Zaterdagochtend, 10.00 uur. Het Academieplein stroomt langzaam vol met oud-studenten. ‘Veel van jullie komen vandaag uit liefde voor de stad terug naar Groningen’, roept presentator Floris door de microfoon. ‘Jullie vinden elkaar hier, op dit kleine eilandje in Nederland’. Om me heen: oud-studenten, solo. Die elkaar maar niet kunnen vinden.

Een van hen is Esther de Jong . Samen met vier anderen zit ze op een bankje bij de inschrijfbalie. ‘Nee, wij kennen elkaar niet’, zegt ze. ‘Maar je moet toch wat hè. Ik heb nog niemand gezien die ik ken.’

Samen met de onbekenden op het bankje kijkt ze zoekend om zich heen. ‘Ik probeer vooral mede-geschiedenisstudenten uit mijn jaar, 1985, te spotten.’ Ze is vanuit Zaltbommel naar Groningen gekomen. ‘Van één eerdere vriendin weet ik dat ze komt. Verder hoop ik dat de gezichten van mijn oud-studiegenoten niet zo veranderd zijn, haha’.

Een oudere meneer loopt al een kwartier zoekend over het plein. Dan draait hij zich om, kucht, en vraagt aan een voorbijlopende man: ‘Hoe is het ermee?’ Deze twee hebben elkaar gevonden.

Uit Oeganda

Nog op zoek naar haar vriendinnen is de 30-jarige Oegandese Rosemary Tutegyerize. Vijf jaar geleden studeerde ze één jaar rechten in Groningen. Nu is ze, vanuit Oeganda, speciaal voor de alumni dag teruggevlogen.  ‘Vrijdag ben ik geland, maandag ga ik weer terug.’

Ze heeft hele warme herinneringen aan haar tijd in Groningen. ‘Ik verwacht een gave dag, waar ik mijn internationale vriendinnen van toen weer kan ontmoeten’.

Met de dreunende bastonen van het live-bandje op de achtergrond vertellen de drie oudere dames Margriet, Adrie en Gerda hun verhaal. De in ’71 afgestudeerd biologen zijn altijd vriendinnen gebleven. ‘We zaten toentertijd bij VERA, dat was toen nog een studentenvereniging.’

Uitbrakken bij de lunch

Om 12.00 uur begint de lunch. Mario Martijn zit met zijn vrouw als een van de eersten aan de lange lunchtafels in het centrum. Niet omdat ze zo’n honger hebben. ‘Nee, even uitbrakken hier’, lacht hij. Vrijdagavond kleurde de hele stad oranje vanwege het voetbal, daar feestten de twee vrolijk mee.

‘Het mooie aan deze dag vind ik dat ik heel wat alumni van dik in de zeventig zie lopen. Dat zegt wel weer hoeveel de studententijd voor een mens betekent. Deze stad vond ik ook altijd heel bijzonder: gemoedelijk, studentikoos en je kunt hier alles te voet bereiken. Het gaat me er niet eens zozeer om mijn oud-studiegenoten te ontmoeten.’ Nee, de sfeer die alle alumni geven vind hij al bijzonder genoeg. Met al die rode rugzakjes.’

Tafelhoofd

Tijdens de lunch worden de alumni ingedeeld op studierichting. Aan de Economie en Bedrijfskunde-tafel zit tafelhoofd faculteitsmedewerker Susanne Klinkers . ‘Ik weet eigenlijk niet zo goed wat er van mij verwacht wordt’, aarzelt ze. Dan: ‘Nou, jongens. Tast toe! Eet smakelijk.’ Taak volbracht.

Twee vrijwilligers van het lustrum lopen voorbij. ‘Het lijkt er nou niet bepaald op dat iedereen elkaar kent’, grinnikt de een. ‘Ze zitten maar een beetje naar elkaar te glimlachen.’

Bij de tafel van Aegir aan de Vismarkt is dat anders. Men omhelst elkaar amicaal. Hoe kan het dat deze vereniging een eigen tafel heeft en de andere studentenverenigingen niet? ‘Het heeft vast iets met de roeiwedstrijd te maken’, denkt een van de vrijwilligers.

Wéér afgezet

De 1400 alumni smikkelen van een van de luxe broodjes, terwijl het verkeer voor de Korenbeurs volledig vastloopt door de lunchtafels. ‘Alwéér afgezet? ’ roept een scooterbestuurder boos naar de verkeersregelaar. ‘Ja, feestje van de universiteit’, zucht deze terug.

’s Middags verspreiden de alumni zich over het centrum om facultaire lezingen te bezoeken of de roeiwedstrijd bij het Groninger Museum te bekijken. Om 17.00 uur zijn de rode tasjes uit het straatbeeld verdwenen. Vermoedelijk om te dineren bij een van de restaurants in het centrum.

Een vrachtwagen manoeuvreert met stellingen achteruit de Oude Kijk in ’t Jatstraat in. De Vismarkt en Grote Markt worden omgebouwd tot festivalterrein. ’s Avonds begint de parade en het slotfeest.

Swingende gepensioneerden

Aan het begin van de avond zijn overal de rode tasjes nog te zien. Hier en daar een zeventiger, verder vooral de jongere generatie alumni. Tijdens het optreden van het Noordpoolorkest beginnen verschillende gepensioneerden plots mee te swingen. Even later, als de Jeugd van Tegenwoordig wordt aangekondigd, verdwijnen de alumni van het festivalterrein.

Daarvoor in de plaats komen studenten en scholieren met zelf meegebracht bier. ‘Dan is het helemaal gratis!’, schreeuwt iemand. ‘De jeugd van tegenwoordig…’, zucht een man met een rood tasje.

Volgens het programma is het festival om 01.00 uur afgelopen. Om 00.59 komt een presentator het podium opgelopen.
‘Studenten! Alumni! Stadjers! Bedankt voor deze schitterende maand. Dit was 400 jaar Rijksuniversiteit!’

De mensen met de rode tasjes liggen dan allang te slapen.