Gestolen liefde
Er is iets vreselijks gebeurd: mijn fiets is gestolen. Mijn prachtige, oranje vriend.
Ik had hem al sinds de basisschool. Ik weet niet meer voor welke verjaardag ik hem kreeg, maar ik weet wel dat ik er nog te klein voor was. Mijn zus heeft er eerst nog even op gereden.
Maar vanaf dat ik groot genoeg was, was het dikke mik. Nooit problemen. Ik heb misschien een keertje zijn banden moeten vervangen, pompte die af en toe wat op en draaide dan onhandig het hele ventiel los, maar verder niks. Hij was betrouwbaar en stabiel.
We zijn vaak samen van route veranderd. Van basisschool naar middelbare school en later is hij met me mee verhuisd naar Groningen. Wat er ook veranderde, hij was daar.
Maar nu niet meer. Nu is hij waarschijnlijk overgespoten. Misschien zelfs verhuisd naar een andere stad. Dit keer zonder mij.
Niet alleen is dit mijn eerste fiets die ooit gejat is, het is überhaupt de eerste keer dat ik bestolen ben. Het voelt als een onrecht. Hoe kan iemand zoiets nou doen, gewoon iets stelen? Heel goed weten dat iets niet van jou is, maar het toch meenemen?
Oké, laat ik niet te onschuldig doen, ik heb ook wel eens iets gestolen. Maar niet van een iemand, dan altijd van een iets. Een keer een pizzabord na het stappen. Of misschien zes. Een keer een potje tapenade in de Albert Heijn, maar alleen omdat er geen barcode op stond.
Ik zal proberen mijn eerste liefde wat uit mijn hoofd te zetten, uit respect voor mijn nieuwe
En een keer krijtjes toen ik vijf jaar oud was, dat wel met voorbedachten rade. Maar toen werd ik mee naar achter genomen door de manager, zonder dat mijn moeder werd ingelicht, en zij werd daarover zo boos op de manager dat ik uiteindelijk wat uit mocht zoeken in de winkel.
Ik heb de sleutels nog niet weg kunnen doen. Dat voelt te definitief. Maar ik heb wel een nieuwe fiets gekocht, dat moest wel. Ondanks de nog verse pijn, was de connectie tussen mij en mijn nieuwe kameraad als vanzelfsprekend. Ik heb geen moment getwijfeld of er goedkopere of betere opties waren. Ze viel me meteen op. Ja, deze is een ‘zij’.
Ze is een maatje kleiner en turquoise. Iemand zei ‘Klinkt bijpassend’ en nog drie anderen maakten eenzelfde soort opmerking. Wat dat nou over mij zegt? Dat een turquoise puberfiets precies bij me past?
Maar goed, dat terzijde. Ik zal proberen mijn eerste liefde wat uit mijn hoofd te zetten, uit respect voor mijn nieuwe. En misschien was het wel terecht, dit onrecht. Misschien had ik dit nodig en moet ik er een les uit trekken, namelijk dat stelen toch echt heel verkeerd is. Ook van een iets.
En misschien, heel misschien, breng ik dan mijn pizzaborden terug en geef ik de volgende keer wat fooi bij de Albert Heijn.