De meeste wetenschappers delen een trip op in verschillende stukken: daar waar je internet en een stopcontact hebt om je laptop op te laden en daar waar je dat niet hebt. Elke kans die je hebt, laad je je laptop en check je je mail. Wetenschappers die veel reizen weten dan ook precies waar ze moeten op zijn op het vliegveld.

Ik ken mensen die een kwartier nadat ze uit een vliegtuig stappen met hun laptop in het stopcontact hun mail checken in afwachting van hun volgende vlucht. Maar dat vereist wat kennis van de desbetreffende vliegvelden: iets wat mijn collega en ik duidelijk niet hadden.

Toen ook nog het verwachte inflight entertainment op de dertien-uur-durende vlucht van Madrid naar Buenos Aires niet aanwezig was, hebben we maar zoveel mogelijk geprobeerd te slapen.

Langs de douane

En dus stonden we uitgerust bij de Argentijnse douane, klaar voor eventuele vragen over onze apparatuur, Ik had zelfs mijn magere kennis van de Spaanse taal uitgebreid met het woord ‘scientifico’ om uit te leggen dat ik alleen maar onderzoek kwam doen in Argentinië.

Het was allemaal niet nodig: mijn tas ging sneller door het rontgen apparaat heen dan ik ‘scientifico’ kon zeggen! En dus kwamen we na nog een binnenlandse vlucht en een busrit van zesenhalf uur s’avonds aan bij ons huis voor de aankomende tweeenhalve week Malargüe.

Toerist uithangen

De mensen die al aanwezig waren hadden zo hard gewerkt dat iedereen de dag na onze aankomst vrij had gekregen. Geen slechte manier om je verblijf in Argentinië te beginnen! We hebben lekker de toerist uitgehangen en zijn naar ‘Valle Hermoso’, een schitterende vallei in het Andes gebergte gereden.

 

Deze ligt een kleine tachtig kilometer van Malargüe, maar de laaste twintig kilometer ‘off-road’ door de bergen en elke vijf kilometer een Kodakmomentje zorgden ervoor dat we de hele dag bezig waren. En dat waren mijn laatste uren van vrijheid, voordat ik een onderdeel werd van de lopende band constructie die radiostations maakt.