Crisis
Het zijn rare tijden. Het is binnen een week tijd al cliché geworden om je column met die zin te beginnen, maar ik doe het toch. Alles is anders geworden en niemand weet hoe lang dit zo blijft. Als statisticus verdien ik mijn boterham met onzekerheden, maar dit wordt mij ook wat veel.
Het is verleidelijk om bij zo veel onzekerheid bovenop het nieuws te willen zitten. Handig is dat niet. Elke tien minuten opnieuw op Twitter kijken, zodat je weet dat nu niet 34 maar 35 van de mensen die je volgt zich opwinden over die foto van dat groepje jongeren in het park. Je wordt er niets wijzer van maar je stressniveau stijgt wel.
Het is veel mooier om te focussen op de mooie dingen. En die zijn er ook, juist nu. Crises brengen de mooiste dingen in mensen naar boven. (Bij een enkeling brengt het juist de smerigste drek naar boven, maar de meeste mensen deugen en naarlingen kan je het beste negeren.)
Je hoeft niet eens ver te zoeken om de mooie dingen te zien. Onze eigen studenten zijn er een goed voorbeeld van. Deze crisis levert hun veel onzekerheden op: kunnen ze nog wel college volgen en tentamens doen, hoe moeten ze de rekeningen betalen nu hun horeca-bijbaantje stil ligt en ze maken zich zorgen over de gezondheid van hun (groot)ouders.
Ondanks die stress werpen ze zich massaal op om te helpen, bijvoorbeeld via studentvoorstad.nl. Ze melden zich aan als oppas voor kinderen van ouders met vitale beroepen, als hondenuitlater voor ouderen met zwakke gezondheid, als bloeddonor, en op zo veel andere manieren.
Het is verleidelijk om bij zo veel onzekerheid bovenop het nieuws te willen zitten, maar handig is dat niet
Werden een paar weken geleden de Vindicaters nog massaal verketterd omdat ze de RIVM-adviezen volgden, nu staan diezelfde Vindicaters schouder aan schouder met andere studentenpartijen om hun steentje bij te dragen.
Aan de universiteit proberen we onze studenten de kennis en vaardigheden aan te leren die horen bij het wetenschappelijk getraind personeel van de toekomst. Verantwoordelijkheidsgevoel en teamspirit horen daarbij. Het zou me verbazen als dit crisiswerk voor studenten uiteindelijk minder leerzaam is dan een van onze vakken.
Vreemde tijden pleiten voor vreemde oplossingen. Het zou mooi zijn als deze studenten, binnen het kader van algemeen vormend onderwijs of een speciaal hiervoor op te richten minorprogramma, hun inspanningen beloond zouden zien met een aantal studiepunten.
Het klinkt in eerste instantie raar, maar als ze er daadwerkelijk vaardigheden van opdoen waar ze essentiële vaardigheden van ontwikkelen, lijkt me dit prima te verdedigen. Het helpt ook om de studievertraging die studenten oplopen door de crisis te voorkomen, en het ontlast wellicht ook de docenten die wel heel veel online tentamens moeten verwerken.
Voor degenen die, ondanks alle mooie initiatieven om ons heen, toch vooral de stress van onzekerheid voelen, zijn er de helende woorden van de Groningse zanger Ede Staal:
‘t Het nog nooit, nog nooit zo donker west, Of ‘t wer altied wel weer licht.