Student-columnist Laura Mijnders deed boodschappen en zag allemaal opaatjes die – ietwat stiekem – een blik bier kochten. Zouden ze wel gelukkig zijn? vraagt ze zich af.
Dit is nu al het derde opaatje op rij dat een halve liter exportbier afrekent. Ik sta in de supermarkt te wachten. Het is rustig, de meeste mensen zitten al aan tafel.
Ik weet niet of het ook echt zo is, maar de blikken bier die tot nu toe voorbij kwamen, lijken doelbewust tussen de andere boodschappen te zijn verstopt.
Daarbij komt dat de boodschappen totaal niet met elkaar lijken te matchen. Het zijn van die boodschappen die je alleen haalt wanneer je even weg wilt uit huis. Of wanneer je geblowd hebt en niet meer weet waar je eigenlijk zin in hebt. Een pakje boter, een zakje voorgesneden ijsbergsla, vla, een rolletje drop en bier.
Ik kan er geen patroon in ontdekken. Ik vraag me af of het opaatje dat nu afrekent bij de zelfscan hierheen is gestuurd door zijn vrouw zodat ze elkaar, al is het maar voor tien minuten, uit de weg kunnen gaan. En wat gaat hij met dat ene blik bier doen? Gaat hij straks in zijn eentje op een bankje in het dorp zitten drinken, zodat hij de tijd nog wat kan rekken?
Is het opaatje hierheen gestuurd door zijn vrouw zodat ze elkaar, al is het maar voor tien minuten, uit de weg kunnen gaan?
Er vormen zich allerlei verhalen in mijn hoofd. Het frustreert me dat ik de waarheid niet weet, nooit zal weten. Mensen zijn wandelende mysteries voor me. Wanneer je ze eenmaal gaat observeren, roept elke dagelijkse handeling vragen op. Wie denkt dat mensen voorspelbaar en saai zijn, heeft de mensen om zich heen nooit echt bekeken.
Hoewel ik zelf ook tot deze soort behoor, het heeft er alle schijn van, voelt het op zulke momenten – wanneer de vragen en verhalen zich in mijn hoofd beginnen te vormen – alsof ik een beetje los kom van mijzelf. Het concentreren op mijn eigen handelingen vormt ineens een uitdaging en als ik niet uitkijk, ga ik compleet op in het verhaal dat ik voor de ander (ons) bedenk.
Het liefst zou ik zulke mensen staande houden. Vragen waar ze naartoe gaan. Of ze gelukkig zijn. Wat de belangrijkste les is die ze hebben geleerd in het leven.
Ik reken een fles wijn, een pak yoghurt en een magnetronmaaltijd af.
Zouden anderen zich ooit wel eens afvragen of ik gelukkig ben?
LAURA MIJNDERS