Een partijprogramma heeft de systeembeheerder van de Faculteit Economie en Bedrijfskunde niet. ‘Dat werkt niet in onze snelle wereld. Er is geen hond die ze leest. Bovendien’, zegt hij, ‘komt er meestal niet zo veel terecht van al die verkiezingsbeloftes.’

Als hij straks plaats mag nemen in de gemeenteraad doet hij het anders. Hij vraagt hij de burger bij elke belangrijke beslissing wat hij ervan vindt. Zijn ze voor? Dan maken ze één cent over naar zijn bankrekeningnummer. Zijn ze tegen, dan wordt het twee cent. ‘Maar het gaat niet om het geld, hoor’, voegt Berghuis direct toe. ‘Geld stinkt.’

Geld stinkt

Hij telt alle stemmen en brengt die dan terug naar de gemeenteraad. Heel direct dus en duidelijk voor iedereen. Zijn eigen mening, vindt de kersverse politicus van minder belang. ‘Ik blijf neutraal en de meerderheid beslist. Ik leg het vertrouwen terug bij het volk.’

Het geld gaat vervolgens naar een goed doel. ‘Geld is restafval, dat goede doelen heel goed kunnen hergebruiken’, zegt Berghuis. Welk goed doel dat geld krijgt, weet hij nog niet. ‘Maar daar kunnen we over gaan stemmen natuurlijk’, lacht hij.

Het is hoog tijd dat er iets veranderd in de politiek, vindt hij. Op dit moment is er te weinig sprake van echte democratie. ‘Eens in de vier jaar gaan we met z’n naar zo’n stemhokje. Vervolgens bepalen politici vier jaar lang wat er gebeurt. Dat moet anders.’

In de stromende regen

Zijn methode is de perfecte vorm, vindt hij. Joggend door Haren verspreidde hij folders om zijn plannen uit te leggen. Op ongeveer dezelfde manier verzamelde hij de tien steunbetuigingen die hij nodig had om deel te mogen nemen aan de verkiezingen. Hij had natuurlijk tien vrienden kunnen vragen, of slagroomsoezen uitdelen. ‘Maar ik wil eerlijk handelen’, zegt Berghuis. Dus ging hij in de stromende regen op zoek naar steun. Om tien voor drie had hij zijn tiende en laatste steunverklaring binnen.

En nu is het afwachten om te zien of zijn plannen genoeg aanhang krijgen. Hij is vol vertrouwen. ‘Ik ken Haren goed en ik weet vrij zeker dat het met die ene zetel – want dat is genoeg – wel goed komt.’

Zo niet, dan is er ook geen man overboord. ‘Misschien is het dan te vroeg voor mijn idee of vinden de mensen het niks. Dan jammer, maar helaas.’