Met zijn vieren zijn ze, Ollie, Karel, Arno en Ben. Inmiddels spelen ze alweer drie jaar samen maar dat was toen ze begonnen  niet de bedoeling. Op een avond in de oefenruimte van Ollies broer in Ellerhuizen bleven ze met zijn allen hangen. De instrumenten stonden er nog en ze klooiden wat aan, gewoon voor de lol. Afgezien van Ben, die conservatorium had gedaan en in verschillende bands zit ( Vox Von Braun, Avery Plains), had de rest nog niet of nauwelijks gespeeld.

Opperhoofd

Het klonk aanvankelijk dan ook nergens naar. Maar gelukkig wierp Ben zich op als opperhoofd, die de rest leerde wat ze moesten doen. Het balletje rolde, de vrienden oefenden en ze kregen langzaam hun instrumenten onder de knie.

Serieus

Nu zijn ze alweer drie jaar verder en hoeft Ben geen bandleider meer te zijn. Afgelopen zomer namen ze hun eerste album op en dat willen ze graag uitbrengen. Bovendien traden ze regelmatig op. Bij Vera, Lepel Concerts, het Viadukt en Grunnsonic. Dat willen ze in de toekomst nog veel vaker gaan doen en dan lekker Groningen uit en touren door Nederland.

Salvation

De band speelt vanuit een less-is-more idee. Een goede basis van drum, bas en orgel met daaroverheen een mooie  gitaarlijn. Zelf zeggen ze: ‘Het klinkt een beetje sloppie, maar dat is ook onze charme.’

In het nummer Salvation  vormt het orgel de basis. Het is tegelijk ritme en melodie. Daarover heen ligt een lome zang en een heerlijk sixties gitaarlijntje. Garagerock is het zeker niet. Dreampop, ja. Slowcore zou je het ook kunnen noemen. Ze zijn er in ieder geval in geslaagd een heel eigen geluid te vinden. Bijzonder in een tijd waarin het bijna onmogelijk is voor een band om nog iets origineels te doen.