Voor wie dacht dat Berlijn een internationaal georiënteerde, Engelssprekende metropool was, heb ik helaas teleurstellend nieuws. Iedereen die naar Berlijn wil verhuizen, wordt onmiddellijk meegezogen in een uitzichtloos bureaucratisch gehannes, waar alleen mensen die vloeiend oud-Mecklenburgs Duits spreken direct geholpen worden. Wirklich.

Hoe komt deze jonge student aan dit soort levensmoede conclusies, hoor ik u denken? Nou, de Bürgeramt, beste Leute. Verplichte kost voor iedereen die een appartement in Berlijn weet te scoren en zich vervolgens moet aanmelden bij de plaatselijke gemeente. Nu heeft de Duitse ambtenarij wel íets meegekregen van de 21e eeuw, maar echt, het verdient geen hoofdprijs.

‘Ik vond een grauw loket met één medewerker die mij stoïcijns negeerde’
 Zo is er een website, die overigens hoogst ingenieus ontworpen is door Franz Kafka himself, waar je je kunt aanmelden voor een afspraak op het gemeentelijk bureau. Mits er een opening in de agenda is, natuurlijk. En die agenda blijkt een volle, let wel. Zo vol dat ik de komende vier maanden geen afspraak meer kon maken. Nu staat er een fikse boete op het te laat aanmelden van een woning in Berlijn. En dus ben ik schoorvoetend te rade gegaan bij wat buitenlandse medestudenten. Stuk voor stuk bekenden ze dezelfde sores te hebben, maar uiteindelijk kwam mij een gerucht ter ore, dat het licht aan de horizon weer enigszins deed gloren.

Zodoende verliet ik de volgende ochtend nog voor zonsopgang mijn warme nest en haastte mij door de donkerte naar het blauwe gebouw van de Bürgeramt aan de Karl-Marx Allee, zónder afspraak. Daar vond ik achter een dubbele draaideur, precies zoals mij verteld was, een grauw loket met één enkele medewerker die mij stoïcijns negeerde. Na twee uur wachten opende om klokslag acht uur achter het loket nóg een deur, terwijl achter mij zich een lange rij zwijgende mensen had gevormd. Daar trof ik een grote Duitse mevrouw aan die mij wantrouwend aankeek. Ik verzamelde al mijn moed en zei met mijn beste oud-Mecklenburgse accent: ‘Ich möchte ein Termin für eine Anmeldebestätigung bekommen, bitte.’ Terwijl ze door haar dikke glazen tuurde, overhandigde ze mij zwijgend een ticket met daarop een nummertje.

Al spoedig werd ik naar de tweede verdieping geleid, waar zich een donkere wachtruimte bevond. Aldaar klopte ik aan bij een klein kantoortje, waar een stagiaire achter een bureau zat. Ze tikte wat op een computer, torpedeerde een stempel op een stukje papier en gebaarde ongeduldig dat ik moest tekenen. En zo, dames en heren, werd ik uiteindelijk toch nog officieel inwoner van Berlijn.