Gaat anti-woke het nu ook op de RUG winnen? Student-columnist Robin Hevinga hoopt van niet. ‘Als er ergens een plek is waar de samenleving bevraagd kan worden, is dat aan een universiteit.’
Twee weken geleden maakte de RUG bekend dat ze het Diversity and Inclusion Office opheft. Officieel vanwege ‘financiële beperkingen’, maar dat is een slap excuus. Als je van mening veranderd bent, geef dat dan gewoon toe.
Ook op hogere niveaus is woke nu passé: Trump heeft diversiteit en inclusiviteit doodverklaard en onze eigen leiders (met Geert Wilders aan kop) draven maar door over ‘het grote gevaar’ van woke.
Zelfs onze universiteit – door de eerder genoemden vaak aangewezen als de bron van al het kwaad – is uiteindelijk door de knieën gegaan. Wie had dat ooit gedacht?
En nu dan? Moeten vrouwen weer hun hoofd stoten tegen het glazen plafond? Moeten minderheden zich weer verstoppen om de dominante groep niet ongemakkelijk te maken? Is dat echt wat we willen?
Misschien was woke wel doorgeslagen, opdringerig, achterdochtig, onverdraagzaam
Misschien was woke wel doorgeslagen. Was het te opdringerig, te achterdochtig, te onverdraagzaam. Maar moeten we de emancipatie dan zomaar opgeven?
Als je dacht dat woke intolerant was, luister dan eens naar anti-woke. Van hen mag niemand meer de geldende normen bevragen, laat staan veranderen. Het liefst gaat anti-woke terug naar een geïdealiseerde vervlogen versie van de Nederlandse samenleving die nooit bestaan heeft – een historische utopie.
Dat anti-woke nu zo hard roept, toont dat de cultuuroorlog nog lang niet voorbij is. Blijkbaar zijn heel veel mensen bang om hun plek in de maatschappij te verliezen, waarbij ik me afvraag of dit gevoel uit henzelf komt, of dat het hen is aangepraat.
De cultuuroorlog is nog lang niet voorbij
Anti-woke is heel kundig in het aanboren van angst in mensen voor dingen die helemaal niet bestaan. Of zoals de Amerikaanse socioloog Musa al-Gharbi onlangs in NRC zei: ‘De anti-wokebeweging lijkt nog het meest op wat ze het hardst aanvalt. Ze spreken over termen van existentiële strijd, over het enorme historische belang van hun missie. Terwijl het grote gevaar waar ze voor waarschuwen er in de praktijk helemaal niet is.’
Dat de RUG nu zo klakkeloos haar inclusiviteit- en diversiteitbeleid afwimpelt en zwicht voor anti-woke, is te makkelijk. Als er ergens een plek is waar de samenleving bevraagd en veranderd kan worden, is dat aan een universiteit. Dat is onze taak, ook als de overheersende cultuur daar niet op zit te wachten – juist dan.
Vragen stellen begint altijd eerst bij jezelf. Dus, wat willen we?
ROBIN HEVINGA