Veerkracht
Veerkracht
Net als miljoenen andere Nederlanders volg ik in deze weken met grote belangstelling de persconferenties van hen die boven ons gesteld zijn, eerst om kennis te nemen van alles wat niet mocht en nu steeds vaker om te vernemen wat – vaak nog mondjesmaat – wel weer mag.
Bij gebrek aan andere evenementen maken wij er in Huize Breeuwsma (zo noem ik het gemakshalve maar even, maar iedereen die ons een beetje kent, weet dat in de praktijk ons gezin meestal met de achternaam van mijn vrouw wordt aangeduid. Dat zat me aanvankelijk niet lekker, maar ik heb me erbij neergelegd. Zij heeft een even vanzelfsprekende als ontwapenende autoriteit, die ik slechts met de grootst mogelijke inspanning kan evenaren, maar nooit overtreffen. Soms is het verstandiger je verlies te nemen, dan het onmogelijke te willen bewerkstelligen), in Huize Breeuwsma dus, maken we er een hele happening van.
Dagen van te voren beginnen we al weddenschapjes af te sluiten op wat we binnenkort weer wel of niet mogen. Op de avond van de persconferentie houden we een uitvoerige voorbeschouwing, waarbij uitgesproken meningen niet worden geschuwd.
Tijdens de persconferentie moedigen we de sprekers aan (kom op Mark, nou doorzetten!), trakteren ze op boegeroep (Hugo man, dat meen je niet!), joelen bij een toezegging (hoera, de terrassen mogen open!) of doen de wave met de gebaren van Irma.
Na afloop eten we ons door een berg snacks van Harry’s eetcafé heen en zetten het op een zuipen. Tegen middernacht zijn we dan allemaal stomdronken en sluiten de mannelijke gezinsleden de avond af met een wedstrijdje verplassen vanaf de veranda (dat kan bij ons zonder enige overlast voor omwonenden). De uitslag van die wedstrijd behoort tot de familiegeheimen, maar ik ben al lang blij dat ik mijn vrouw tenminste ergens de baas in ben.
Daarna zit er niets anders op dan geduldig te wachten op de volgende persconferentie en dat valt niet mee. Gelukkig zijn er nog de vlogs van onze rector Cisca Wijmenga. Die zijn, met alle respect, natuurlijk wel een beetje Keukendivisie vergeleken bij het echte werk. Maar beter iets dan niets. Daarbij, elk hart onder de riem – zo zijn de vlogs geloof ik bedoeld – wordt in deze tijd in dank aanvaard.
Dagen van te voren beginnen we al weddenschapjes af te sluiten op wat we binnenkort wel of niet mogen
Bij de zesde vlog van de rector (‘Hi, it’s me again’) zonk de moed mij echter toch een beetje in de schoenen. Het begint nog heel aardig als Wijmenga uitlegt dat veranderen van baan, verhuizen en ook de coronacrisis tot zeer stressvolle levensgebeurtenissen kunnen worden gerekend.
Dat kon ik gemakkelijk bevestigen: alleen al van de aankondiging van een collega dat ze een andere baan heeft, ben ik een week van de kaart geweest. Verhuizen en corona kan ik er dan echt niet meer bij hebben.
Maar dan vervolgt de rector met de mededeling dat ze ‘pretty relaxed’ is en begin ik te twijfelen: gaat dit wel de goede kant op? Dan legt ze uit dat veerkracht (resilience) voor tachtig procent genetisch bepaald is om ten slotte heel beslist op te merken: ‘I’m just blessed with the good genes’.
Toen knapte er iets bij mij.
Sommige mensen zit ook alles mee: een nieuwe baan, een nieuw huis en ook nog gezegend met de goede genen. En dat ze dat dan ook zo zeker weet! Ik heb geen idee van die van mij, maar afgaande op mijn gebrekkige veerkracht word ik nu toch bang dat ik zit opgescheept met genen van niks.
Nee, erg empathisch en troostrijk vond ik die vlog niet, terwijl daar – voor empathie bedoel ik – vast ook genen voor zijn.
Maar ja, een mens kan natuurlijk niet alles hebben.