Student-columnist Laura Mijnders hoorde en las de verhalen over de UK vijftig jaar geleden. En ze concludeert: we zijn wel erg braaf geworden op de uni.
UKrant bestaat 50 jaar en dat wordt gevierd met de presentatie van een jubileumboek in de Martinikerk – uiteraard coronaproof en op bescheiden doch feestelijke wijze met koffie en gebak.
Er gebeurt veel tijdens zijn zo’n presentatie. Niet zozeer de speeches; het zit hem in de mensen die aanwezig zijn. Gevoeligheden die door de jaren heen in tekstuele vorm onder de aandacht zijn gebracht, worden omwille van de goede vrede vastberaden genegeerd tijdens zo’n gelegenheid.
En dat is goed, dat is ook wat journalistiek is. Het is het leven zelf onder een vergrootglas: je kunt niet iedereen altijd te vriend houden en toch dezelfde ruimte delen.
Ik hoor heel goed wat oud-hoofdredacteur Pieter Sijpersma van Dagblad van het Noorden zegt: ‘We leven tegenwoordig toch wel in een erg brave, preutse tijd.’ Ik onderdruk de neiging om te gaan staan en te klappen. Het contrast met hoe we nu leven is heviger dan de ruzies die mijn moeder en vader vroegen hadden.
We hebben mensen nodig die hun nek durven uit te steken, durven op te staan
En ik schrok. Inderdaad, van hoe braaf en preuts we tegenwoordig lijken te leven. Een mening is geen aanleiding meer tot discussie, bevragen en open dialoog, maar tot haat en veroordeling. Dat geeft een onveilig gevoel en verbant acties die nodig zijn om de wereld op zijn kop te zetten, hem wakker te schudden, naar de achtergrond. We durven niet meer.
Controversiële acties zoals die van oud-redacteur Marien Abrahamse van de UK die studenten in de jaren zeventig een spiegel wilde voorhouden (koop het jubileumboek ’50 jaar UKrant‘ om erachter te komen wat voor actie), zijn nu uit den boze. Sterker nog, ze zullen tegenwoordig zeker tot een rechtszaak leiden.
Het punt is, we hebben mensen nodig die hun nek durven uit te steken, durven op te staan zodat er een discussie op gang komt. Geen gezalf of ruggenwassen.
Wanneer ik even later in het universiteitsmuseum loop en de tentoonstelling bekijk, kom ik langs een kamer met daarin het bureau van Aletta Jacobs. Ik kijk naar haar foto. Haar scherpe en uitdagende blik (kom maar op!), doen me naar adem happen. Wij studenten hebben allemaal een beetje meer Aletta nodig, zodat we de wereld weer een stukje mooier en beter kunnen maken.
Niet alleen voor onszelf, maar voor ons allemaal.
LAURA MIJNDERS