Kleine problemen
Kleine problemen
Laatst ging mijn ananassnijapparaatje kapot. Zo’n draaiding met een scherp randje. Het handvat klemde niet meer, want er was een stukje plastic te ver doorgebogen. Alsof het niks was, pakte ik er een aansteker bij, smolt het plastic en boog het weer goed. Ik verbaasde me over hoe makkelijk het item van ‘stuk’ naar ‘heel’ ging. Verbazing over dat het lukte, maar vooral verbazing over dat ik het was die het deed.
Normaal gesproken ga ik heel anders met kleine huishoudelijke probleempjes om. Ik ben goed in laatjes dichtduwen en er dan nooit meer naar omkijken. En spullen die ik niet kwijt kan, duw ik in de oneindig lijkende ruimte onder m’n bed. Zo, hups, probleem weg!
Of een ander voorbeeld: mijn doucheputje. Ik heb een mening over haren in doucheputjes, die vind ik namelijk vies. Dus keurig, telkens als ik mijn badkamer schoonmaak, maak ik het putje schoon. Daarom verbaasde het me ook zo toen mijn douche verstopt raakte. Steeds slomer stroomde het water weg. Hoe kon dat toch?
Ik stond al op het punt om mijn huisbaas te bellen toen mijn vriend opperde om er eerst nog even naar te kijken. En als hij zich graag een man wil voelen door een dame in nood te helpen, wie ben ik dan om hem te stoppen?
Ik heb een mening over haren in doucheputjes, die vind ik namelijk vies
En gelukkig maar. Want wat blijkt: er zit een filter onder het doucheputklepje. Hoe ik die kennis 22 jaar heb weten te ontwijken, is me een raadsel. Maar wat fijn dat ik dit gênante moment niet met mijn huisbaas hoefde te delen.
Het komt eigenlijk altijd wel goed als ik niks doe. Meestal helpt iemand me of lost het probleem zich vanzelf op. Zoals toen vorig jaar mijn verwarming het niet deed. Ik wachtte lang genoeg met bellen tot er toevallig mensen langskwamen om te checken of alles wel werkte. En ik kreeg meteen een nieuw brandalarm, waarvan ik stiekem ook al wel wist dat die stuk was. Dat soort dingen overkomen me vaak. Dus de motivatie om m’n houding te veranderen, was niet groot. Tot het moment van de ananassnijder.
Als ik had gedaan wat ik normaal deed, dan lag het ananasding nu kapot in de la en had ik telkens bij het zien ervan een beetje schaamte gevoeld. Terwijl ik nu vol trots mijn snijdertje aanschouw.
Dus misschien moet ik toch wat zelfredzamer worden en eindelijk de losse knopen op m’n jas naaien. Of zelfs de ruimte onder m’n bed uitzoeken. En m’n laatjes afgaan op zoek naar kapotte weggemoffelde items. Want ik moet zeggen, die ananas smaakt na m’n heldendaad wel erg goed.