Eén beweging met mijn rechterwijsvinger. Zover ben ik verwijderd van mijn promotie-aanvraag als de realiteit me recht in het gezicht slaat. Dit is het. Het moment waar ik al een jaar naar toe werk.

Klik.

Dat was het dan. Ik zak achteruit in mijn stoel en kijk naar het plafond. Knallende champagne kurken, confetti en een groot feest, dat had ik me ervan voorgesteld. Maar eigenlijk wil ik alleen nog maar naar bed en heel lang slapen.

Uiteraard is de hele procedure nog niet klaar. Mijn proefschrift moet nog naar de leescommissie, moet nog gedrukt worden en dan is er ook nog de drie kwartier van publieke verdediging waar ik enorm tegen op zie. Maar daar hoef ik me pas volgend jaar zorgen over te maken.

Eerst heb ik een maand vakantie, voordat ik met mijn volgende uitdaging begin. Want ondanks de krappe arbeidsmarkt en de horror-verhalen van thuiszitters die je om je heen hoort, blijken beta’s nog goed in de markt te liggen.

Na één serieuze sollicitatie lijkt het erop dat ik aan de slag kan in de grote-mensen-wereld. Gelukkig. Ik ben het zat om elke keer mijn schouders op te halen en te mompelen ‘we zien wel’ , als mensen geïnteresseerd vragen wat ik hierna ga doen.

Met dat alles komt er ook een eind aan mijn periode als columnist voor de Universiteitskrant. Een opstapje naar plaatselijke roem, zo zei iemand toendertijd lachend tegen mij. Maar in iets meer dan een jaar tijd is er welgeteld nul keer gevraagd om mijn handtekening, ben ik nul keer herkend op straat en nul keer gevraagd om met iemand op de foto te gaan.

Gelukkig deed het aantal Facebook-likes, de maatstaf van je populariteit, me vermoeden dat ik in ieder geval een paar mensen vermaakt, geraakt of aan het denken heb gezet. En daar deed ik het uiteindelijk voor.

Dus bedankt voor alle reacties, steunbetuigingen en commentaren door het jaar heen. Het was me een eer en genoegen.