene zijn bij wie ik dat zo eng vind. Het produceren van woorden is opeens een uitdaging. Dus ik geef nog maar een extra kusje, dan snapt hij het vast ook wel.
Of dus toch die liefdesbrief. Zoals onze ouders dat vroeger deden. Stiekeme briefjes in je kluisje of door je brievenbus. Laten we daar weer een trend van maken. Want een lief WhatsAppberichtje met een smiley dekt nooit dezelfde lading als een bibberend handschrift naast een mislukt getekend hartje.
En wat je niet durft te zeggen, durf je misschien wel te schrijven. Een telefoon valt kapot, een brief bewaar je. Google weet alles, PostNL niet. Dus zullen we het doen? Zullen we weer adressenboekjes kopen en elkaar ongemakkelijk vragen: ‘Heb je al bij de post gekeken?’
Zullen we wat romantiek in het studentenleven terugbrengen?